Ch.05 Rfit

The Steam Never Alone

            ไม่รู้ว่าตนเองหลับไปนานขนาดไหน คิดว่าพอตื่นขึ้นมาจะต้องนอนอยู่ในห้องที่คุ้นตาแน่ๆ ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นมาทุกอย่างกับต่างออกไปจากที่คิด ชายหนุ่มค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นนั่งบนเตียง สภาพแวดล้อมรอบตัวไม่ใช่สิขาวทึมๆแบบที่เคยเห็นมาตลอดสิบปีอักแล้ว มันดูเหมือนห้องธรรมดาๆทั่วไปที่มีเตียงคนป่วยมากกว่า ในห้องมีโซฟา มีกรอบรูป และอื่นๆที่คล้ายกับที่บ้านของเขา แม้จะไม่แน่ใจนักก็ตามว่าปัจจุบันมันบ้านของตนมันอยู่ในสภาพไหน เพราะไม่ได้กลับไปร่วมสิบปี

ทริสตี้!!... ไคล่าปรากฏตัวพร้อมกับโถมกอดเขาจนแทบจะล้มลงไปกับเตียงอีกรอบ ทริสเต้เอามือลูบศีรษะ ไล้ไปตามเรือนผมยาวสยายของไกสท์สาว

“อรุณสวัสดิ์ ไคล์” เขายิ้มนุ่มละมุนให้เธอ ไคล่ายิ้มกว้างตอบกลับ

นึกว่าจะนอนไม่ตื่นแล้วซะอีก... เธอหัวเราะคิกคัก

“ตื่นสิ...ตื่นมาหาเธอไง แล้วเกิดอะไรขึ้นที่นี่ที่ไหน??” สายตามองสอดส่องไปรอบห้อง

ที่นี่คือ TOC ไคล์ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคืออะไร แต่ที่แน่ๆคือ เขาไม่ใช่พวกเดียวกับเซนเตอร์...  เธอเอาศีรษะนอนหนุนคนป่วย จากนั้นจึงเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากที่ทริสเต้สลบไปให้ฟัง เล่าจบไปได้สักครู่หนึ่ง พยาบาลสูงวัยท่าทางใจดี เดินเข้ามาเช็คสุขภาพของเขานิดหน่อย แล้วบอกว่าจะไปรายงานแพทย์ให้มาตรวจร่างกายของเขาอีกทีแล้วเดินจากไป

วันต่อมาทริสเต้ถึงได้เดินออกจากห้องพักของตนเอง เพราะรู้ว่าเฮเซลพักอยู่ห้องข้างๆตน เขาเลยขออนุญาตคุณหมอไปเดินไปเยี่ยม ซึ่งไม่มีใครขัดข้องอะไร เขาเปิดประตูเข้าไปเฮเซลตื่นขึ้นมาพอดี

เฮเซลตื่นแล้วววว ตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่เฮเซลพบคงเป็นหน้าไกสท์เงือกสาวของคนที่เคยนอนเป็นผักก่อนหน้าตน เธอส่งยิ้มสดใสให้

“เจ้าของเธอคงไม่เป็นไรแล้วสินะ” คนนอนอยู่แค่เบิกตาขึ้นมานิดหน่อย

อื้มม ทริสตี้หายดีแล้ว เขาออกไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวคงกลับมา... พูดยังไม่ทันขาดคำ ทริสเต้เดินกลับเข้ามาพอดี วันนี้เขาไม่ได้ใส่ชุดผู้ป่วย มอซออีกแล้ว เขาใส่เสื้อคอเต่าแขนยาวสีน้ำเงินกับกางเกงขายาวสีเทา เส้นผมสีดำยาวถูกถักเป็นเปียยาวจรดบั้นท้าย... "ผมไม่เป็นไร นายตื่นช้ากว่าผมนะ เฮเซล.." เขาเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง "ไคล่าเล่าให้ฟังหมดแล้ว..." สีหน้าทริสเต้หมองลง เฮเซลยักไหล่ แล้วเริ่มพูดต่อว่า

“เพราะใช้งานไกส์ไม่เท่ากันน่ะสิเลยเป็นแบบนั้นน่ะ เฮย์เทอเรนล่ะ?” เขาถามหาหญิงสาวคนเดียวในกลุ่มที่หนีมาด้วยกัน ตอนนี้ฮีลยังเป็นหลุ่มควันเล็กๆอยู่และสงบดี คนโดนถามเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เป็นไคล่าที่เล่าแทนด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมอง

