มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่ความมั่นใจเราลดลงไปเรื่อย ๆ 

เริ่มคิดเรื่องลาออกจากงาน ?การอยู่บ้านเป็นเวลานานเกินไป ? 

หรือการถูกปฏิเสธจากที่สมัครงานซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

เด็กต่างจังหวัดที่ต้องนั่งรถเข้ากรุงเทพเกือบ 6 ชั่วโมง เพื่อสัมภาษณ์งานครั้งแล้วครั้งเล่า 

โดนปฏิเสธอีกแล้ว 

เงียบไปอีกแล้ว 

กลับบ้านอีกแล้วสินะ

ฉันเหนื่อยเหลือเกิน 

เมื่อไหร่ฝนจะหยุดตก 

เมื่อไหร่ฟ้าจะสวย 

ฉันอยากหลับไป 

ไม่อยากตื่นมาใช้ชีวิต 

จากคนที่สดใส ร่าเริง มีความมั่นใจ คนนั่นมันหายไปหมดแล้ว 

ฉันคนนี้ที่ไม่มีอะไรดีเลย 

การบอกตัวเองทุกเช้า ว่า "ฉันทำได้" 3 ครั้ง เป็นเรื่องที่หนักหนา 

อยากร้องไห้ทุกครั้งที่พูดคำนี้ 

ลึก ๆ ก็รู้ตัวว่าเวลามันพิสูจน์แล้วว่าทำไม่ได้ 

โทษตัวเองบ่อยครั้งว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเรา 

ฉันจำไม่ได้แล้วว่าหัวเราะครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ 

ฉันมีความสุขจริง ๆ ตอนไหน 

ฉันเหนื่อยเหลือเกินกับโลกใบนี้ 

โลกที่ฉันไม่สามารถคุยกับใครได้ 

ฉันไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากใคร 

แต่ตอนนี้ฉันเหนื่อยเหลือเกิน 

ชีวิตที่เติบโตมันเป็นแบบนี้เองสินะ 

การโตขึ้นมันทำให้เราหลอกทุกคนว่าสบายดี

แต่ข้างใน มันแตกสลายไปอย่างช้า ๆ 

ต้องยิ้ม 

ต้องร่าเริง 

ให้ทุกคนคิดว่าฉันไม่เป็นอะไร 

ไม่อยากกลับไปเป็นเด็ก 

ไม่อยากเติบโต 

และความฝันที่ยิ่งใหญ่ตอนนี้นึกไม่ออกแล้ว 

ว่ามันคืออะไร 

มันคงไกลขึ้นเรื่อย ๆ ไกลจนฉันคนนี้ 

ในตอนนี้มองไม่เห็น 

ฉันคนนี้ ตัวเล็กเท่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

 
เหนื่อยแล้ว 

อยากร้องไห้ 

อยากตะโกนออกไปแต่พอมองไปเห็นครอบครัว 

เราจะทำให้พวกเขาหนักใจไปทำไม 

สุดท้ายก็ลูปเดิม 

อ่า ชีวิต มันเป็นแบบนี้สินะ