“ขวดโหลอะไรอ่ะ ?”

ด้วยความขี้สงสัยของผมที่เผอิญไปเห็นขวดโหลนั่นและเก็บมันมา ผมสงสัยว่าข้างในคืออะไรจึงเปิดมันออกดู 

และจู่ ๆ ก็มีควันสีครามขมุกขมัวลอยออกมาฟุ้งไปหมด…

กลุ่มควันพวกนั้นทำให้ผมสำลักเล็กน้อย ก่อนที่จะมีใบหน้าของชายชราเคราขาวลอยออกมาทำหน้าตาเคร่งขรึม ผมกลัวมาก ตกใจจนจะวิ่งหนีพร้อมกับโยนขวดโหลทิ้งไป แต่แล้วใบหน้านั้นก็เอ่ยปากเรียกผม

“เดี๋ยวก่อน ๆๆๆ เจ้าเด็กนี่ จะวิ่งหนีข้าทำไม ข้าน่ากลัวตรงไหน” 

เขาบ่นพลางโยกหัวไปมา จนเสียงกระดูกกระโหลกลั่นดังกรอบแกรบ 

“โอ๊ยยย ข้าอยู่ในไอ้รูคุดคู้นี่มาตั้งห้าหมื่นปี ปวดเมื่อยจะตายอยู่แล้ว ต้องขอบคุณเจ้ามากที่ปลดปล่อยข้าให้เป็นอิสระ… แล้วทำไมเจ้าถึงยังไม่เลิกมองข้าด้วยสายตาแบบนั้นสักทีล่ะ” 

ผมที่กำลังหน้าเหวออยู่ก็ชี้ไปที่เขา 

“ผ..ผ..ผี !! ม..ม..มีแต่หัว !!” 

ผมตกใจมาก เขามาแต่หัวจริง ๆ หัวกะโหลก ใบหน้าแก่ชรา และเคราสีขาวยาวที่บ่งบอกถึงอายุ มันเกือบทำให้ผมช็อคตายได้เลยนะ ใบหน้าแก่นั่นกลอกตาบนนิดหน่อยก่อนจะพูดว่า 

“เฮ้อออ เจ้าเด็กนี่ ข้าไม่ใช่ผีโว้ย ดูสิ หล่อขนาดนี้จะเป็นผีได้อย่างไร ข้าเป็นวิญญาณต่างหากล่ะ ข้าไม่คิดทำร้ายใครหรอก นอกจาก… ไอ้คนที่มันฆ่าข้า !!” เขาพูดลงท้ายด้วยความแค้น 

—อืม สิ่งที่ผมกำลังเผชิญหน้าอยู่นี้ เขาบอกว่าเขาไม่ใช่ผีแต่เป็นวิญญาณ งั้นเขาก็เป็นวิญญาณที่หลงตัวเองสุด ๆ เลยล่ะ พอผมได้ยินเขาพูดแบบนั้น ความกลัวก็เริ่มลดลง แต่กลับยิ่งสนใจสิ่งที่เขาพูดมากกว่า

“เอ่อ ตอนนี้ผมกำลังคุยอยู่กับวิญญาณเหรอครับเนี่ย ถ้าเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังคงไม่มีใครเชื่อ เขาต้องหาว่าผมเป็นบ้าแน่ ๆ แต่ผมไม่สนหรอก ตอนนี้ที่ผมสนใจคือคุณเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในขวดโหลนี่ แล้วที่ว่ามีคนฆ่าคุณมันเรื่องอะไรกันครับ ผมไม่ได้อยากรู้มากไปใช่ไหม” 

กราเช่มองผมครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า 

“จริง ๆ ก็มากไปแหละนะ แต่ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังก็ได้”