Ch 1. Observe

Water is never  flows return

          
 วันนี้เป็นวันที่อากาศดี...อย่างน้อยก็ในความรู้สึกของผู้ป่วยหมายเลข 0009 ทริสเต้ โคล ....ชายหนุ่มยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ในสวนที่ยังคงเงียบสงบเหมือนเช่นเคย แม้วันนี้จะมีผู้คุมสาวคนหนึ่งยืนมองเขาด้วยสายตาคมกริบอยู่ก็ตาม

เป็นวันที่น่าเบื่อดีนะว่าไหม... แม้จะไม่เห็นตัวแต่กลับมีเสียงแว่วหวานลอยมาตามลม ทริสเต้นั่งลมบนม้านั่งตัวหนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า...

“ก็เหมือนทุกวันไม่ใช่เหรอ...” เขาตอบเสียงเอื่อย

ไม่เหมือนซะหน่อย.... น้ำเสียงของเธอเริ่มฮึดฮัดอย่างเหมือนถูกขัดใจ

“ยังไง..” ในสวนก็สงบดี ถึงจะมีผู้คุมมายืนมองอยู่ก็เถอะ แต่วันนี้ไม่มีใครมากวนใจในสวนถือเป็นเรื่องดีแล้ว

โพละ! ซ่า!  น้ำเย็นๆไหลลงบนหัวทริสเต้ ส่งผลให้เจ้าตัวหยัดกายขึ้นนั่งตัวตรงทันที

ทริสบื๊อ! นี่มันวันเยี่ยมญาติไงเล่า ! เธอแหวใส่ ความจริงกลับเป็นเธอเสียมากกว่าที่ตื่นเต้นกับวันเยี่ยมญาติทุกปีที่ผ่านมา เธอมักจะพูดกับทริสอย่างมีความหวังเสมอว่ายังไง พ่อของทริสจะต้องมาเยี่ยมเขาอย่างแน่นอน...แต่จนแล้วจนเล่า...

เขาก็ไม่เคยมา....

มันเป็นความจริงที่น่าเจ็บปวดสำหรับผู้ป่วยหลายๆคนในโรงพยาบาลที่พวกเขามักจะรอคอยอย่างมีความหวัง ความหวังที่ว่าอย่างน้อยพวกเขาจะยังมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้โดยการเห็นหน้าคนที่รักมาเยี่ยมที่โรงพยาบาล ทว่าสำหรับผู้ป่วยหมายเลข 0009  ทริสเต้ โคล แล้ว มันไม่เคยมีความหวังเลยนับตั้งแต่วันที่โดนผ่านตัวมาโรงพยาบาล

“คนแบบนั้นไม่ต้องมาหรอก...” ทริสเต้พึมพำ เขาเห็นผู้คุมคนนั้นพยายามจะเข้ามาจึงผุดลุกขึ้นยืน

จะไปแล้วเหรอ... เธอลากเสียงยาว

“ก็เธอราดน้ำใส่ผม อยู่ข้างนอกเดี๋ยวเป็นหวัดพอดี..” เขาตอบเสียงเรียบขณะเดินกลับเข้าไปในตัวอาคาร

ขอโทษนะ...เสียงของไกสท์สาวอ่อยลง

“เรื่องอะไร??”

ก็เรื่องที่สาดน้ำใส่กับ....แล้วประโยคก็ขาดตอน

“ถ้าเป็นเรื่องเขา ไม่ต้องสนใจหรอก..” ทริสเต้เปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องของตนเอง เขาหยิบเสื้อตัวใหม่ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนู จากนั้นจึงเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วแกะยางมัดผมออกเพื่อเช็ด

ก็เห็นคนอื่นมาญาติ เลยอยากให้ทริสมีคนาเยี่ยมบ้าง... มือที่กำลังเช็ดผมอยู่ของทริสเต้ชะงักไปแวบนึง แล้วเขาจึงเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง

“เขาไม่มาหรอก..ไคล์ ...” มือหนาของเอื้อมไปสัมผัสกับอากาศว่างเปล่า แต่ทริสรู้ว่าเขากำลังลูบศีรษะของไคล์เบาๆ

อืม..แต่ถึงเขาไม่มา ทริสก็มีไคล์นะ ... แล้วน้ำเสียงที่หม่นหมองไปชั่วครู่กลับสดใสขึ้นอีกครั้ง จนเจ้านายของเขาคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนแบบที่ไม่มีใครได้เห็นบ่อยนัก

“เธอคือผม...”

และฉันคือเธอ .... เสียงหวานเอ่ยต่อให้จบประโยค

“ผมอยากฟังเพลง...” จบประโยคผู้ป่วยพิเศษก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เธอหันมามองเขาจากนั้นจึงเริ่มร้องเพลง เสียงสูงต่ำแว่วหวานไพเราะเสนาะหู เริ่มขับกล่อมบทเพลง

Upon one summer's morning, I carefully did stray,

Down by the Walls of Wapping, where I met a sailor gay,

Conversing with a young lass, who seem'd to be in pain,

Saying, William, when you go, I fear you'll ne'er return again.

His hair it hangs in ringlets, his eyes as black as coal,

My happiness attend him wherever he may go,

From Tower Hill to Blackwall, I'll wander, weep and moan,

All for my jolly sailor until he sails back home