ส่วนสำหรับเราปีนี้ให้บทเรียนครั้งยิ่งใหญ่สำหรับเรามาก เราขอเรียกว่าเป็นปีแห่งการสูญเสีย เราสูญเสียแม่ สูญเสียความเป็นตัวเอง สูญเสียpassion ทีเราเคยมีมาตลอด (ยิ่งพูดยิ่งดูเศร้า นี่มันหนังดราม่าชัดๆ) แต่เราถือคติว่า ทุกสิ่งในอดีตล้วนหล่อหลอมให้เราเป็นเราในวันนีี้ เราอาจจะไม่ได้ดีขึ้น หรือคิดได้ ถ้าหากเราไม่เคยสูญเสียอะไรไป นั่นแหละเอาเข้าจริงก็คือการปลอบตัวเอง แหะๆ 

        แม่เราป่วยเป็นมะเร็งมาได้ 5 ปี ตั้งแต่เราอยู่ม.6 จนตอนนี้เราอยู่ปี 3 ตอนนั้นเราจำได้ว่าเราเสียใจมาก เข้าไปฟังผลตรวจกับแม่ บอกแม่ว่ามันจะไม่เป็นอะไร สรุป ร้องไห้ก่อนแม่อีก 5555555555 แต่แล้ววันเวลามันก็ได้ล่วงเลยผ่านไป แม่เราเข้ารักษาแล้วก็ทำงานไปด้วย จนความรู้สึกที่เคยคิดว่าเวลามันเหลือน้อยได้หายไป เราคิดกับตัวเองว่ายังไงแม่ก็จะอยู่กับเรา 

        เราใส่ใจคนรอบข้างมาก แคร์ความรู้สึกคนอื่นอยู่เสมอ แต่ยกเว้นคนเดียวที่เราชอบใจร้ายด้วย ก็คือ แม่ เราไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่เรารู้ว่าทุกครั้งที่ทะเลาะ เชื่อเหอะ อีก2-3วันก็หาย จนมาปีนี้ที่เจอกับโควิด อยู่ดีๆอาการแม่ก็ทรุดลงหนักมาก จนทุกคนไม่ได้ตั้งตัว แต่เราก็ยังหลอกตัวเองว่าเดี๊ยวแม่ก็จะผ่านมันไปได้ย่างที่เคยเป็นมา เรารู้สึกเบื่อ ไม่อยากอยู่บ้าน ยิ่งรู้สึกแบบนี้เท่าไหร่ เท่ากับเรายิ่งปล่อยเวลาที่จะได้ใช้กับแม่น้อยลงไปเรื่อยๆ

       จนมีอยูุ่วันหนึ่งที่เราเช็ดตัวให้แม่ มันเป็นวันที่แม่นอนหลับไปนานมาก ตื่นสายกว่าที่เคย แต่เชื่อมั้ย เราก็ยังไม่เอ๊ะใจ เรายังคิดเข้าข้างตัวเองว่าแม่คงอยากพักผ่อนเยอะๆ มันเป็นวันที่ฟ้าแจ่มใส มีเสียงไก่ขันจากบ้านข้างๆ ทุกคนในบ้านตื่นแต่เช้าทำตัวปกติ แต่เป็นวันที่แม่เราไม่กินข้าวเลย ไม่ลุกขึ้นมานั่ง แล้วคอพับตลอด จนเพื่อนแม่ที่เป็นพยาบาลมาดูแล้ววัดความดัน จนต้องรีบพาแม่ส่งโรงพยาบาลในคืนนั้น

      มันเป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่เราได้นั่งรถปอเต๊งตึ๋ง พอถึงโรงพยาบาลแม่เราก็ตื่นแล้วก็ตกใจมาก เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าในอีก4วันข้างหน้าต่อจากนี้ เราจะไม่มีแม่อย่างที่เคยมีแล้ว ประโยคสุดท้ายที่เราได้คุยกัน คือแม่ตื่นมาเห็นเรากับน้องร้องไห้ แม่แค่พูดว่า ร้องไห้ทำไม แม่หลับไม่ตื่นหรอ แต่เรากับน้องก็ไม่ได้ตอบแม่ไป ตอบตอนนี้คงไม่ทันแล้วเนอะ 

      นั่นแหละ เราเตรียมใจไว้ระดับนึงว่าทุดท้ายปลายทางทุกคนก็จะแยกจากกัน แต่เราไม่คิดว่าความรู้สึกตอนที่จากกันแล้วมันจะเศร้าขนาดนี้ เราตั้งหมายในชีวิตว่าเราอยากสร้างบ้านให้แม่ พาแม่กับน้องไปเที่ยว กลายเป็นว่าพอไม่มีเขา เราเลยรู้สึก empty นี่เลยเป็นที่มาของการตั้งชื่อเรื่องว่า SAD 2020 

      จนตอนนี้เราก็ยังไม่สามรถที่จะไม่รู้สึกเศร้าไม่ได้ แต่เรารู้ว่าคนรอบข้างเรา เขาเป็นห่วงเรามาก เขาดูแลเราดีมากตลอดปีที่ผ่านมา มันทำให้เราอยากเป็นคนที่ดีขึ้น ใส่ใจเขาให้เท่าที่เขาใส่ใจเรา

      เอาไว้เจอกันนะแม่ ห้ามลืมกันเด็ดขาดนะ!!!!!!!!!! ไม่รู้ว่าตายเเล้วไปไหน หรือนรกสวรรค์มีจริงมั้ย แต่อยากให้แม่รู้เอาไว้ว่ากันไม่กลัวผีแล้วนะ ถ้าจะมาหาก็ไม่ว่าอะไร :)

                                                                                                                                   Happy New Year 

                                                                                                                                             2021