……….
ตอนที่ 11 : จะขึ้นจะลงก็มีแต่เรื่องสินะ
“มันเกิดอะไรขึ้นวะนั่น !” ผมตกใจเมื่อเห็นมนุษย์คนหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้นถนนซึ่งผมคิดว่านั่นไม่ใช่ซอมบี้อย่างแน่นอน
“รีบเผ่นเถอะ !” ริกพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นสิ่งเดียวกับที่ผมเห็น
“เรายังไม่รู้เลยนะว่าใครทำเจ้าหมอนั่นอย่างนั้นน่ะ” ผมถาม
“จะอะไรก็ไม่รู้แหละแต่เราต้องไปจากที่นี่ ตอนนี้ !” ริกดึงให้ผมออกมาจากขอบกำแพงตึก
“แล้วเราจะไปทางไหน ” ผมถาม
“ทางนี้เนี่ยแหละ” ริกขยับตู้ที่ผมเอามาขวางประตูเหล็กเอาไว้ก่อนจะบอกให้ผมเตรียมตัว
……….
“อยู่ดีๆ มันโผล่มาได้ไงวะ” เปาตะโกนลั่นขณะหลบอยู่ในร้านอาหารตรงข้ามห้างสรรพสินค้าที่เพิ่งหนีตายออกมากับเอิร์น
“ยังไม่ทันจะได้เตือนพวกมันเลย โดนซะแล้วไง” เอิร์นพูดไปหอบไป ในมือยังกำไม้เบสบอลแน่น
“ดีนะเจ้าหมอนั่นมันเป็นตัวล่อให้เราน่ะ อยากจะปล้นพวกเราดีนักโดนจัดหนักไปเลย”เปาว่า
“ว่าแต่เราจะติดแหง็กอยู่ตรงนี้อีกนานมะ” เอิร์นถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน รอดูสถานการณ์ก่อน ตอนนี้แค่เรารอดไปจากเจ้าตัวบ้านี่ก็พอ” เปาตอบ
“เดี๋ยวนะ มึงได้ยินเสียงมั้ย เสียงปืน” เอิร์นถามก่อนจะส่งสัญญาณมือบอกให้ไอเปาเงียบ
“เออว่ะ พวกมันไม่รู้รึไงว่ามันกำลังลากความตายไปหามันอยู่”
ปัง ! ปัง ! ปัง !
เสียงปืนดังลั่นชั้น2 ไปทั่วแผนก ข้าวของกระจัดกระจายจากการต่อสู้ของพวกเรากับซอมบี้ที่รู้สึกว่าจะค่อยๆ น้อยลงเรื่อยๆ
“ก้ม !” ริกบอกให้ผมก้มก่อนฟาดซอมบี้ที่อยู่ข้างหลังผมด้วยสันปืนเนื่องจากพวกเราต้องคอยพลัดกันใส่กระสุนปืน
“รีบลงไปข้างล่างเถอะ” ผมพูดก่อนเอาปืนฟาดเข้าไปที่หัวซอมบี้ตัวนึงอย่างจัง
ผมเดินตามไอริกลงไปยังชั้นล่างของตัวตึกแต่ก็ต้องชะงักทันทีเมื่อเห็นไอริกมันยืนนิ่งอยู่ข้างล่างก่อนจะรู้สาเหตุว่าเป็นเพราะอะไร
“นั่นมันตัว อะ..อะ..ไรวะ ”ริกพูดเสียงสั่น
ภาพที่ผมเห็นเมื่อตามมันลงมาข้างล่างก็คือ ยักษ์ ต้องใช่แน่ๆ ผมคิด มันทั้งตัวใหญ่ สูงเกือบ 3เมตรได้ เนื้อตัวย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉานเหมือนกับลงไปชุบตัวในบ่อน้ำแดงยังไงยังงั้น ยืนอยู่กลางถนน ท่ามกลางศพเหล่าผู้เล่นคนอื่นๆที่ตายด้วยฝีมือของมัน ทำให้ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเป็นฝีมือของใครที่จัดการผู้เล่นคนนั้นคนที่ผมเห็นบนดาดฟ้า
