ธันวาคม 2016
ผมนัดเจอกับมิตรสหายท่านหนึ่งที่โตเกียว เราทั้งคู่ไปญี่ปุ่นในช่วงเวลาเดียวกันพอดี 
ผมไปเพราะได้รางวัลชนะประกวด ส่วนมิตรสหายท่านนั้นไปเพราะจะไป “งานจับมือ”​ ไอดอลในดวงใจที่กำลังจะจบการศึกษาออกจากวง
จริงๆ ก็เข้าใจ ถึงกิจกรรมที่ว่านี้ แต่ก็ยังแอบสงสัยในใจว่า เอ คนที่เขาไปงานจับมือไอดอลเนี่ย เขาจะรู้สึกอะไรในใจ หรือ มันมีเวทย์มนตร์อะไรที่ทำให้ต้องเสียเงินซื้อบัตร เสียเวลาต่อแถว เพื่อไปเจอกับคนที่ชอบแค่ 10 วินาที

สิงหาคม 2017
แปดเดือนถัดมา ผมกำลังจะไปงานจับมือไอดอลที่ตัวเองชื่นชอบเสียเอง!

...

เนื่องจากมาถึงก่อนเวลานัดหมาย เลยพอมีช่วงว่างๆ ให้เดินสำรวจบรรยากาศงานโดยรอบ
นอกจากจะเจอเหล่าโอตะที่เตรียมพร้อมมาเต็มสูบ เทรดเดอร์ที่มาแลกเปลี่ยนโฟโต้เซ็ทของน้องๆ สิ่งที่ประทับใจที่สุดคือภาพของพ่อแม่ที่มานั่งรอลูกๆ ของตัวเองไปร่วมงานจับมือเนี่ยแหล่ะ ดูเป็นกิจกรรมในครอบครัวที่ดี ชอบความเป็นพ่อแม่ยุคใหม่ที่เข้าใจและยอมรับในสิ่งที่ลูกชอบ

…

เอาล่ะ เพื่อนมาครบปาร์ตี้แล้ว เดินลงดันเจี้ยนงานจับมือได้!

หลังจากฝ่าฝูงชนพร้อมการตรวจกระเป๋า (ที่จริงจังมากกว่ายามรถไฟใต้ดินหน่อยนึง) ภาพตรงหน้าคือมวลมหาประชนโอตะที่แบ่งออกเป็นส่วนๆ ส่วนนึงต่อคิวรอซื้อของ ส่วนนึงเปิดแผงเทรดรูป อีกส่วนคือต่อคิวจับมือน้องๆ ที่ตัวเองชื่นชอบ เราเดินไปรวมกับคนหมวดที่สาม

เหลือเวลาอีก 30 นาทีก่อนจะถึงรอบของเราๆ เลยแอบส่องว่าแถวไหนคนเยอะ แถวไหนคนน้อย แน่ล่ะ คนที่ได้รับความนิยมคิวก็จะยาวหน่อย ส่วนคนที่รองๆ ลงมาก็ลดหลั่นกันไป (แต่ก็แปลกใจ บางคนที่กระแสดี แต่กลับมีคนไปจับมือน้อย ไม่เข้าใจเหมือนกัน)

สิ่งที่น่าหงุดหงิดสำหรับงานนี้ คงหนีไม่พ้นเรื่องสถานที่ที่ดูแออัดไปนิด ทึมๆ ประมาณนึง มองขึ้นไปเจอโดมเก่าๆ เหมือนเป็นหลุมหลบภัยนิวเคลียร์ตามหนังไซไฟ (แถมสถานที่ก็มาลำบากเหลือเกิน)

มาๆ ถึงเวลาละ ไปต่อคิวดีกว่า

…

ในฐานะเป็นครีเอทีฟโฆษณา ทั้งชีวิตเคยเขียนสคริปต์งานมาตั้งหลายชิ้น สินค้าหลายประเภท 
แต่บอกเลยว่า การคิดสคริปต์ที่จะไปพูดกับน้องที่เรากำลังจะจับมือด้วยครั้งนี้ น่าจะเป็นงานที่หินที่สุด

เราจะพูดอะไรกับผู้หญิงที่เราไม่เคยเจอกันตัวเป็นๆ มาก่อนในชีวิต

คิดไปคิดมา อ้าว ถึงตาตัวเองแล้ว!

เดินเข้าไปแบบงงๆ
"โอ วิ่งมาเลยหรอคะ” (เดี๋ยวๆ ฉันตื่นเต้น เขินด้วยนะเหวย ขามันไปเอง)
“เอ่อ สู้ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้ แล้ว อย่าลืมกินผักด้วยนะครับ” (เชี่ย คิดไรไม่ออก นึกออกเรื่องเดียว) 
“ขอบคุณนะคะ แต่ไม่เอา ไม่กิน ไม่กิน ไม่กิน” (ตายๆๆๆๆๆๆ) 
(ตื่นเต้นมาก) “เอ่อ สู้ๆ นะครับ” (อ่าว ซ้ำ) 
“จะพยายามเต็มที่นะคะ” 

“หมดเวลาค่ะ” 
10 วินาที จบแล้ว

...

ตอบแบบไม่โกหกตัวเอง มันก็เป็นกิจกรรมที่ฟินประมาณนึงเหมือนกันนะ
ได้เจอคนที่เราติดตามผลงาน ได้พูดคุย (ถึงนี่จะคุยไม่รู้เรื่องก็เถอะ) ได้รู้ว่าน้องที่ไปจับมือด้วย มันร้ายมากค่ะหัวหน้า (สกิลเฟรนด์ลี่เต็มสิบ และไม่ใช่ผมคนเดียวที่คิดแบบนี้ ฟีดแบ็กจากคนอื่นๆ ก็คิดเหมือนกัน)

“ใครมันบอกว่าเงินมันซื้อเวลาไม่ได้” เพื่อนที่มางานจับมือด้วยกันกล่าว (ราคาบัตรจับมือ 1 ใบประมาณ 250-300 บาท
“เออ จริง” ตอบเขากลับไปแบบนั้น (แต่ก็ไม่ได้ซื้อเพิ่มนะ)

…

หลังจากจบงานก็เดินส่องบรรยากาศทั่วๆ อีกรอบ ได้เห็นน้องๆ ที่นั่งอยู่หลังฉาก มีปฏิสัมพันธ์กับแฟนๆ ที่มาพบ ได้เห็นแฟนคลับที่ฟินมาก (บางคนเดินออกมาพร้อมน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ) ก่อนที่จะอพยพกันไปกินไก่ทอด นั่งรอมิตรสหายท่านนั้นที่ผมได้เจอเขาที่ญี่ปุ่นเมื่อปีก่อนที่จะมางานนนี้เช่นกัน

“เข้าใจรึยัง ความรู้สึกของเราตอนนั้นแล้วรึยัง” เขาถาม