CH.4 Choices

The Tear of  Water

คืนนี้เป็นคืนแรกที่ทริสเต้ โคล นอนไม่หลับในห้องสี่เหลี่ยมอันจืดชืดของตนภายในโรงพยาบาล  ดวงตาสีสวยมองจ้องเพดานที่สีเดียวกันไม่ต่างจากอย่างอื่นของห้องด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป เวลาทุกอย่างมันผ่านไปเร็วมาก เกือบสิบปีที่เขาต้องอยู่ที่นี่..รู้ตัวอีกทีวันที่เขาไม่เคยคิดว่าจะมาถึงมันก็มา

สรุปจะไปร่วมไหม ??  เสียงหวานดังกังวานไปทั่วห้อง ทริสเต้ไม่ตอบเขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน

“กรีดแขนผมซะไคล์...” เขาสั่งเสียงเรียบๆ ไคล่าไม่ตอบกลับมาแต่เขาสัมผัสได้ว่าเธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงไปน้ำลำคอ

ทริส..ทริสรู้นะคะว่าไคล์ไม่... ไกสท์ทำท่าลังเล ตลอดมาเธอเป็นตัวตนที่คงอยู่เพื่อเยียวยาจิตใจอันบอบช้ำจากการสูญเสียบุคคลที่รักของชายหนุ่มตรงหน้า ดังนั้นการที่สั่งให้เธอทำร้าย แม้จะเพื่อความจำเป็นแต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากจะทำหรือเคยคิดจะทำแม้แต่สักครั้งเดียว ตั้งแต่วันที่เธอมีตัวตนขึ้นมา...

“ผมบอกให้กรีดก็กรีด...”  ทริสเต้สั่งเสียงเย็นเยียบ เขารู้ว่าถ้าไม่บังคับไคล่าจะไม่มีวันยอมทำเด็ดขาด...

ทริส...แต่...  น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นปนสะอื้น

“กรีดมันซะ...ผมขอร้อง....”  ผู้ป่วยหมายเลข 0009 เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าแล้ว เขาเองก็ไม่อยากบังคับ แต่ถ้าไม่ทำพวกเขาจะออกไปไม่ได้ พวกเขาจะต้องติดอยู่ที่นี่.... ไม่มีทางออก ไม่มีอะไรรออยู่ในอนาคตอันไร้จุดหมาย....

            ข้อมือขวาของทริสค่อยๆแหวกออกเป็นทาง ซึ่งยาวมากพอที่จะทำให้เขากัดฟันเอานิ้วล้วงเข้าไปดึงชิพออกมา ในวินาทีเดียวกับที่ดึงชิพ เสียงระเบิดพร้อมกับไฟฟ้าที่ดับพรึบลงพร้อมกันในเวลาห้าทุ่มเป็นสัญญาณบอกแล้วว่าทุกอย่างกำลังจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า และพวกเขาไม่มีสิทธิให้หันหลังกับอีกแล้ว

            ทริสเต้ปาชิพลงพื้น แผลที่ข้อมือขวาเลือดค่อยๆหยุดไหล เขาหยิบผ้าพันแผลที่แอบไปเอามาจากห้องพยาบาลพันรอบข้อมือไว้ พลางปลอบประโลมไคล่าที่จากร้องไห้ตอนกรีดข้อมือเขาให้หยุดร้องไห้ ซึ่งชั่วแวบเดียวเธอก็หยุดแล้วหันมากอดคอเขาเอาไว้หลวมๆ

“ไปกันเถอะ...” และทั้งสองคนจึงออกจากห้องไป โดยที่ไม่รู้เลยว่าพวกเขากำลังจะได้เจอกับอะไร ทว่าที่คาดไม่ถึงที่สุดคงเป็นคนร่วมทางสองคนกับสองตน ที่ชะตาคงกำหนดให้พวกเขาได้ร่วมฝ่าฟันอุปสรรคที่ขวางทางไปด้วยกัน แม้จะไม่รู้ว่าสงครามครั้งนี้จะมีผู้เหลือรอดกี่คนก็ตาม ....