ปีสอง ฤดูใบไม้ร่วงอังกฤษ 8:49

เราวิ่งลงมาชั้นล่างออกประตูหลัง อ่าวฝนตกหรอ ฝนตกปรอยๆเป็นละออง อากาศหนาวแบบชื้นๆ พื้นแฉะไปหมดเราดึงฮู้ดมาคลุมปิดหัว เดินเร็วๆไปที่เก็บจักรยาน แล้วเลื่อนมันออกมา สิบนาทีๆเร็วๆๆๆๆ เราโยนกระเป๋าเป้ลงไปในตะกร้า ลากจักรยานเก้ๆ กังๆไปที่ประตู พร้อมหยิบกระเป๋าสตางค์รูปจิ้งจอกออกมา

เราแนบเจ้าจิ้งจอกกับเครื่องสแกนทำไมไม่ติ๊ดวะ เราลากๆถูๆเจ้าจิ้งจอกกับเครื่อง ติ๊ดสิวะ เราสลับเอาอีกด้านของจิ้งจอกไปติ๊ด“ติ๊ด” ติดซะทีอีห่า เรากระชากประตูเหล็กหนักอึ้งด้วยมือนึงแล้วรีบลากจักรยานออกไปข้างนอก ประตูค่อยๆสวิงปิดมาเรื่อยๆ อย่าพึ่งปิดๆเร็วๆสิ เรารีบเดินเพื่อให้ทันก่อนประตูผิดกลับมา ขาเราชนกับที่ถีบจักรยาน โอ้ยยยยอีเชี่ยแสบ ชนรอบทีร้อยแล้วนะ เรานั่งแล้วเริ่มถีบจักรยานออกไป

ม.6 เทอมสอง 7:56

กลางท่อนสองแล้ว เรามองขวา รอรถชะลอแล้วเดินข้าม แล้วไปยืนรอกลางถนน มองเลนที่มาฝั่งซ้ายทางม้าลายอยู่ห่างไปสามสิบเมตร แต่ก็รู้ๆกันอยู่ทั้งครูทั้งนักเรียนส่วนใหญ่ก็ข้ามตรงหน้าปากซอยนี่แหละถนนฝั่งตรงข้ามนักเรียนรอบสุดท้ายวิ่งหน้าตั้งเข้าไปข้างในเกือบหมดแล้ว

รถฝั่งซ้ายชะลอแล้วเรารีบเดินขึ้นฟุตบาต แล้วเดินเร็วๆเข้าประตูโรงเรียนที่ติดป้อมยาม เราเดินผ่านสวนเล็กพยักหน้าให้รูปปั้นคนก่อตั้งโรงเรียนตรงกลางวงเวียน หลังจากเลิกไหว้มาสักพัก เร็วๆๆๆๆเดินๆๆอย่าหยุด เราเดินผ่านข้างหลังโพเดียมประกาศนักเรียนม.ต้นทั้งหมดยืนหันหลังให้เรา เพลงจบแล้ว นักเรียนตรงโพเดียมคนเดิมขึ้นมาประกาศ“ธงชาติ เป็นสัญลักษณ์...” เร็วๆๆ เราเดินผ่านแถวนักเรียนม.ปลายที่เข้าแถวในสนามบาสโรงเรียนทางเดินแคบๆ ระหว่างแถวห้อง1ของแต่ละชั้นกับแป้นบาสเป็นทางเดียวที่จะเดินไปถึงห้องเราเร็วที่สุดเรากอดกระเป๋าข้างไม่ให้แกว่งไปโดนครูแล้วก้มตัวนิดๆเดิน

ม.4/1 เราเคยยืนตรงนี้ ทุกสายตามองเรา อย่าสบตาครูๆ

ม.5/1 เราเคยยืนตรงนี้ เรายิ้มเร็วๆ ให้ครูทุกคนที่เดินผ่าน

เราเดินผ่อนคลายขึ้นรู้ตัวว่าทันแล้ว เพื่อนแถวหน้ามองแล้วยิ้มทึ่งให้กับเราเกือบทุกคน ไอ้เจ้านี่ฉีกยิ้มกว้างให้ทุกวัน“มาสายอีกแล้วนะมึง” “พอดีเว้ย” เราเดินยิ้มไปหลังสุด “เราจงพร้อมใจกันยืนตรงเคารพธงชาติเพื่อความเป็นเอกราชและความเสียสละของบรรพบรุษไทย” เราวางกระเป๋ากับถุงผ้าไว้ข้างขา พอยืนหยุดนิ่งถึงรู้ว่าหอบและเหงื่อออกทั้งห้องยืนร้องเพลงชาติเบาๆ

ก่อนปีหนึ่งฤดูร้อน อังกฤษ 9.03

เสื้อแจ็กเก็ตตัวเดียวที่มีผูกให้ข้างเอวเราเดินขึ้นบันไดเร็วๆ แล้วเข้าห้อง เรานั่งข้างเด็กมาเลเงียบๆคนเดิมท่ามกลางคนมาเลคนอื่น คนไทยนั่งเกาะกลุ่มกันอยู่ฝั่งตรงข้ามเราพาดแจ็กเก็ตกับเก้าอี้ นั่งและพยายามทำให้เหงื่อแห้งเร็วที่สุด แล้วเก็กฮวยก็เดินเข้ามาให้ห้องทำไมแม่งตามมาเร็ววะ รถบัสก็ไม่ได้นั่งเหมือนกันแสดงว่าต้องออกตามมาติดๆกันแน่เลย เราไม่ได้ทักกัน เขาเดินไปนั่งกับกลุ่มเพื่อคนไทย

ปีสี่ พัทยา 22.30

เรากด Join session ในนั้นมีประมาณสามสิบกว่าคน ครูเข้ามา “Right, good afternoon everyone…”