5:30 am
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เป็นผลให้ร่างกายต้องสลัดความขี้เกียจออกอย่างจำเป็น ก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ จัดการภารกิจส่วนตัวให้เรียบร้อย ออกมาทานข้าวเช้า ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ผลมาจากฤดูหนาว ที่ยามเช้าจะมืดกว่าปกติ เมื่อทานเสร็จก็เข้าไปเอาของในห้อง เตรียมพร้อมไปโรงเรียน กระเป๋าหนังสือ ถุงผ้าใส่ของ กระเป๋ากล้อง กล่องของขวัญน้องรหัส พะรุงพะรังพอตัวเลย เอาของไปไว้ที่รถเสร็จกลับมาล็อคบ้านให้เรียบร้อย







เสียบหูฟัง เปิดเพลงเดิมๆ ที่ฟังประจำ แต่กลับไม่เคยเบื่อ..








นั่งรถเข้าเมืองก่อนจะวนไปทางบายพาส เลี่ยงรถติดเมื่อเวลายามสาย


7:07 am

ถึงโรงเรียนเวลาเดิม ไม่ลืมที่จะแบกของลงจากรถ เหลือบไปเห็นหน้าโรงเรียนที่มีพ่อค้าแม่ขายมาตั้งร้านขายดอกไม้ ใกล้วาเลนไทน์แล้ว แพงแน่เลย ทำได้แค่เพียงเดินผ่านไปหาเพื่อนที่รออยู่โต๊ะกลางโรงอาหาร


8:00 am
เสียงออดดังขึ้น ถึงเวลาที่ต้องแบกของ ไปใต้โดมซึ่งเป็นสถานที่อันเข้าแถว แน่นอนวันนี้โรงเรียนให้ม.3 และม.6 ไปเข้าแถวนอกโดม อืม.. บริจาคไปหลายพัน แต่กลับได้นั่งนอกโดม เฮ้อ

กิจกรรมที่ทำให้คือให้เข้าแถวตามเลขที่แล้วเดินเรียงกันผ่านธงรด. ไปให้คณะครูปักดอกไม้ให้ ฉันได้ตรงกับอาจารย์ป้าท่านหนึ่งซึ่งไม่เคยเรียนด้วย แต่ได้รับคำอวยพรและถามไถ่

หนูอยากเข้าคณะไรลูก?

ขอให้ประสบความสำเร็จ
ขอให้เจริญก้าวหน้า
ขอให้ได้คณะ/มหาลัยที่หวัง

ขอให้เป็นคนดี

อืม แม้จะได้รับคำอวยพรจากคนที่ไม่ค่อยสนิท แต่ก็อบอุ่นใจดีอยู่เหมือนกันแฮะ

มาถึงช่วงที่แลกของขวัญ เป็นอีกหนึ่งเวลาที่ชุลมุนมากอยู่เหมือนกัน แต่เหมือนทำให้ได้เข้าใจความหมายที่แท้จริงของ 'วันสานสัมพันธ์น้องพี่'

ได้พูดความในใจกับเพื่อน
ได้ดูแลน้องรหัส
ได้ขอบคุณอาจารย์
ได้กลับมาเป็นเพื่อนกับคนที่ไม่อยากพูดกันทั้งเทอม



และ



ได้สิ่งเล็กๆน้อยๆจากใครสักคน ที่มันทำให้ฉันอบอุ่นในใจทุกครั้งที่นึกถึง

ท้ายที่สุดนี้



แม้เธอจะไม่ได้อยู่กับฉันในกิจวัตรประจำวัน




ฉันนึกถึงเธอทุกครั้ง ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ที่ไหน




อยากรู้เสมอมา ว่าเธอสบายดีไหม?




ยังฟังเพลงเดิมที่เคยฟังหรือเปล่า




อืม ต่อให้นานแค่ไหน แต่คนในใจก็ยังเป็นคนเดิม




รัก, และขอบคุณ