Wild Cherry #น้องเชอร์รี่ป่า : Martian

คนเรามันจะต้องการอะไรจากนิยายวายวะ

ฉันก็ไม่ได้คาดหวัง 

จริง ๆ เดือนนี้ซื้อนิยายวายสองเล่มมาด้วยความไม่คาดหวัง

ฉันไม่ได้อ่านอะไรแบบนี้มานานพอสมควร ฉันจึงเลือกมาแบบไม่ได้คิดอะไรมาก 

น้องเชอร์รี่ป่าจึงเป็นหนึ่งในความไม่ได้คิดอะไรมากในเดือนนี้เล่มหนึ่งแต่นั่นแหละ 

คนเรามันจะต้องการอะไรจากนิยายวาย 

นิยายวายมันจะต้องดำเนินเดินทางไปในทางไหนจึงจะดี

ฉันว่าน้องเชอร์รี่ป่าก็ธรรมดา และในความธรรมดานั้นมันก็ถูกแทรกสอดความไม่ธรรมดาอยู่ด้วย

น้องเชอร์รี่ป่า ถ้ามาแกะกันแป็นส่วน ๆ มันก็เป็นนิยายรักเมนสตรีมทั่วไปเจอกัน 

ตกหลุมรักกัน จีบกัน คบกัน มีเรื่องให้ผิดใจกัน ห่างหายไปจากกัน กลับมาเจอกัน ปรับความเข้าใจกัน และก็รักกัน

จบ

ฉันว่านิยายรักไหน ๆ ก็เป็นอย่างนี้

แต่ความพิเศษที่ผู้เขียนใส่เข้าไปในเรื่องด้วยก็คือประเด็นทางสังคม ความเจ็บปวด บาดแผล และการก้าวข้ามเยียวยาบาดแผลเหล่านั้น 

...ก็...ดูจะธรรมดาสำหรับการสร้างปมให้ตัวละคร แต่เพราะเป็นการพูดถึงเรื่อง Sex creater ในทางที่ไม่ได้แซ่บ เซ็กซี่ หรือขายเซ็กซี่ตลอดเวลาล่ะมั้ง ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า เออ เรื่องนี้ก็โอเค

ตัวละครเรื่องนี้น้อย และก็มากพอที่จะเล่าประเด็นที่นักเขียนอยากเล่า

คนหนึ่งขายของที่นับได้ว่าเป็นของใต้ดิน อีกคนหนึ่งก็เป็น Sex creator โทนเรื่องออกจะเป็นสีแดง Honne (หมายถึงปกอัลบั้มของ Honne อัลบั้ม Love me / Love me not ฉันนิยามสีไว้อย่างนั้นตั้งแต่ตอนได้จับเล่ม) 

มันไม่ได้หวือหวา ซาบซ่าน เอากันตั้งแต่บรรทัดแรกยันบรรทัดสุดท้าย (ซึ่งถ้าป็นแบบนั้นฉันคงไม่อ่านจนจบ) มันเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ ตามประสา เหมือนไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกแบบในเรื่อง

ฉันว่ามันก็สงบดีนะ

เล่มนี้ออกจะจิกกัดสังคมอยู่ แน่ล่ะ เมืองดัดจริตนี่นะ มันก็น่าจิกกัดอยู่

การที่ฉันบอกว่า คนเรามันจะต้องการอะไรจากนิยายวายวะ ก็นั่นแหละ จริง ๆ นิยายวายมันไม่ต้องให้อะไรก็ได้

ฃคนเราจะอ่านแบบหัวกลวง ๆ เสพสูดความรักของตัวละครสองตัว แล้วก็ปิดเล่มไปแบบนั้นก็ได้

แต่น้องเชอร์รี่ป่าน่ะไม่

เพราะตัวละครเจ็บปวดและมีบาดแผลจากสังคม และมีอีกหลาย ๆ คนที่ไม่ใช่ตัวละครในนิยายก็ได้รับบาดแผลจากสังคมเช่นกัน 

ฉันว่าผู้เขียนอยากให้คนที่ได้อ่านรับรู้อีกมุมหนึ่ง และเผยแพร่ข้อเรียกร้องทางสังคมที่ฉันก็คิดว่าทุกคนควรจะใส่ใจ

ก็จริงที่ในเรื่องนั้นจบสวยตามขนบ แต่ตัวละครและอีกหลาย ๆ คนยังเผชิญความเหี้ยห่า กอดเก็บบาดแผลจากสังคมและผู้คน ค่อย ๆ เยียวยารักษากันต่อไปเรื่อย ๆ 

ฉันคิดว่าผู้เขียนไม่อยากให้คนที่ได้อ่านเพิกเฉย หรืออ่านจบแล้วก็แล้วกันไป 

น้องเชอร์รี่ป่าจะบอกเล่าประเด็นบางอย่างให้ผู้อ่านได้คิด และได้โปรดจงคิดเถิด หากมีคนตระหนักรู้ แม้เพียงสักเล็กน้อย ฉันคิดว่านิยายเรื่องนี้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเสียยิ่งกว่า

เออนั่นแหละ คนเรามันจะต้องการอะไรจากนิยายวายล่ะ

จริง ๆ ก็ไม่หรอก นิยายมันเป็นสื่อบันเทิงอย่างหนึ่งเฉย ๆ นั่นแหละ

ก็ไม่ต้องเขียนแบบนี้ก็ได้ ไม่ต้องโยงใยประเด็นอะไรก็ได้ หรืออ่านแล้วไม่ต้องคิดเยอะคิดมากก็ได้ ใครจะอ่านแล้วก็จบไปก็เป็นสิทธิ์ส่วนบุคคล

จะเจอกัน ชอบกัน คบกัน ทะเลาะกัน ห่างกัน ง้อกัน แล้วก็กลับมารักกันเฉย ๆ หรือจะขายฉากเอากันทั้งเรื่องก็ได้ มันก็แล้วแต่ใครจะนิยมอย่างไรนั่นล่ะ

แต่สำหรับฉัน จะเสพสื่อบันเทิงอันมาจากอัตลักษณ์คนอื่นแล้ว ได้เข้าใจความคิด ความเจ็บปวด หรือข้อเรียกร้องของคนเหล่านั้น ที่สำคัญ ไม่สร้างภาพจำผิด ๆ ให้คนนอกที่มองเข้ามาก็พอ

เออ ฉันก็กำลังจิกกัดสังคมเหมือนกัน