วันที่ 14 พฤษภาคม 2557 20:36

เสียงเฟ๊ซบุคแจ้งเตือน

(โหมดภาษาอีสาน)

พี่มอส : ปานใดสิกลับบ้าน

ฉัน : จัก* ว่าจะกลับตั้งแต่เมื่อวานขี้ค่าน*นั่งรถ บ่มื่ออื่นกะมื่นฮือนี่ละ

พี่มอส : เขาว่าสิซวนจะของ*ไปเป็นครูสอนเด็กดอยนำกันอยู่อมก๋อย

ฉัน : เจ้าของไปติ

พี่มอส : ไป

ฉัน : โอเค ถามพ่อแม่ก่อนแต่คิดว่าอนุญาตนะ

            ฉันเชื่อเสมอว่าทุกๆคนล้วนมีความฝันฝันเล็กบ้างใหญ่บ้างตามแต่ใจต้องการ บางคนอาจจะอยากเป็นหมอ อยากมีสามีรวยมีบ้านดีๆ มีรถหรูๆขับ ฝันอยากจะเป็นนางสาวไทย ฉันว่ามีฝันมันไม่ผิดแต่มันจะดีกว่าถ้าเราไม่ปล่อยให้ความฝันมันเป็นแค่ฝัน  มันจะยากอะไรก็แค่ลงมือทำ ดั่งคำคมที่ว่า Make it happen!

            ตอนอายุสิบแปดฉันนั่งเขียนสิ่งที่ตัวเองอยากทำก่อนตายเขียนไปเรื่อยๆ  รู้ตัวอีกทีมันก็เต็มหน้ากระดาษแล้วพึ่งรู้ตัวว่าสิ่งที่อยากทำแม่งมีเยอะมาก มีสาระบ้างไร้สาระบ้างซึ่งส่วนใหญ่ไร้สาระ อย่างเช่น เมาหนักๆสักวัน(เป็นคนดีของพ่อแม่ของสังคมปกติไม่ดื่มแอลกอฮอล์วันๆนั่งกินแต่หมูกระทะ) ไปคอนเสิร์ตอย่างน้อยปีละหนึ่งครั้ง(ทำได้) เล่นดนตรีเป็นชิ้นชิ้นเป็นอันสักชิ้น(ตอนเด็กลองมาหมดทั้งขลุ่ยไวโอลิน กีตาร์ คีย์บอร์ด ไม่เกินสามสัปดาห์ เราเลิกกันเถอะ)เที่ยวต่างประเทศคนเดียว(ไปมาแล้วสนุกชิบหาย) ฯลฯ กระดาษแผ่นนี้ทำให้ฉันระลึกกับตัวเองอยู่เสมอว่ามึงยังตายตอนนี้ไม่ได้

            การเป็นครูอาสาก็เป็นอีกหนึ่งความฝันที่มีมาตั้งนานของเด็กผู้หญิงตัว(ไม่ค่อย)เล็กๆคนหนึ่งฝันว่าสักครั้งหนึ่งในชีวิตขอไปเป็นครูอาสา อยากไปอยู่บนดอย อยากสอนเด็กดอยอยากลองสัมผัสชีวิตที่แตกต่างออกไป อยากไปเรียนรู้วัฒนธรรมของคนบนดอยว่าเขาจะเหมือนเราไหมเขากินอยู่อย่างไร และที่สำคัญเผื่อจะเจอเนื้อคู่เหมือนหนังเรื่องคิดถึงวิทยา เฮ้ยไม่ใช่ จริงๆแล้วเหตุผลหลักๆคือ อยากออกจาก Comfort Zone ของตัวเอง ปิดเทอมกิจวัติประจำวันก็ ตื่นกิน นอน เล่นคอม กิน แล้วก็กิน และกิน ชีวิตวนลูปอยู่อย่างนี้มาเดือนกว่าบอกกับตัวเองมึงควรออกไปผจญภัยบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะปุบปับขนาดนี้ตอนแรกตอบพี่มอสไปส่งๆ ไปๆมาๆ เฮ้ยไปจริงๆว่ะ ยังไม่วางแผนอะไรเลยเหลืออีกแค่สองวัน เกมที่จะพาน้องเล่นก็ยังไม่คิด สอนอะไรบ้างก็ยังไม่รู้น้องๆจะหน้าตาเป็นยังไง จะสื่อสารกับน้องรู้เรื่องไหม น้องจะเข้าใจภาษาไทยไหม จะกินจะอยู่ยังไงบนดอยมีห้องน้ำใช่ไหม ทุกๆอย่างประดังเดซาเข้ามาในหัว แถมกระเป๋าก็ยังไม่จัดข้าวปลาอาหารแห้งก็ยังไม่ซื้อ ตั๋วรถก็ยังไม่จอง ภาคเหนือก็เกิดแผ่นดินไหวประเทศไทยก็เกิดการรัฐประหาร แถมครูบนดอยยังบอกมาอีกว่าถ้าฝนตกทางดอยจะขาดแล้วจะโคตรอภิมหึมามหาลำบากหรืออาจจะต้องเดินขึ้นเขาถ้ารถขึ้นเขาไม่ไหว ขอบคุณอมก๋อย ต้อนรับพวกเราได้อบอุ่นจริงๆ หึหึหึ

*จัก แปลว่าไม่รู้ 

ขี้ค่าน แปลว่า ขี้เกียจ

เจ้าของ,จะของ แปลว่า เธอ