เธอไม่ได้มากับพวกเราค่ะ ...  และคำตอบถึงที่อยู่ของเฮย์เทอเรนทุกคนย่อมรู้ดีว่าที่ไหน เฮเซลนิ่งไปเล็กน้อยแล้วถอนหายใจออกมา “งั้นหรอ ช่างเถอะ อย่างน้อยเธอก็ได้คำตอบที่เธอต้องการ” เขาหวนนึกไปถึงไกส์ของผู้คุมและคำพูดของอลันเดย์ 'พวกเขาโกหก..'

ขอโทษค่ะ เพราะฉันแท้ๆเลยถ้าฉันไม่หมดพลังไปซะก่อน...นัยน์ตาสีทองคู่สวยเริ่มน้ำตารื้น ไกสท์กับเจ้าของเชื่อมโยงถึงกันซึ่งนั้นหมายความว่า ในใจของทริสเต้เองก็คงเศร้าเสียใจและรู้สึกผิด

“ไม่มีใครผิดหรอก ใครจะรู้ละว่ามีไกส์ปริศนาเพิ่มมาอีกตั้ง2 ค่อยไปช่วยทีหลังก็ได้ ถ้ามีโอกาส” เฮเซลกล่าวด้วยเสียงเรียบนิ่งตามนิสัย

"ไม่ต้องร้องน่ะไคล์.." ทริสเต้คว้าตัวไกสท์เข้ามากอด

"มันคงผิดที่ผมด้วยแหละ..ถ้าผมมีพลังมากกว่าที่เป็นอยู่..." แม้สักนิดก็อาจเปลี่ยนสถานการณ์ในตอนนี้ได้ ไคล่าค่อยๆผละออก และสะอื้นเกาะอยู่หลังทริส ชายหนุ่มหันไปบอกกับคนที่นั่งอยู่บนเตียงว่า

"ต่อให้ไม่มี ผมก็จะไป.." เขาได้ฟังทั้งหมดจากไคล่าแล้ว ถ้าไม่มีเฮย์เทอเรนพวกเขาสองคนอาจต้องติดอยู่ที่นั่น

“อย่าวู่วาม คิดจะเอาตัวเองไปตายรึไง? “ คนฟังเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อว่า “ไปคนเดียวจะช่วยอะไรได้เล่า ตอนนี้ก็ตามน้ำกันไปก่อนน่ะแหละ “ เขาคิดว่าอีกไม่นานต้องได้เจอกันแน่....

"งั้นนายจะไปกับผมไหมล่ะ ถ้าถึงวันนั้น..." ทริสเต้คลี่ยิ้ม ไม่ต้องตอบทริสเต้ก็รู้ดีว่าเฮเซลจะตอบอะไร

ฉันจะยอมสงบศึกกับฮีลเลยถ้าถึงวันนั้น.. ไคล่าเอ่ยทั้งสะอื้นฮึกๆเหมือนเด็กตัวน้อย

“ดูความเป็นไปได้” เฮเซลตอบทริสเต้ แน่นอนว่าเขาไม่มีทางทิ้งผู้ที่ทำให้ตัวเองมานอนตรงนี้หรอก

"ท่าทางทริสตี้จะเจอพวกเดัยวกันเข้าให้แล้ว " ปลายประโยคของไกสท์สาวติดจะกลั้วหัวเราะ "เอาเถอะ ถึงเวลานั้นไคล์จะยอมสามัคคีกับฮีลชั่วคราวก็ได้..." จากนั้นเธอก็ร้องโอ๊ยเพราะโดนทริสเต้มะเหงกเข้าให้

“ถ้ายัยตัวดียอมก็ดีละนะ” เฮเซลตอบหน้านิ่ง ซึ่งทริสเต้ไม่ตอบอะไรเขาแค่แค่นเสียงหึในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มชวนคุยต่อ "ขอบคุณนะ ที่แบกผมออกมาได้..."

