Intro APTC
ปฐมบท : ความฝันที่วนเวียน
....ท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรีดุจผ้าไหมสีน้ำเงินเข้ม ที่ถูกแต่งแต้มด้วยดวงดาวสุกสกาวเต็มท้องฟ้า แอสตรานเป็นสถานที่ที่มีหิมะตกและอากาศที่ค่อนข้างหนาวเย็น เพราะอยู่ทางตอนเหนือของเอเธอร์เนียซึ่งเป็นเทือกเขาที่สูง วันนี้ที่เมืองหลวงไม่ว่าจะมองไปทางไหนทุกที่จะเต็มไปสีขาวของหิมะ
ที่บ้านขนาดกลางหลังไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป และมีอาณาบริเวณรอบรั้วบ้านพอสมควร บนหน้าต่างชั้นสองของตัวบ้าน ผมสีดำเหลือบม่วงยาวประบ่าของเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่งกำลังพลิ้วไหวไปตามสายลงอ่อนๆ นัยน์ตาสีฟ้าซีดมองออกไปยังบริเวณรั้วบ้าน ด้วยความหวังว่าคนที่กำลังรอจะมาหา...
ก๊อกๆ.. เสียงเคาะประตูเบาๆไปสัญญาณของผู้มาเยือน สตรีวัยกลางคน นางมีผมสีเดียวกันกับเด็กชายตัวน้อยแต่หากนัยน์ตาของนางกลับเป็นสีเขียวมรกต นางเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับตะเกียงและนมร้อนๆใส่แก้ว ก่อนจะวางของทั้งสองสิ่งบนลิ้นชักไม้ที่อยู่ใกล้ที่สุด
“ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะลูก?” หญิงสาวเดินเข้ามาจับบ่าเด็กชาย พลางส่งรอยยิ้มละมุนให้
“ยังไม่ง่วงครับ..” เด็กชายตอบเพียงสั้นๆ
“งั้นก่อนนอนอย่าลืมกินนม และผิดหน้าต่างก่อนนอนนะลูก อากาศมันหนาว...ออ แม่ลงไปก่อนนะ แม่ต้องไปช่วยพ่อเคลียร์งานข้างล่างต่อ”
“ครับ..”เด็กชายยังคงตอบเพียงสั้นได้ใจความเท่าเดิม
“งั้นฝันดีนะลูก..” นางกล่าวขณะก้มลงจุ๊บหน้าผากลูกชายตัวน้อย ก่อนจะเดินออกไปจากห้องลงไปด้านล่างเพื่อช่วยสามีสะสางงานที่ค้างไว้ต่อ
เด็กชายหันหลังเดินตรงไปยังลิ้นชักเพื่อหยิบนมร้อนที่ผู้เป็นแม่นำมาวางไว้เมื่อครู่ขึ้นมาดื่ม ริมฝีปากเล็กๆบรรจงเป่าอย่างช้าๆ แต่ในขณะที่เขากำลังเป่าอยู่นั้น
ฟึ่บ! มีเสียงลมพัดแรงตรงหน้าต่างห้องนอนของเขา พร้อมกับการปรากฏตัวของบุคคลปริศนาภายใต้ผ้าคลุมสีหม่น แต่เด็กน้อยกลับมองด้วยสายตาเรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกใดๆ
“มาช้านะครับ..” เด็กชายกล่าว ขณะค่อยๆยกแก้วนมที่เริ่มเย็นลงแล้วขึ้นดื่ม เวลาเดียวกับที่ร่างปริศนาปลดผ้าคลุมไปวางไว้ที่เก้าอี้ใกล้ริมหน้าต่าง
เส้นผมสีทองยาวสลวยแผ่สยายเต็มแผ่นหลังของสตรีผู้นี้ ดวงหน้ารูปไข่เรียวสวยกับดวงตากลมโตสีฟ้าสดใส รูปฝีปากเป็นหยักได้รูป รับกับจมูกที่โด่งเป็นสัน ทำให้ใบหน้านี้งดงามจนไม่ว่าใครก็เป็นต้องหยุดเหลียวมอง ใบหูแหลมยาวบ่งบอกถึงเอกลักษณ์ของเผ่าพันธุ์ได้เป็นอย่างดี ว่านางไม่ใช่ชาวแอสตรานโดยกำเนิดอย่างแน่นอน
“ก็วันนี้เจ้าให้ข้ามาหาถึงที่บ้านหนิ...กว่าจะถ่อสังขารมานี้ได้โดยไม่มีใครเห็น มันยากนะ” เอลฟ์สาวบ่น ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงบนเตียงของเด็กน้อย
“ก็วันนี้ผมออกไปข้างนอกไม่ได้.. ” เด็กชายกล่าวเสียงเรียบ จนเอลฟ์สาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เฮ้อ...เจอกันกี่ครั้ง เจ้าก็มีอยู่ใบหน้าเดียวตลอดเลยนะ มอเรล” เอลฟ์สาวพูดอย่างหน่ายๆ แต่มอเรลไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เขาเพียงแค่เดินแล้วค่อยๆปีนขึ้นมาบนเตียงข้างๆเอลฟ์สาว ก่อนจะนอนลงบนตักของเธออย่างออดอ้อนแม้ใบหน้าของเขาจะไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมาก็ตาม ทำเอาเอลฟ์สาวคลี่ยิ้มแต่มันกลับแฝงไปด้วยความเศร้าสร้อยอย่างน่าประหลาด
“วันนี้อยากฟังเรื่องอะไรล่ะ??” เธอถามพลางลูบหัวเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน
“ไม่อยากฟังอะไร...”
“อ้าว....แล้วจะให้ข้าทำอะไรล่ะ??”
“ร้องเพลง.....” มอเรลกล่าว ก่อนที่ร่างเล็กๆจะซุกตัวเข้าหาเอลฟ์สาว จนเธอออดคลี่ยิ้มไม่ได้ ก่อนจะค่อยๆเริ่มร้องเพลง
“ในเรื่องราวของคนพเนจร...เราออกเดินทางบนเส้นทางไกลแสนไกล...แสงแดดอบอุ่นที่สาดส่อง....ทุ่งหญ้าเขียวขจีปลิวไสวรับแรงลม.... เสียงของธาราแสนเย้ายวน......” เสียงของเอลฟ์สาวค่อยๆเบาลง เบาลงจนค่อยๆเงียบหายไปในที่สุด....
.........
........
.........
นัยน์ตาคมกริบสีฟ้าซีดเบิกโพลง...สิ่งแรกที่ปรากฏแก่ดวงตาคู่นี้คือผนังห้องสีเทาหม่น ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนยันกายลุกขึ้นนั่งลงบนเตียง เส้นผมสีดำเหลือบม่วงแผ่สยายไปเต็มแผ่นหลัง ....
ฝันดีแฮะ
นั่นเป็นสิ่งแรกที่เขาคิดในตอนตื่นนอนยามเช้าวันนี้ นี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาฝันดีเสียด้วย ชายหนุ่มลุกจากเตียง ยืนขึ้นเต็มความสูง ขายาวๆสาวเท้าเดินไปตรงหน้ากระจก ตอนนี้เขาไม่ใช่เด็กน้อยตัวเล็กๆอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ใบหน้าของเขาคมสันสมชายแต่ก็ยังแอบแฝงความหวานตามสไตล์ของชาวปีศาจแอสตรานเอาไว้ เส้นผมที่เคยยาวแค่ประบ่า ตอนนี้มันกลับยาวสยายไปจนเกือบถึงหัวเข่า มือหนาจับเส้นผมยาวมัดด้วยริบบิ้นสีน้ำฟ้าเข้ม ก่อนจะค่อยๆเดินลงไปข้างล่าง ของบ้านด้วยจิตใจแจ่มใสแม้ใบหน้าจะยังไร้อารมณ์อยู่เช่นเดิมก็ตาม....
...........
...........
...........
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in