ผมนั่งอยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่เลย กราเช่เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกี่ยวกับตัวเขาและสาเหตุการตายของเขาให้ผมฟัง 

เขาบอกว่าตัวเองเคยเป็นกัปตันเรือโจรสลัดมาก่อน เขาล่องเรือไปในทะเลเพื่อคอยปล้นเรือลำอื่น 

‘พอลีน’ คนรักของเขาก็คอยอยู่เคียงข้างเขามาตลอดจนวันหนึ่งเธอถูกพรากไป 

และเขาก็ถูกฆ่าโดยหมอโหรประจำเรือ ที่จริงแล้วมันเป็นหมอผี มันแอบรักพอลีนของเขามานาน เขารู้มาตลอดแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะหักหลังและถึงขั้นฆ่าเขาได้ลงคอ หมอผีอำมหิตนั่นมันหั่นร่างของเขาออกเป็นชิ้น ๆ 

แล้วโยนแต่ละส่วนลงทะเลแยกกันไปตามกระแสน้ำ 

กราเช่ยังรักพอลีนมาก เขาจึงอยากออกตามหาเธอ 

เผื่อว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่ง และเขาก็ขอให้ผมช่วยตามหาพอลีน 

แต่ผมรู้สึกไม่เข้าใจมาก ๆ เพราะว่าเธอมีชีวิตอยู่ตั้งแต่เมื่อห้าหมื่นปีที่แล้วไม่ใช่เหรอ 

ผมคิดในใจว่าเขากำลังขอร้องให้ผมช่วยเรื่องบ้าอะไรอยู่เนี่ย

 “ห๊ะ อะไรนะให้ผมช่วยตามหาพอลีนเหรอ ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม ป่านนี้เธอไม่ไปเกิดใหม่เป็นสิบ ๆ ครั้งแล้วเหรอครับ”

กราเช่ที่อยู่ ๆ สีหน้าของเขาก็เศร้าขึ้นมา 

“…เอาน่า ก็เผื่อว่าถ้าเจอแล้วเธอจะยังคงจำได้หรือระลึกได้ว่าเราเคยรักกันอะไรแบบนั้น เจ้าอย่าว่าข้านักเลยนะ” 

เขาทำเป็นเลี่ยงไม่พูดถึงความจริงที่เขาเองก็น่าจะรู้อยู่เต็มอก แต่เขาคงจะรักผู้หญิงคนนี้มากจริง ๆ

 “ถ้าช่วยแล้วผมจะได้อะไรล่ะครับ มันเป็นเรื่องของคุณนี่ ทำไมผมต้องลำบากทำอะไรแบบนั้นด้วย” 

กราเช่คิดสักครู่หนึ่งแล้วจึงให้ข้อเสนอกับผม 

“งั้น… เอ่ออ” 

เขายังไม่ทันพูดจบ เหมือนฉุกคิดได้ว่าเขาไม่มีอะไรจะให้ผมเป็นการตอบแทนเลย เวทมนตร์หรือพลังวิเศษอะไรตัวเขาก็ไม่มี ไม่งั้นคงไม่ต้องมาขอความช่วยเหลือจากผมหรอก 

“อ่า เอาล่ะ ข้าพูดตรง ๆ ว่าข้าไม่มีอะไรจะให้เจ้าหรอก แต่ถ้าเจ้าช่วยข้า ข้าก็จะมีความสุขและเป็นอิสระ เจ้าจะไม่ดีใจหรือที่เห็นข้ามีความสุข” 

ผมฟังจบก็หัวเราะก๊ากออกมาเลย ไม่ได้คาดหวังว่าวิญญาณชายชราห้าหมื่นปีที่อ้างว่าตัวเองเคยเป็นโจรสลัดมาก่อนจะพูดกับผมแบบนี้ 

“ฮ่า ๆๆๆ อะไรครับเนี่ย นี่ผมไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม แล้วทำไมผมจะต้องมีความสุขที่เห็นคุณมีความสุขด้วยอะ ตลกจริงผีตัวนี้”

“เออ ๆ หัวเราะไปเถอะ แล้วขอบอกอีกทีว่าข้าไม่ใช่ผี ผีที่ไหนจะหน้าตาดีและคุยกับเจ้าได้รู้เรื่องขนาดนี้” 

เขาทำผมอึ้งอีกรอบ

“ถ้าเจ้าไม่ช่วยข้า ข้าจะตามไปอยู่ด้วย โอเคไหม” 

เขาขู่ผม

“ถ้าจะไปอยู่ด้วยก็ช่วยจ่ายค่าบ้านมาด้วยนะครับ” 

สุดท้ายผมก็ต้องยอมช่วยเขาแหละครับ เพราะกลัวว่าเขาจะตามไปอยู่ด้วยจริง ๆ ไม่อย่างงั้นพ่อกับแม่ลำบากแน่