“อืม ไม่ได้หนักหนาอะไร แค่คิดว่าปล่อยให้ตายตรงนั้นคงไม่ดีนักนะ”

“ไม่หนักหนาแต่แค่เกือบเอาตัวไม่รอดกันเนี่ยนะ “ คนฟังได้ยินแล้วหมั่นไส้เลยแขวะเข้าให้

“รอดไม่รอดก็ปลงอยู่แล้วอะ” คนตอบยังคงตอบหน้าตายพลางยักไหล่

"อยากตายก็หาสภาพดีๆหน่อยเถอะครับ เดี๋ยวศพไม่สวย..." ทริสเต้หันมามองกลับแบบจงใจกวน

คุณสองคนนี่มันเหมาะจะอยู่ด้วยกันจริงๆ ... เพราะคำพูดของไกสท์สาวทำเอาทั้งสองคนหันมามองเธอพร้อมกัน

มองอะไรคะ หน้าฉันมีอะไรติดรึไงคะ ??......เธอทำแก้มพองลม ขณะว่ายวนไปรอบๆห้อง

“ก็อยู่ด้วยกันแล้วไม่ใช่หรอ? รึไม่ใช่?” เฮเซลทำหน้าไม่ค่อยจะเข้าใจเงือกสาวนัก “อ่อ แล้วก็เลิกเรียกเฮเซลได้แล้ว เรียกเฮซก็พอ มันยาว “  ไคล่าว่ายวนมาจ้องหน้าเฮเซล

อยู่ใกล้ แต่ความสัมพันธ์ไม่เหมือนเดิมแล้วนะคะ ... เธอคลี่ยิ้มกว้าง  ทริสตี้!! ฉับพลันเธอก็เรียกเจ้าของเธออย่างขัดใจด้วยเสียงอันดัง

"อะไร?" พอตอบกลับแค่นั้นไคล่าก็พองแก้มใส่ จนเขาถอยหายใจแล้วพูดต่อว่า "เธอหมายถึง พวกเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะครับ.."

“อืม เราเป็นเพื่อนกันแล้ว อ่อ มีเฮย์เทอเรนด้วยละนะ.. “ เฮเซลดันไคล่าออกไปห่างๆแบบสาวเจ้าจะชนหน้าเขาแล้ว

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ เฮซ.." ทริสเต้ส่งยิ้มพลางยื่นมือไปให้จับ

“เช่นกันทริส”  เฮเซลจับมืออีกคนแล้วเขย่าเบาๆเป็นการเริ่มต้นมิตรภาพที่ดี

ยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกันนะ เฮซซี่~  ไคล่ากระโดดเกาะเฮซแน่น ร้องเรียกชื่อเพื่อนใหม่อย่างร่าเริง

"ไคล์ อย่าตั้งชื่อให้คนอื่นสิ..."  ทริสเต้รีบปราม

“อย่าเต็มซี่เลยจริงๆนะ” คำเรียกของไคล่าเรียกสีหน้าจริงจังจากเฮเซล ส่วนเจ้าของไกสท์หัวเราะออกมาเบาๆด้วยความเอ็นดู เขารู้มาว่าไกสท์เปลี่ยนไปตามความประสงค์ของเจ้าของ นี่คงเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับพวกเขาสินะ

"รอก่อนนะเฮย์เทอเรน พวกเราจะไม่ทิ้งเธอ.." ทริสเต้พึมพำกับตนเองแผ่วเบา ส่วนเฮเซลไม่ได้พูดอะไร เขารู้แค่ว่าไกสท์เจ้าปัญหาจะลอบทำร้ายเขาอีกไหมนะ แต่ถึงยังงั้นตอนนี้ก็สงบดี

“เหมือนลมสงบก่อนพายุจริงๆ.. “ คนนั่งบนเตียงพูดเบาๆให้แค่ตัวเองได้ยิน

ไคล่านั่งเท้าคางอยู่ข้างเตียงของเฮเซล เธอไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคตอันแสนไม่แน่นอนบนโลกใบนี้หรอก ทว่าสิ่งที่เธอรับรู้ได้ในตอนนี้คือ มิตรภาพของคนสองคน ไม่สิ สามคนได้เกิดขึ้น...และเวลานั้นมันกำลังจะมาถึง...

เวลาที่พวกเราจะทวงทุกอย่างที่เซนเตอร์ได้พรากพวกเราไปกลับคืนมา....