บ้านของเราเป็นตึกอพาร์ทเมนต์แคบๆติดๆกันแบบที่หลังบ้านของคุณจะเชื่อมติดกับหลังบ้านของเพื่อนบ้านโดยที่มีรั้วกั้นเท่านั้นผมเงยหน้ามองรอบๆ ไม่เห็นลู่ทางของการเดินไปเข้าทางประตูหน้าเอาซะเลยและด้านหลังนี่ก็ไม่มีทางเข้าด้วยนอกจากผมจะสามารถกระโดดสูงขนาดหน้าต่างห้องนอนที่ผมตกลงมาได้

นั่นคงต้องรอผมเป็นยอดมนุษย์แบบในโทรทัศน์ก่อนนั่นคงจะเป็นเรื่องของชาติหน้าแล้ว (คำนี้ผมก็จำมาจากในโทรทัศน์เช่นกันถึงคุณจะชอบบอกว่าผมชอบดูอะไรไร้สาระก็เถอะ)

ผมมองสำรวจรอบๆอีกครั้งก่อนจะเห็นบริเวณผุๆพังๆของรั้วด้านหลังที่ดูเหมือนสามารถแตกหักได้ในการพุ่งชนครั้งเดียว

(ผมคาดผิดผมต้องพุ่งชนมันสี่ครั้ง กว่าผมจะสามารถเอาตัวเองออกไปข้างนอกนั้นได้แถมรั้วโง่ๆนั้นยังขูดท้องผมเป็นแผลยาวๆมาอีกหนึ่ง...คุณจะร้องไห้อีกแน่ๆเมื่อเห็นแผลพวกนี้)

เอาเถอะ!

หัวใจผมเต้นระรัวนี่เป็นครั้งแรกในรอบหกปีที่ผมมายืนอยู่ด้านนอกเพียงคนเดียวโดยปราศจากคุณ...โลกด้านนอกนี่น่ากลัวอย่างที่ผมคิด