หลังจากที่ผมพาวิญญาณของเขาใส่ขวดโหลกลับมาจากทะเลด้วย 

ผมก็ช่วยเขาตามหาผู้หญิงในประวัติศาสตร์ห้าหมื่นปีที่ชื่อ พอลีน 

ผมค้นหาทั้งจากอินเตอร์เน็ตและหนังสือในห้องสมุดเผื่อจะมีใครบันทึกประวัติของเธอไว้บ้าง แต่ก็ไร้วี่แวว…

นี่ผมตั้งใจช่วยกราเช่ มากกว่าตั้งใจเรียนอีกนะเนี่ย บ้าไปแล้ว…

ผมช่วยเขาเท่าที่ผมช่วยได้ ลองทำทุกวิถีทางที่เป็นไปได้ แต่ก็ยังคงไม่มีอะไรคืบหน้าอยู่ดี ยังไม่พบเบาะแสใดที่เกี่ยวกับพอลีนเลย กราเช่เองก็ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มถอดใจแล้วเหมือนกัน 

“ข้าว่า…ถึงเวลาที่ข้าจะต้องพอได้แล้ว ข้าอยู่บนโลกนี้มานานเหลือเกิน วันนั้นข้าน่าจะฟังเจ้าไม่น่ามาเป็นภาระของเจ้าแบบนี้เลย ถึงเวลาที่ข้าคงต้องไปแล้วล่ะ …ข้าอยากจะไปเกิดแล้ว…”

“…” 

ผมพูดอะไรไม่ออกเลย เขาดูเหนื่อยกับเรื่องนี้มาก ชักเริ่มเห็นใจกราเช่ขึ้นมาแล้วสิ ที่เคยบอกว่าทำไมผมจะต้องอยากเห็นเขามีความสุขด้วยอาจจะไม่จริงก็ได้ เพราะทุกครั้งที่เขาเศร้าทำไมผมถึงรู้สึกเศร้าไปด้วยนะ

“เจ้าช่วยข้าอีกเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม”

“อืม… อาจจะได้มั้งครับ คุณอยากให้ผมช่วยเรื่องอะไรล่ะ ?”

:

.

กราเช่เล่าให้ผมฟังว่าตอนที่ไอ้หมอผีมันฆ่าเขา มันเอามีดลงอาคมมาปักอกของเขาจนทะลุซี่โครง เพื่อสะกดให้วิญญาณของเขาไปเกิดไม่ได้ เขาต้องตามหากระดูกซี่โครงที่มีมีดเล่มนั้นปักอยู่ให้เจอ แล้วถอนมีดออกซะ วิญญาณเขาจึงจะเป็นอิสระได้

—ฟังดูไม่ยากเท่าไหร่… แต่คือเราจะไปหาของแบบนั้นได้ที่ไหนกันเล่า ผมอยากจะร้องไห้จริง ๆ ทำไมชีวิตผมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ แต่ผมก็อยากช่วยเขานะครับ เฮ้อ

“งานยากเลยนะครับคราวนี้ ยากกว่าการตามหาคุณพอลีนอีกนะ เหมือนเรากำลังตามหาของที่ไม่รู้ว่ามันมีอยู่จริงไหมแล้วมันอยู่ที่ไหนด้วย”

ผมอดสงสารเขาไม่ได้ ก็เลยลองช่วยดูอีกสักนิดแล้วกัน ถ้าทุกสิ่งที่ทำไปทั้งหมดสุดท้ายมันไม่มีความหมายอะไรเลย ก็ถือว่าได้เล่นเกมที่ท้าทาย แบบว่าลองทำภารกิจลับที่ยิ่งใหญ่ของจักรวาลอะไรนั่น

ผมเริ่มจากการค้นหาในตลาดขายของบนอินเตอร์เน็ตดูก่อน เผื่อว่าพวกนักสะสมของโบราณจะเอามาลงขายกัน แต่ถึงมีจริงผมคงไม่มีเงินซื้อหรอกนะ เพราะราคามันคงสูงลิ่วเกินกำลังไปมาก

:

.

อยู่ ๆ ผมก็นึกขึ้นได้ว่าใกล้บ้านของผมมีพิพิธภัณฑ์นี่นา ลองไปเดินเล่นดูสักหน่อย เผื่อจะได้เบาะแสอะไรเพิ่มเติมบ้าง

ผมกับกราเช่เราเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ด้วยกัน ผมเดินผ่านโซนหนึ่งที่รวมของแปลกไว้มากมาย กวาดสายตาดูของเหล่านั้นแต่ละชิ้นอย่างตั้งใจ ในใจก็หวังอย่างยิ่งว่าจะมีสิ่งที่พวกเรากำลังตามหาอยู่บ้าง…

และใช่ครับ!! บังเอิญว่ามันมี มันอยู่ตรงนั้นราวกับปาฏิหาริย์ ผมกระซิบบอกกราเช่ที่อยู่ในขวดโหลของเขาว่า 

“เราเจอแล้วนะครับสิ่ง ๆ นั้น” 

กราเช่ดีใจมาก เขาจะให้ผมเอามันออกมาในตอนนั้นเลย ผมก็ดีใจไม่ต่างจากเขา แต่ถ้าเอามาตอนนี้ท่าไม่ดีแน่

“ตอนนี้ยังไม่ได้ครับ ถ้าเราทำแบบนั้นผมอาจจะโดนจับโทษฐานขโมยนะ”

“อ้าว แล้วข้าจะทำยังไงดีล่ะ อุตส่าห์เจอแล้วเชียว”

“อืม ตอนนี้ผมมีแผนแล้ว…”

:

.