“อ้าว ฝนตก” จีมินพึมพำออกมาหลังจากที่เสียงหยดน้ำจำนวนมหาศาลเทกระหน่ำลงมา แทฮยองที่นั่งเล่นเกมอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ของตัวเองเหลือบไปมองเพียงเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะตั้งหน้าตั้งเล่มเกมต่อ
“เฮ้ย!!! เดี๋ยวนะ!!” จู่ ๆ แทฮยองแหกปากโวยวายออกมาดังลั่นจนจีมินกับรูมเมทอีกสองคนสะดุ้งโหยง ร่างสูงที่ยังอยู่ในเสื้อนักเรียนกับกางเกงที่เปลี่ยนมาเป็นวอร์มเพื่อความสบายตัวกระวีกระวาดลงจากเก้าอี้แล้วถลาไปรื้อร่มออกมากล่องเก็บของ
“เป็นไรวะ” อูจินถามแทฮยองที่กำลังใส่รองเท้าแตะ ดูเหมือนว่าแทฮยองจะรีบเสียจนไม่มีเวลาตอบคำถามที่ชัดเจน เขาถึงได้ตอบออกมาสั้น ๆ อย่างไม่ตรงคำถามนัก
“พี่ยุนกิ!”
แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็เข้าใจได้ในทันที แทฮยองคงจะรีบเอาร่มไปให้ยุนกิที่กำลังซ้อมบาสเกตบอลอยู่ตรงโรงยิม เพราะวันนี้สนามเก่า ๆ ข้างหอใช้เป็นพื้นที่จัดกิจกรรม และตามปกติ อย่างมากที่ยุนกิจะพกไปซ้อมบาสเกตบอลก็มีแค่โทรศัพท์กับเงินไม่กี่วอนพับใส่กระเป๋ากางเกงไปนั่นแหละ อย่าหวังจะพกร่มเลย
“ตกทำไมตอนนี้วะ คนกำลังจะกลับหอเลย” ยุนกิบ่นอุบอิบขณะกอดอกมองในที่ตกลงมาอยู่ใต้ชายคาโรงยิม
“เอาน่า จะได้กลับล่ะ” โฮซอกว่า แต่ยุนกิที่กำลังหิวได้ที่เพราะตอนนี้ก็ทุ่มกว่า ๆ แล้วทำหน้าหงิกมาเป็นคำตอบ
“ตกหนักขนาดนี้—”
“แทฮยองมานู้นแล้ว” โฮซอกขัดก่อนที่ยุนกิจะโวยวายแล้วยื่นปากชี้ไปยังทิศทางที่เด็กหนุ่มผิวแทนวิ่งเหยาะ ๆ กางร่มมา
ยุนกิยื่นกระพริบตาปริบ ๆ มองรุ่นน้องที่จู่ ๆ ก็โผล่มา แทฮยองหัวเราะแฮะ ๆ ให้เขา
“อยากกลับเลยป่ะพี่” แทฮยองถาม ยุนกิหันไปมองกลุ่มเพื่อนของตนโดยเฉพาะโฮซอกที่มาด้วยกันทันที “พี่โฮซอกก็ไปด้วยกันนี่แหละครับ”
“เฮ้ย ร่มแน่นแย่ แกกลับไปเหอะ ได้เวลาให้อาหารมินยุนกิแล้ว เดี๋ยวโมโหหิวเอา”
“จะบ้าหรือไง เออ ไม่กลับก็ไม่กลับ”
“เอาน่า ๆ ไปก่อนเลย ฉันรอกินหน้าโรงเรียนกับไอ้พวกนี้วะ” โฮซอกพร้อมกับชี้ไปทางโรงยิม เขาหมายถึงเพื่อนคนอื่น ๆ ที่ยังไม่กลับ พอยุนกิพยักหน้ารับเขาก็หมุนตัววิ่งกลับเข้าไปในโรงยิมทันที
“แล้วพี่อยากกินที่ไหนอะ”
“ที่โรงอาหารก็ได้ ซอกจินบอกว่ามีซุป”
“โอเค” แทฮยองพยักหน้ารับแล้วยุนกิก็เดินเข้าไปใต้ร่ม ทั้งคู่ออกเดินไปโดยที่ยุนกิก้าวฉับ ๆ อย่างรีบร้อน
ก็คนมันหิวนี่หว่า
“ระวังลื่นหน่อยสิครั—”
“เหวอ!!!” ยังพูดไม่ทันขาดคำ มินยุนกิก็เสียหลักลื่นจนเกือบหงายหลังทันที โชคดีที่เป็นแค่เกือบ… มือของแทฮยองคว้าแขนเขาไว้ได้อย่างพอดิบพอดี
“บอกแล้ว ใจเย็น ๆ สิครับ”
“ขะ ขอบใจมาก” ยุนกิเอ่ยออกไปอย่างตื่น ๆ แทฮยองยิ้มออกมาก่อนจะเคลื่อนมือไปกุมที่มือเล็กของอีกคนแทน
“เดี๋ยวลื่นอีกไงครับ” แทฮยองตอบเมื่อเห็นยุนกิทำหน้างงกับการกระทำของเขา
“ดะ เดี๋ยวสิ”
“ไปกันเถอะครับ” แทฮยองกระชับมือให้แน่นขึ้นแล้วก้าวเดินต่อไป ยุนกิที่ยังอึ้งไม่หายก็เดินตามคนเป็นรุ่นน้องอย่างมึนงง
ฝนก็ตกอยู่แท้ ๆ ทำหน้ามันร้อน ๆ กันนะ
“ว่าแต่พอดีมือจังเลยนะครับ”
“ฮะ?”
“เปล๊า”
??????
#วกสตร
คอมเมนต์ หรือติดแท็กในทวิตเตอร์ก็ได้นะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า♥️
ขอเวลาในการตามทันวันหน่อยนะคะ พรุ่งนี้จะทันแล้วค่ะ และเดี๋ยวก็เจอวันละตอนตามวันเนอะ
แทใส่ใจพี่ยุนกิดีจังเลย
เกลียดการบอกพอดีมือ เกลียดการขึ้นเสียงสูงของพระเอกเขา
ฮือ คิมแทฮยองนี่มันคิมแทฮยองจริงๆเลยค่ะ T___T บ้ามาก โอ๊ยยย
แคร์อะไรขนาดนั้นอ่ะ ฝนตกละคิดถึงพี่เขาเป็นคนแรกงี้เห่นโล่ว