“มันคือพวกกลายพันธ์ใช่มั้ย” ผมถามด้วยเสียงที่สั่นไม่แพ้กับไอริก
“ใช่เลยแหละ พอกูบอก วิ่ง หันหลังแล้ววิ่งขึ้นข้างบนเลยนะ” ริกกระซิบบอก
“จะขึ้นไปทำไมเพิ่งลงมาเองนะ แล้วจะไปยังไงด้วย” ผมถาม
“งั้นมึงก็ไปสิ ถ้ามึงไม่ขึ้นน่ะ” มันพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางเจ้ายักษ์นั่นที่ตอนนี้มันกำลังจ้องเราสองคนอยู่เหมือนกับว่ากำลังพิจารณาอยู่ว่าผมกับริกใครหน้าขย้ำกว่ากัน
“วิ่ง !” ริกตะโกนพร้อมกับหันหลังวิ่งขึ้นไปยังชั้นสอง ส่วนผมก็ไม่รอช้ารีบตามมันขึ้นไปติดๆ แต่สิ่งที่ผมกลัวที่สุดในตอนนี้ก็คือผมเห็นไอเจ้ายักษ์กลายพันธุ์นั่นมันวิ่งอยู่แถวๆหางตา
“รีบเลย ! มันตามตูดมาแล้ววว !” ผมตะโกนลั่นขณะที่พวกเรากำลังวิ่งผ่านโซนออฟฟิศที่เละเทะด้วยน้ำมือพวกเราสองคน ทันทีที่ขึ้นมาชั้นบนผมรีบปิดประตูเหล็กทันทีเมื่อรู้สึกเหมือนมีแผ่นดินไหวไล่หลังผมมา
“เร็วๆ เข้า !” ริกร้องเรียก ก่อนที่มันจะวิ่งยาวๆ และกระโดดข้ามไปยังอีกตึกที่อยู่ถัดไปทันทีทำเอาผมคิดในใจว่าไอ้เจ้านี่มันไม่กลัวเลยรึไงวะ
ผมไม่รอช้ารีบวิ่งตามมันไปโดยมือก็ควักเอาระเบิดที่เก็บมาจากกล่องที่ตกอยู่ในร้านขายปืนออกมาดึงสลักออกแล้วปล่อยทิ้งไว้บนพื้น ก่อนจะออกแรงสุดตัวกระโดดข้ามไปยังอีกตึกนึงผมตะโกนบอกไอริกก่อนที่จะกระโดดว่า “วิ่ง !”
ทันที่ที่พูดจบก็เกิดเสียง ตูม ขึ้นข้างหลังพร้อมกับเสียง ครืน ของปูนและโครงตึกที่แตกกระจายด้วยแรงระเบิด ผมไม่รู้ว่าไอเจ้ายักษ์นั่นมันรอดหรือเปล่าแต่ด้วยแรงระเบิดทำให้ตัวผมกระเด็นข้ามตึกมาเร็วยิ่งขึ้น จนกลิ้ง คลั่กๆอยู่บนดาดฟ้าอีกตึกนึง
“ รีบลุกเร็วเข้า !” ริกที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าตึกตะโกนบอกผมซึ่งมันดังก้องอยู่ในหัวผมก่อนที่ผมจะรู้เหตุผลว่าทำไม ผมก็เห็นพื้นที่ผมกำลังจะลุกขึ้น มันเกิดรอยแตกเป็นทางยาวผมหันไปข้างหลังด้วยอาการมึนๆจากแรงระเบิดก็พบว่า ซากตึกที่มันระเบิดมันลอยมากระแทกตึกนี้ด้วย
ริกวิ่งมาหาพร้อมกับส่งมือมาให้ทันทีที่ผมจับมือมันพื้นที่ผมกำลังทรงตัวอยู่ก็ค่อยๆ ทรุดทลายลง
“มึงเป็นอะไรของมึงฮะ สู้หน่อยเด้” ริกตะโกนก้องในหัวผมขณะเอื้อมมือมาจับผมอยู่ตอนนี้ตัวผมกำลังห้อยต่องแต่งอยู่ระหว่างชั้นสองและชั้นดาดฟ้าของตึกอยู่โดยมีไอริกที่กำลังออกแรงดึงผมอยู่
“ปล่อยกูลงไปชั้น 2 แล้วเดี๋ยวมึงค่อยตามกูไป” ผมตะโกนบอกมันเมื่อเห็นว่าชั้นสองไม่มีซอมบี้
“จะบ้ารึไง มันสูงนะเว่ย !”
