เวลาผ่านไปไว เผลอๆ นี่ก็เข้าวีคที่ 6 แล้ว เหลืออีกแค่ไม่ถึง 3 วีคที่จะได้ฝึกงาน

รู้สึกเศร้าๆ เหมือนกันเพราะอะไรน่ะเหรอ

.

.

.

.

เพราะงานก็ยังไม่เสร็จ โปรเจ็คก็ยังเหลืออีกเยอะเลยจ้าาา

ฮ่าๆ ล้อเล่น เรื่องงานก็เรื่องนึง เรื่องจะไม่ได้ฝึกงานที่นี่แล้วคิดยังไงก็รู้สึกใจหาย (ตอนนี้ยังไม่เขียน ไว้เขียนตอนวีคสุดท้ายแล้วกันเนอะ) วีคนี้โดยรวมๆ แล้วค่อนข้างจะเป็นกราฟนิ่งๆ แล้วอยู่ดีๆ ก็พีคขึ้นเรื่อยๆ เริ่มตั้งแต่วันแรกที่ไม่ได้มาฝึกงานเพราะย่าไม่สบาย วันอังคารก็ลงพื้นที่ไปสัมภาษณ์ป้าหงษ์ ประจำร้านก๋วยเตี๋ยวไหหลำแถวออฟฟิศ คุณป้าเม้าส์สนุก มีมุกตลอดเวลา แม้ปากจะถามแกมบ่นว่าสัมภาษณณ์เสร็จหรือยังเนี่ย แต่ก็ยังชวนเม้าส์ยาวไปกว่าครึ่งชั่วโมง วลีเด็ดของป้าคือ “หนูไปทำเองเลยไป” เป็นเรื่องที่เรานึกแล้วก็ยังอดขำไม่ได้ นี่เขียนอยู่ตอนนี้ยังขำไปด้วย พิมพ์ไปด้วยเลย 

.

กราฟยังคงพุ่งขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเรามาทำคอนเท้นต์ที่สำเพ็ง ย่านการค้าส่งสำคัญอีกที่ในประเทศไทย ที่เต็มไปด้วยข้าวของน่ารัก ราคาจับต้องได้มากมาย เยอะจนเลือกไม่ถูกเลยทีเดียว แต่ก็ต้องขอบคุณตัวเองที่โดยเนเจอร์แล้วเป็นคนชอบของไม่ค่อยมีสาระ การเลือกของมาทำคอนเท้นต์ครั้งนี้เลยไม่ลำบากจนเกินไปนัก เมื่อซื้อของกันมาครบแล้วอุปสรรคอีกอย่างคือเราทำหน้าฝนแต่สถานที่ที่ถ่ายรูปไม่มีทีท่าว่าฝนจะตก…. ต้องขอบคุณสปิริตนางแบบชาวอินเทิร์นของเรา กับตากล้องที่แม้อากาศจะร้อน เหงือแตกเป็นเม็ดๆ ข้าวก็หิว แต่นางแบบก็ยังโพสท่าแบบจัดเต็ม ตากล้องก็กดชัตเตอร์อย่างแข็งขัน ยอมใจพวกนายมาก เราคอนเท้นต์ก็ช่วยเหลือน้องเต็มที่ด้วยการช่วยถือของ หิ้วรองเท้า และวิ่งไปซื้อน้ำให้ 

.

และกราฟก็พุ่งสุดๆ เมื่อพวกเราได้เวิร์คชอปกับพี่ชัต เจ้าของคอลัมน์ในเว็บเดอะคลาวด์ เป็นเวิร์คชอปเล็กๆ ที่ผลลัพธ์ไม่เล็กเลย เราได้ฝึกการสังเกตระหว่างเดิน ได้เห็นชุมชนอีกแบบที่ไม่เคยเห็น เห็นป้อมปราการที่เอาไว้เตะบอล เห็นป้ายคำคมสอนให้จงทำดี เห็นภาพสส. และเห็นภาพความแตกต่างของความใหม่และเก่าที่อยู่ด้วยกันแบบเนียนๆ ซึ่งการได้สังเกต ลงพื้นที่ มีประโยชน์ในการเอาไปทำงาน ต่อยอดความคิดของแต่ละคนจริงๆ ขอบคุณพี่ชัตที่มาให้ความรู้พวกเราค่า

.

วีคนี้รวมๆ แล้วเต็มไปด้วยความสนุกและอัดแน่นไปด้วยความรู้นะ เย้