ความตั้งใจของผมที่จะกลับไปหาคุณให้ทันเวลาด้วยเนื้อตัวที่สะอาดเอี่ยมอ่องนั่นกลายเป็นความฝันลมๆแล้งๆโง่ๆงมๆของผม (แน่นอน คำนี้ก็จำมาจากโทรทัศน์)

ขนสีเทาอ่อนของผมกลายเป็นสีขี้โคลนอันที่จริงมันไม่ใช่สีขี้โคลน มันคือขี้โคลน ผมมีโคลนและดินก้อนใหญ่ติดอยู่ที่ก้นหางแล้วก็หลัง

ให้ตายเถอะ! ผมสะอาดและมีคุณอาบน้ำให้มาตลอดหลายปีโคลนก้อนเล็กกว่านี้ยังไม่เคยมาติดตัวผมเลย

และสภาพแบบนี้ทำให้ผมนึกถึงวันแรกที่เราพบกัน

เทวดาองค์น้อยๆผมสีน้ำตาลของคุณ ดวงตาสีน้ำตาลที่เคี่ยวจนไหม้ของคุณ สีหน้าลังเลของคุณและหัวใจที่ห่อเหี่ยวเหมือนลูกเกดโง่ๆของผม

วันนั้นฝนตกหนักเชียวล่ะหนักมากๆ กล่องที่ใส่ผมปลิวไปตามแรงลมจนชนเข้ากับกำแพงอิฐเก่าๆเหม็นๆผมตัวสั่นอยู่ในกล่อง กลัวจนไม่กล้าออกไป

ฝนเป็นเหมือนลูกกระสุนที่ถูกปาใส่ตัวผม

(หรือให้ถูกอาจจะต้องเรียกว่าก้อนหินเพราะว่าลูกกระสุนเขาไม่ใช้คำว่าปากันนี่ จริงไหม)