“พี่กับแทฮยองสนิทกันมานานแล้วครับ” จองกุกเอ่ยถามขึ้นในช่วงบ่ายวันหนึ่งในห้องสมุด
“เอ่อ…” ยุนกินิ่งคิดเป็นเล็กน้อย “พ่อกับแม่เราเป็นครูโรงเรียนเดียวกันอะ ก็เล่นกันมาแต่จำความได้ มาแยกกันก็ตอนพ่อแทฮยองย้ายกลับแดกูนั่นแหละ ตอนม.ต้นเลยไม่ได้เรียนที่เดียวกัน แต่พอม.ปลายแทฮยองก็ย้ายกลับมาโซล ก็…ตามนี้แหละ”
จองกุกหัวเราะ จริง ๆ คำตอบของคำถามของเขามันก็แค่ นาน หรือ ไม่นาน แค่นั้นไม่ใช่เหรอ
“แล้วทำไมสนิทกันอะครับ ชอบอะไรเหมือนกันเหรอ”
“เอ… ก็ไม่ขนาดนั้นนะ อย่างพี่อะ ชอบบาสมากเลย แทฮยองชอบเล่นเกมมากกว่า”
“แต่ผมเห็นพี่แทฮยองอยู่สนามบาสกับพี่บ๊อยบ่อย” จองกุกขมวดคิ้วอย่างแคลงใจ
“ก็จะได้มาออกกำลังกายบ้างไง ไม่งั้นก็ทำแค่กิน นอน เล่นเกมน่ะสิ” ยุนกิตอบก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ เหมือนยืนยันกับตนเอง “ดีแล้วนี่”
“นั่นสิครับ” จองกุกหัวเราะรับท่าทาง “แล้วมีอะไรอีกไหมครับ”
“หื้อ?”
“ก็อะไรที่พี่สองคนชอบเหมือน ๆ กันอะ”
“อ่อ” ยุนกิพยักหน้า เขามีท่าทางเงอะงะไปเล็กน้อยตอนที่เบนสายตาไปตามสันหนังสือบนชั้น “ก็ไม่รู้สิ… แต่… เข้ากันได้นะ”
“พี่เขากับแทฮยองได้เหรอครับ”
“อื้อ เอ้ย… ก็ประมาณนั้น” ยุนกิตอบ ใบหูขาวเปลี่ยนเป็นสีระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด
ไม่มีอะไรอึดอัดใจหรอก แต่พักหลัง ๆ มานี่รู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้
แต่ก็ไม่ใช่แปล ๆ ที่แย่นะ!!
“แทฮยองดูตามใจพี่นะครับ”
“เขาก็เป็นแบบนั้นตลอดแหละ” ยุนกิตอบกลับทันทีก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ ตาม ในใจก็นึกโวยใส่ไอ้เด็กรุ่นน้องที่เหมือนจะต้อนเขาให้จนมุมกับความรู้สึกอะไรสักอย่าง
“กำลังพูดถึงก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงมาทางนู้นแล้วครับ” จองกุกเอ่ยกลั้วหัวเราะเมื่อสีหน้าบึ้งตึงของคนผิวแทนเดินตรงดิ่งมาทางพวกเขาแต่ไกล
หึง…
จะเป็นอะไรนอกจากคิมแทฮยองหึงรุ่นพี่ตัวขาวได้อีก
“งั้นพี่รีบสรุปให้ผมหน่อยสิ” จองกุกว่า “อะไรทำให้พี่รู้สึกว่าเข้ากับแทฮยองได้เหรอ”
“เอ่อ… ก็…”
“แค่อยากได้เป็นแนวทางอะพี่ บอกหน่อย ๆ”
“สรุปงั้นเหรอ.. ก็ต้องสั้น ๆ — อยู่ด้วยแล้ว…นั่นแหละ เขาเป็นคนที่…”
“พี่ยุนกิ!!”
เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเรียกชื่อตัวเองดังชัดเจนทั่วทั้งห้องสมุด
“ชู่… จะเสียงดังทำไมแทฮยองอา” ยุนกิหันไปดุแทฮยองที่พุ่งเข้ามากั้นกลางระหว่างพวกเขาสองคน
“ไม่ได้อะไรสักหน่อย” จองกุกตอบเนือย ๆ เมื่อเห็นสายตาคาดโทษของแทฮยอง
“เออ!!” แทฮยองกระชากเสียงกลับก่อนจะหันไปมองยุนกิ ท่าทางที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดต่อหน้ารุ่นพี่คนสนิททำเอาจองกุกอยากกลอกตาใส่สักรอบ “คาเฟ่ที่เราไปมาเมื่อวานเขาออกมาเมนูใหม่วันนี้อะพี่ เสียดายเนอะ”
“อะไรเหรอ” ยุนกิดูมีท่าทีสนใจขึ้นมาทันที
“เป็นไอศกรีมแตงโมครับ อยากไปอีกรอบป่ะ ไปกับผมได้นะ”
ยุนกิพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น
“ซ้อมบาสก่อนนะ รอได้เปล่า”
“ได้ดิพี่”
“อื้อ…”
จองกุกหันไปเลือกหนังสือต่อ ตอนนี้อยู่ไปก็เป็นก้าง…
แทฮยองกับยุนกิไม่ได้ชอบอะไรเหมือนกันมากพอที่จะเข้ากันได้หรอก แต่มันมีอีกนับร้อย นับพันเหตุการณ์ที่จะอธิบายได้ว่าพวกเขาน่ะโคตรจะเหมาะที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน
อืม… จะว่าไปก็บอกไม่ถูกเหมือนที่ยุนกิตอบจองกุกไปไม่ได้นั่นแหละ แต่มัน… นั่นแหละ…
เอาเถอะ ยุนกิรู้สึกว่ามันกำลังจะชัดเจนขึ้นยังไงก็ไม่รู้สิ
???????????
#วกสตร
งื้อออ อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงคอมเมนต์หน่อยนะคะ เคว้งงงงคว้างงงง55555 ติดแท็กก็ได้ค่ะ!?
ความซึนของพี่เขานี่มันหฟสยาดสห่กเกฟเด้กฟเฟ
ชอบความพล็อตที่แทฮยองเด็กกว่าแบบนี้แหละค่ะ ทุกอย่างมันจะดูกร๊าวใจแบบแปลกๆ ฮือ คิดภาพคนน้องที่บ้าๆบอๆมาทั้งเรื่องแต่มาทำตัวขรึมเพราะหึงพี่นี่แบ๊บ โอยยยย /-\
ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ <3