ข้างต้นนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องของปรมาจารย์ลัทธิจอมมารนะคะ แค่อยากเขียนเพราะฟิลมันได้เฉย ๆ ค่ะ

========================================

อีกทิวาที่ดวงจันทร์สุกสกาวบนท้องฟ้า หมู่ดาราทอแสงท่ามกลางผืนผ้าใบสีดำ สายลมโบกพัดเส้นผมปลิวไสว

ข้านั่งอยู่บนผืนหญ้าอ่อนนุ่ม ปล่อยให้ความเงียบแลเสียงของธรรมชาติเป็นคำตอบนึกถึงเรื่องราวผันแปรเปลี่ยนไปในช่วงชีวิตไม่กี่ปีนี้ของตนเอง

ก่อนหน้าดวงตาของข้าอาจได้ชมภาพตรงหน้า ดื่มด่ำกับมันได้เต็มที่ หากตอนนี้ดวงแก้วคู่นี้หม่นแสงไร้ซึ่งแววอีกต่อไปแล้ว กระนั้นข้ายังคงมาที่แห่งนี้ทุกครั้งที่มีโอกาส

โอกาสว่าสักวันหนึ่ง จะมีมือคู่นึงมาจับไหล่ข้า และไต่ถามอย่างอ่อนโยนนุ่มนวลว่า อากาศหนาวเย็น น้ำค้างลงเช่นนี้เหตุใดจึงไม่กลับเข้าเรือนไปพักผ่อน

เปลือกตาปิดลง สูดหายใจเข้าลึก ๆ ตามด้วยผ่อนมันออกมายาว ๆ เหตุเพราะข้ารู้ดีที่สุด รู้ดีอยู่เสมอ

อย่างไรเสียใครคนนั้นก็คงไม่มาตามข้าหรอกหนา...

เหตุเพราะเขาไม่ได้มีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้เสียแล้ว...

ข้าเหมือนคนบ้าไร้สติกำลังร่ำร้องถามฟ้า ถามเทวา ถามพื้นดิน และถามทุกสรรพสิ่งในโลกว่ามีหนใดบ้างหรือไม่ ถ้าข้าจักนำเขากลับคืนมา

แต่โลกนี้ช่างโหดร้าย ไม่ว่าข้าจะตะโกนกู่ร้องสุดเสียงสักเพียงใด

มีเพียงความเงียบงันที่ตอบกลับมา... 

แทนคำตอบว่าคำขอของข้าไม่มีทางเป็นไปได้จวบจนข้าหมดลมหายใจ...