แผลที่ข้อเท้าของผมเริ่มเจ็บแปลบปลาบผมขมวดคิ้ว (ผมคิดว่าตัวเองกำลังทำแบบนั้นอยู่ แบบที่คุณมักทำและคุณไม่ชอบให้ผมแตะลงที่หว่างคิ้วของคุณน่ะ)

คราวนี้ผมเริ่มกลัวขึ้นมาจริงๆแล้ว

ผมยืนนิ่งข้างถนนที่ไหนก็ไม่รู้ไม่ได้กลิ่นของคุณเลยสักนิด

และผมกลัวกับความคิดที่ว่านี่บางทีผมอาจจะไม่ได้พบคุณอีก

ไม่ได้ฟังน้ำเสียงของคุณเวลาเรียกชื่อผมเสียงที่เหมือนเนยกำลังละลายในกระทะและทาบนขนมปังแบบนั้น

ผมอยากจะร้องไห้ละ...จริงๆ

จะบ้าแล้วนะ

หัวใจผมเจ็บแปลบยิ่งกว่าข้อเท้า(ไม่ได้เพ้อเจ้อ เผื่อคุณบอกว่าผมเพ้อเจ้อ นี่คือผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะไอ้ความรู้สึกว่างๆในอกนี่น่ะ คนในโทรทัศน์พูดความจริงนะคุณไอ้ความรู้สึกนี่มันมีจริง ไม่ได้โม้แบบที่คุณบอกสักหน่อย)

ผมเดินมาถึงทางแยกและนั่นทำให้ผมกลัว...มาก