วันนี้เป็นวันที่ผ่านไปช้ามากในความคิดของผู้ป่วยหมายเลข 0009 ทริสเต้ โคล.... ร่างสูงโปร่งนั่งกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้ในห้องใกล้กับหน้าต่างมาเป็นครู่ใหญ่แล้วหลังจากเสร็จกิจวัตรประจำวันในช่วงเย็นตามตาราง อากาศภายนอกวันนี้ช่างขุ่นมัว เมฆครึ้มฟ้าครึ้มฝนไม่ต่างไปจากความไม่สบายใจที่สุมอยู่ในจิตใจ  

“ไม่เจออะไรใช่ไหม??” เขากล่าวขึ้นลอยๆ

ไม่เจอ...ตึกพังถล่มลงมาเละจนไม่สามารถหาอะไรได้เลย เสียงแว่วหวานดุจท่วงทำนองคลื่นตอบกลับ

“ได้ข่าวอย่างอื่นอะไรอีกไหม??” ทริสเต้ถอนหายใจเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง

เรื่อง 0017 หายไปจริงๆ สัญญาณไกสท์ของเขาหายไปแบบไร้ร่องรอย...

“เหมือนตอนนั้น....” ภาพในวันวานค่อยๆย้อนเข้ามาสมอง วันที่หมายเลข 0009 ที่นั่งตรงนี้ยังเป็นเด็กใหม่ของโรงพยาบาล วันที่เขาค้นพบว่าคนรู้จักที่เข้ามาพร้อมกันได้หายตัวไป .... แต่การหายตัวไปมันไม่สำคัญหรอก เพราะเมื่อกาลเวลาผ่านไป

ทุกสิ่งทุกอย่างก็จางหายไปเช่นกัน....

ไม่มีใครจำได้...

ไม่มีใครนึกถึง...

เหมือนไอน้ำที่ไม่นานก็ระเหยไป....

ใช่ แต่ถึงพวกผู้คุมจะปิดหูปิดตาเรายังไง.... ทริสเต้สัมผัสได้ถึงมวลความเย็นที่เคลื่อนเข้ามาโอบรอบคอเขาอย่างแผ่วเบา

ความจริงจะต้องปรากฏในสักวัน .... เสียงนุ่มละมุนกระซิบที่ข้างหูอย่างแผ่วเบา ส่งผลให้มุมปากของคนโดนโอบยกยิ้มเล็กๆ  

“ผมจะรอวันนั้นนะ...” เขาตอบ

จะรอแม้ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้อยู่ดูมันไหม

และตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่มีใครโชคร้ายต้องหายไปแบบหมายเลข 0017 ......