“ไม่สูงหรอกน่า ไปเจอกันข้างล่าง !” ผมปล่อยมือจากมัน ตกลงมาบนผนังที่หักโค่นลงมาเป็นแนวทแยงตั้งอยู่กับพื้นชั้นสองทำเอาผมกระแทกดัง อั่ก กลิ้งไหลลงมานอนแผ่อยู่บนพื้น
“โอยยย...” ผมร้องโอดครวญก่อนแหงนหน้ามองไปรอบๆห้องที่ตนเพิ่งตกลงมา
สภาพภายในห้องเต็มไปด้วยโต๊ะที่ถูกพับเก็บแล้วซ้อนเอาไว้หลายๆชั้นอยู่ติดกับกำแพง ใกล้ๆ กันก็เป็นเก้าอี้ที่ถูกตั้งวางซ้อนเป็นแถวๆอีกทั้งยังมีข้าวของเกี่ยวกับครัวเรือนต่างๆ มากมายถูกเก็บไว้ในตู้ จึงเดาได้ว่าที่นี่น่าจะเป็นร้านอาหารหลังจากที่อาการมึนจากแรงระเบิดได้หายไปบ้างแล้วอีกทั้งก็หายปวดหายเจ็บจากที่ตกลงมาไปบ้าง
ผมก็เดินไปเปิดประตูไม้เก่าๆเพื่อที่จะออกไปข้างนอก ภายนอกเป็นทางเดินแคบๆพอจะเบียดได้ซัก 2 คนอย่างน้อย ชั้นสองนี้ยังมีห้องอีกมาก คาดว่าน่าจะเป็นห้องเก็บของไม่ก็ห้องพักพนักงานผมเดินไปตามทางเรื่อยๆ โดยกะระยะจากประตูที่ริกมันน่าจะเดินลงมาจากดาดฟ้าก่อนจะเห็นว่าห้องฝั่งตรงข้ามกับห้องที่ผมออกมาเปิดประตูไว้
ผมหยิบปืนกลขึ้นมาพร้อมเตรียมยิงไว้ก่อนจะค่อยๆ เดินไปทางประตูดังกล่าวเมื่อถึงหน้าประตูห้องผมก็รีบชะโงกหน้าพร้อมกับตัวออกไปเหมือนกับในหนังที่พวกตำรวจมักจะทำท่านี้เวลาบุกเข้าห้องคนร้าย แต่กลับต้องตกใจถึงแม้ว่าจะไม่มีซอมบี้โผล่ออกมาก็ตาม
“โห่ ! หัวใจแทบวาย” ผมตกใจเมื่อโผล่ออกไปมันก็ชักปืนออกมาเล็งผมเหมือนกัน แตกต่างกันก็ตรงที่มันลั่นไกด้วยแต่ผมก็ยังโชคดีพอที่ก่อนหน้านี้เรากระหน่ำยิงกัน แล้วก็ยังไมได้เปลี่ยนแม็ก
“ดีนะ กูยังไม่ได้เปลี่ยนแม็ก” ริกพูด
“กูก็เหมือนกัน ไม่งั้นได้ฆ่ากันตายเนี่ยแหละ” ผมมองลอดบ่ามันไปสำรวจข้างหลังซึ่งก็มีแต่ลังไม้เก่าๆตั้งวางเต็มห้องและมีประตูทางลงมาจากข้างบน
“ดูเหมือนว่าที่นี่จะปลอดภัยนะ” ริกพูด ก่อนเดินออกจากห้องไปยังราวบันไดเพื่อลงชั้นล่าง
“ก็คงงั้น ถ้าไอ้ยัก์นั่นมันตายซึ่งคิดว่ามันน่าจะตายนะ” ผมตอบ
“รีบออกจากเมืองนี้เหอะ” ริกเดินนำผมลงไป
ชั้นล่างที่เราลงมาก็คือห้องครัวขนาดมาตรฐานเหมือนกับห้องครัวภัตตาคารในโรงแรมหรูต่างกันก็ตรงที่ที่นี่อาจจะมีขนาดเล็กกว่าหน่อย
ผมผลักประตูออกมายังหน้าร้านเต็มไปด้วยโต๊ะอาหารมากมาย ริกเดาว่าที่นี่น่าจะเป็นร้านอาหารจีน ซึ่งผมก็คิดว่าน่าจะใช่เพราะโต๊ะมันเป็นโต๊ะกลม พร้อมกับมีที่เลื่อนอาหารอยู่บนโต๊ะ คล้ายๆ กับร้านอาหารจีนที่ผมเคยไป
“เอาล่ะ เหมือนทางจะโล่งนะ” ริกพูดพลางมองผ่านผ้าม่านหน้าต่างออกไปสังเกตการณ์ข้างนอก
“ว่าแต่มันก็แปลกเนอะ เราเดินไปเดินมา ไม่ยักจะเจอคนแต่ไอ้ยักษ์บ้านั่นกับฆ่าคนเกือบสิบ
มันไปเจอที่ไหนของมันวะ อยากรู้จริงๆ” ผมพูดพลางยัดกระสุนลงในแม็กปืนสำรอง
“นั่นน่ะสิ แต่รู้สึกว่าเราจะออกไปไม่ได้แล้วล่ะ” ริกพูดขึ้นมาก่อนจะค่อยๆ ย่องกลับมาหาผม
“เกิดอะไรขึ้น” ผมกระซิบถามก่อนเก็บข้าวของเข้าที่
“มีคนกลุ่มนึงอยู่ข้างนอกอ่ะดิ มันคงหาของกันล่ะมั้ง ไม่รู้สิ” ริกตอบ
“มันมีอาวุธกันรึเปล่า” ผมถาม
“มีปืนอยู่แค่ไม่กี่คน ที่เหลือก็ไม้มั่ง มีดมั่ง”
“แล้วถ้าพวกมัน...”
