มิถุนายน 2022

Abstract Bar และเรื่องสั้นอื่น ๆ : ปอ เปรมสำราญ

.

ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

จะให้ถูกเลยก็คือฉันไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอย่างไรมากกว่า

.

Abstract Bar และเรื่องสั้นอื่นๆ นั้น ส่วนตัวฉันเห็นการโปรโมตหนังสือมาก็หลายครั้ง และในหลายครั้งนั้นก็เป็นข้อความหนึ่งน่าจะเป็นตัวชูโรงล่ะมั้งไอ้ความรักแก้วหนึ่งนั่นน่ะ

ฉันเองที่ห่างหายจากงานเขียนแนวอัลเทอเนทีฟก็อยากจะรู้เหลือเกินว่าเรื่องนี้จะชงอะไรมาเสิร์ฟ

.

Abstract Bar และเรื่องสั้นอื่นๆ ถูกเล่าผ่านบทสนทนาขนาดสั้น สองตัวละคร ในสถานการณ์อะไรสักอย่าง เล่ามุมมองที่มีต่อโลกความสัมพันธ์ และผู้คน เหมือนตั้งใจจะเสิร์ฟรสขมให้กับคนอ่านโดยมีเมนูหลักเป็นเรื่องชุด Abstract Bar ตามชื่อหนังสือนี่คือสิ่งหลักที่หนังสือจะให้ ก็คงเหมือนหนังสือแนวอัลเทอเนทีฟทั่ว ๆ ไปนั่นแหละ ตัวละครกราดเกรี้ยวมีความเหงาเปล่าเปลี่ยนเป็นเพื่อนสนิท ห่อหุ้มความเปราะบางด้วยเปลือกนอกอันแข็งแกร่งเหมือนเป็นตัวแทนคนยุคนี้ ชนชั้นกลางวันยี่สิบกลางถึงสามสิบต้น หรือคนแนว ๆ นี้ที่เติบโตมากับหนังสือปราบดาหยุ่นและเพจคำคมต่าง ๆ ฉันไม่รู้จะใช้คำว่าอะไรดี จะใช้คำว่าคนสมัยนี้ ฉันเองก็ไม่ได้แก่หงำปานนั้นจะใช้คำว่าคนติสต์ ฉันเองก็เรียนในคณะที่ใครก็บอกว่าติสต์เหมือนกัน

ท้ายเล่ม ในส่วนของคำนำสำนักพิมพ์นั้นมีบทสนทนาเล็กๆ ทิ้งท้ายไว้ว่า ผู้อ่าน อ่านแล้วจะนึกถึงใคร หรือนึกถึงอะไรทำนองนั้นแหละ

ฉันคิดอยู่พักใหญ่เหมือนกัน แล้วฉันก็นึกออกอยู่อย่างเดียว

ฉันไม่รู้สึกอะไรและไม่ได้นึกถึงใครเลย

.

คือฉันไม่รู้ว่าฉันพลาดอะไร แต่ฉันไม่ได้ชังหรือชอบเป็นพิเศษในเรื่องไหนเลยอาจเพราะฉันไม่ได้มีมุมต่อโลกในแบบเดียวกันกับผู้เขียนมั้งฉันจึงรู้สึกว่าหลายเรื่องมันเป็นเรื่องพยายามขม

งานแนวนี้มักจะเจือปนด้วยมุมมองของผู้เขียนที่มีต่อโลกต่อความสัมพันธ์ หรือมีวัตถุดิบจากประสบการณ์ชีวิตบางอย่าง สอดผสมเจือจางลงไปในบทสนทนาและจะต้องมีข้อความสักประโยคที่สามารถถ่ายรูปหน้าหนังสือแล้วเอาลงเฟสบุ๊กเท่ ๆ ได้อย่างเช่นข้อความที่มักจะถูกนำมาขาย ขอความรักแก้วหนึ่ง ผสมอะไรก็ไม่อร่อยเท่าความเข้าใจอะไรสักอย่างนั่นน่ะ

