...พี่หัวเราะเบาๆก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้หัวผม “ค่อยๆดื่มสิ...เด็กโง่”

เรานั่งกันอยู่ที่ระเบียงห้อง ของเช้าวันอาทิตย์ ผมดื่มกาแฟ เขาดื่มชา บนโต๊ะมีขนมปังทาแยมและออมเล็ต 

หากมีใครซักคนมองมาจากระเบียงตึกตรงข้าม คนคนนั้นคงนึกอยากเอ่ยคำยินดีให้กับชีวิตแสนอบอุ่นของผม หรือหากฉากนี้ไปอยู่ในจอแก้วของโรงหนังซักโรง....คุณคงจะบอกผมว่านี่คือหนังโรแมนติก

แต่ผมจะบอกคุณให้....นี่มันหนังตลกร้ายต่างหาก


ฉากบ้าๆนี่เกิดทุกเช้าวันอาทิตย์ วันที่คนรักของพี่ “ไม่ว่าง” ...อ้อใช่...คุณฟังไม่ผิด คนรักของพี่...ที่ไม่ได้หมายถึงผมน่ะ

พี่จะมาหาผม หลังจากส่งคนรักเสร็จในคืนวันเสาร์ ผมจะเปิดประตูรับพี่เขาอย่างอบอุ่น ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ปราศจากคำถาม ราวกับว่า วันจันทร์ถึงศุกร์นั้นไม่มีอยู่จริง 

บทสทนาของเรานั้นง่ายมาก เราคุยกันทุกเรื่อง....ทุกเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว 

ลมฟ้าอากาศ...หนังที่พึ่งเข้า...ข่าวหน้าหนึ่งที่ถูกพูดถึง โอ้ย...สารพัดอย่าง คุยกันได้ทั้งคืน 

แต่กลางคืนเราก็คุยกันอีกภาษา...พี่เขาจะคุยกับผมด้วยภาษากาย ด้วยจูบ ด้วยกอด ด้วยความเป็นชายของเขา

แต่หัวข้อก็คล้ายๆกัน...คือ คุยกันเยอะแบบคนคุ้นเคย แต่คุยกันเพียงผิวเผินเท่านั้น 



ถ้าหากคุณถามว่าทำไมผมไม่ลองพยายามดูล่ะ....

อ่า...ใช่ คำถามนี้น่าสนใจ งั้นเดี๋ยวผมจะลองให้คุณดูแล้วกัน

“พรุ่งนี้เย็นพี่ไปไหนเหรอครับ ผมมีหนังอยากจะไปดูกับพี่” ผมพูดออกไปยิ้มๆ 

พี่มองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ...แปลกใจจริงๆ “ก็คืนวันเสาร์พี่จะดูกับเราอยู่แล้วนี่ครับ” 

แปลกใจที่ผมพูดราวกับวันจันทร์ถึงศุกร์นั้นมีจริงงั้นแหละ...บ้าจริง! 
 

“อ้อใช่...จริงด้วย” ผมตอบยิ้มๆ 

นั่นสินะครับ...เราจะไปดูกันอยู่แล้ว ในคืนพรุ่งนี้...คืนวันเสาร์ 

เห็นมั้ยล่ะครับ...ผมบอกคุณแล้ว ว่านี่ไม่ใช่หนังโรแมนติก


คุณเคยดูหนังเรื่อง “The Truman Show” มั้ยครับ ที่พระเอกติดอยู่ในโลกจำลอง ที่ถูกถ่ายทอดออกอากาศไปทั่วโลก มีเพียงตัวเขาที่ไม่รู้ และพอเขารู้ตัวเขาก็พยายามจะออกจากโลกสมมุตินั่น

ที่พูดขึ้นมาแค่จะบอกว่าผมกับ Truman มีส่วนที่คล้ายกัน เราอยู่ในโลกสมมุติเหมือนกัน
ต่างกันตรงที่ผมรู้ตัวตั้งนานแล้ว... 

นึกๆดูผมอาจจะช่วยเขาสร้างโลกนี้ด้วยซ้ำนะครับ เอ้า....จริงๆ  และผมก็ไม่คิดจะออกไปหรอก

ผมจิบกาแฟที่เขาชงให้อีกสองคำ

เมื่อกี้คุณได้ยินใช่มั้ยที่เขาหยอกผมว่าเด็กโง่.....คุณลองมองตาเขาดีๆสิ เขาไม่ได้หยอกหรอกนะคู้ณ...

 
และที่เขาบอกให้ผมระวังกาแฟที่ร้อน....อันนั้นตลกดี เพราะจริงๆมันไม่จำเป็น ถึงเขาจะสาดกาแฟร้อนๆนั่นใส่หน้าผม มันก็เจ็บไม่ถึงเสี้ยวกับสิ่งที่เขาทำหรอก

คุณคงอยากถามล่ะสิ ว่าทำไมผมถึงยังอยู่ตรงนี้ 

อืม......มันก็ไม่มีอะไรมาก ผมก็แค่เสพติด เสพติดวันเสาร์อาทิตย์ของผม 

จะมีลำบากใจนิดหน่อยก็แค่ต้องกลั้นยิ้ม ให้เป็นเพียงยิ้มที่ไม่ใช่ยิ้มเหยียด

และต้องกลั้นขำ ไม่ให้เจือเสียงหัวเราะเยาะ



เอ้า...คุณ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ

ก็ผมบอกคุณแล้วไง

ว่าหนังเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องตลกร้ายน่ะ

---------------------------