เพล้ง !
ผมยังพูดไม่จบอยู่ๆกระจกประตูร้านก็เกิดแตกขึ้นมา ผมรีบก้มหลบใต้โต๊ะทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นฝีมือของพวกมันที่ทุบกระจก พวกมันค่อยๆก้าวเข้ามาอย่างระมัดระวัง
“เอาไงดี” ผมไม่พูดแต่ใช้สีหน้าถามเจ้าริกแทน
“ยิงขู่พวกมันแล้ววิ่งเข้าไปในครัว” ริกกระซิบ
“เฮ้ย ! มีคนอยู่ตรงนั้น” ผมได้ยินใครสักคนในกลุ่มมันตะโกนขึ้นมาก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกมันมากขึ้นผมถือปืนขึ้นกราดยิงเหนือหัวไปข้างหน้าแบบมั่วๆ พร้อมกับตะโกนบอกไอริกให้วิ่ง
ผมค่อยๆ ยิงทีละชุด บวกกับเดินถอยหลังตามริกเข้าไปในครัวทันที่ที่ประตูครัวปิดผมได้ยินเสียงกระสุนไล่ตามมาข้างหลังทันที
“เอาไงดีทีนี้” ผมรีบเปลี่ยนแม็กสำรองที่เตรียมไว้
“พวกมันมีอาวุธน้อยกว่าเรา ดูจากที่มันไม่กล้ายิงเท่าไรเราน่าจะจัดการพวกมันได้”
“จัดการนี่คือฆ่าใช่มั้ย”
“นั่นแหละ มันเป็นกฎการเอาตัวรอดอยู่แล้ว ยังไงพวกมันก็ต้องฆ่าเราเพื่อเอาของแน่ๆ”ริกพูด
“ถึงมันจะเป็นแค่เกมส์แต่มันก็เหมือนจริงอยู่นะเว่ย” ผมพูดพลางเหลือบตามองผ่านกระจกประตูครัวออกไปเห็นเจ้าคนกลุ่มนั้นกำลังลังเลว่าจะเข้ามาดีไม่เข้ามาดี แต่ดูจากท่าทางของเจ้าคนที่ใส่ชุดเหมือนพนักงานออฟฟิศที่ยืนอยู่ตรงกลางกลุ่มเหมือนจะเป็นหัวหน้าของพวกมัน
เมื่อผมสังเกตดีๆพวกมันมีกันประมาณ หก ไม่สิ เจ็ดคนได้ ในนั้นมีปืนอยู่ก็ครึ่งนึงแล้ว
ผมละสายตากลับมาที่ห้องครัวเห็นไอริกตั้งท่ารอตั้งรับกับพวกมันอยู่
ในใจตอนนี้ผมยังลังเลอยู่เพราะอย่างน้อยซอมบี้ผมยังฆ่าได้เพราะมันเป็นแค่บอทของเกมส์ถึงแม้ว่ามันจะเหมือนจริงยังไงก็เถอะ แต่นี่มันเป็นคนที่รู้สึกเจ็บได้เหมือนกันกับผมเนี่ยสิ
“มึงกำลังคิดว่าจะฆ่าดีไม่ดีสินะ” ริกพูดขึ้น
“อือ”
“ถ้ามึงไม่สามารถฆ่าคนได้ตั้งแต่แรกๆ ล่ะก็นะมึงเล่นเกมส์พวกนี้ไม่รอดหรอกว่ะ” ริกตอบ
เพล้ง !
หน้าต่างประตูครัวซึ่งอยู่ข้างๆหัวผมแตกดังเพล้งจากเสียงปืนที่มันยิงฝ่าเข้ามาหาเรา
“อื้อหือ เอากูวิ้ง ! เลย” ผมลงไปกุมหูซ้ายซึ่งอยู่ด้านเดียวกับประตูเนื่องจากผมหันหลังให้
“คิดได้ยังล่ะทีนี้” ริกพูดพลางยิงโต้ออกไป
“กูคิดได้และ !” ผมคลานไปยังจุดที่ริกยืนอยู่ ซึ่งเป็นอีกฝั่งของโต๊ะเครื่องครัวที่ตั้งยาวอยู่กลางห้องก่อนจะคว้าสไนเปอร์ไม้ที่แบกให้เมื่อยอยู่นานออกมา
“ได้ใช้คราวนี้แหละ” ผมทาบปืนไว้กับโต๊ะเตรียมเล็ง
..........
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in