คือแบบ มันเท่เว่ย แต่แล้วยังไงต่อวะ

มุมมองที่ค่อนไปทางแคบนั้นทำให้ฉันยิ่งเถียงกับเนื้อหากลายเป็นว่าฉันตั้งคำถามต่อตัวละครเสียอย่างนั้น ตัวละครเหมือนคนพยายามที่จะพูดคำคมออกมาตลอดเวลาใช้ชีวิตธรรมดาแล้วเก็ตปรัชญาคูล ๆ เอามาพูดเท่ ๆ ไปงั้น แต่พอไม่ได้พูดอะไรคม ๆสักอย่าง มันก็ดันเหมือนฉันบังเอิญไปได้ยินคนเขาคุยกันไม่ได้มีใจความสำคัญอะไรเสียอย่างนั้น ถ้าเรื่องพยายามจะขายความสัมพันธ์ขม ๆ ละก็ฉันคิดว่ามันยังถูกกลั่นกรองออกมาได้ไม่มากพอ มันเป็นการพยายามยัดเยียดความขมผ่านภาษาดีๆ แต่มันไม่กลมกล่อมเท่าที่ควร

นั่นแหละ ฉันไม่ได้ชังแต่ก็ไม่ได้ชอบจนจดจำอะไร

.

งานเขียนแนวอัลเทอฯ มักจะมีจุดขายเป็นประโยคโดนใจอะไรสักอย่าง

สำหรับฉัน, ผู้อ่านที่ตั้งใจซื้อมาและพยายามทำหัวโล่งๆ เพื่อรับสิ่งที่ผู้เขียนจะถ่ายทอดแล้ว Abstrasct Bar และเรื่องสั้นอื่น ๆ ไม่สามารถดึงให้ฉันหลงรสเหล้าเคล้าควันบุหรี่ภายใต้แสงสลัวได้อย่างที่เรื่องตั้งใจจะสื่อสารไม่มีประโยคเด็ดที่ทำให้ฉันร้อง เชี่ย แม่งเจ๋งว่ะ

นั่นแหละ ฉันไม่รู้ว่าฉันพลาดอะไรไปตรงไหนเพราะดูหลาย ๆ คนจะชอบและอินไปกับหนังสือ แต่ฉันพาตัวเองกลมกลืนไปกับงานเขียนไม่ได้เลยทั้งที่ช่วงวัยของผู้เขียนกับฉันไม่ห่างกันเลย เพราะประสบการณ์ชีวิตต่างกันหรือเปล่า?หรือฉันต้องออกไปอกหักรักคุดให้มากกว่านี้? แต่ฉันว่าไม่จำเป็น ตราบใดที่เราไม่จำเป็นต้องเป็นฆาตกรเพื่อนอ่านนิยายฆาตกรรมน่ะนะ...

ฉันเฉย ๆ กับ Abstract Bar ไม่ได้มีประโยคไหนในเล่มที่ประทับใจหรือคล้อยตาม

ไม่รู้ว่าเป็นเล่มแรกของ ปอ เปรมสำราญหรือไม่ บางทีงานใหม่ ๆ อาจจะเสิร์ฟอะไรกลมกล่อมกว่านี้ก็ได้ตามประสบการณ์ที่มากขึ้น

วันไหนที่บังเอิญได้เจองานแนวนี้ฉันจะลองอ่านดู เผื่อฉันเองก็อาจจะตกตะกอนอะไรได้ตามช่วงวัย

เออ จริง ๆ ฉันก็มีงานแนว ๆ นี้อยู่ในคลังหนังสือไว้จะลองหยิบกลับมาอ่านดู เผื่อฉันในตอนนี้จะคิดอะไรต่างออกไปจากแต่ก่อน

มั้งนะ

จะว่าไปแล้ว ถ้าฉันเขียนอะไรแบบนี้ฉันจะเล่าอะไรออกไปกันนะ

ไม่รู้สิ ไม่รู้เลย

.

ส่วนบาร์เทนเดอร์ฉันอยากจะบอกอะไรเขาสักอย่าง

เครื่องดื่มที่ชื่อความจริงมันก็มีหลายรสชาตินะที่ความจริงมันขม เพราะคนดื่มไม่ได้อยากดื่มมันจริง ๆ ต่างหาก

และความรักที่ไม่จำเป็นต้องผสมสิ่งอื่นก็มีอยู่นะลองหาขวดที่ชื่อ Unconditional love มาขายดู

.

#เดือนละเล่ม