Read by 7 11.17 PM "ฝันดีน้าทุกคน"             

โฉด 1 "เดินทางปลอดภัยเน้อออ" 11.17 PM

โฉด 2 "บาย" 11.17 PM

                                                                             Read by 7 11.17 PM "ขอบคุณที่อยู่ร่วมฟินกับเรา"

โฉด 3 "Bon voyage" 11.17 PM

                                                                             Read by 7 11.17 PM "เรามารอขึ้นเครื่องละ"

บทสนทนาตอนหนึ่งจากกรุ๊ปสาวโฉดในแอพพลิเคชันชื่อดังที่มีไอคอนเป็นสีเขียวเมื่อวันที่ 18 ธันวาคม 2558 ขึ้นจำนวนสมาชิกสาวโฉดที่ได้อ่านข้อความที่ฉันส่งไปหาพวกนาง หลังจากที่ฉันกินน้ำ และยืนพักให้หายจากอาการหอบอยู่ครู่หนึ่งในเกทขาออกนอกประเทศ

ย้อนไปสักหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ฉันและเพื่อนนกของฉันอีก 1 ตน วิ่งหน้าตั้งกันอยู่ในเกทขาเข้า หลังจากมีมือดีชี้เป้ามาว่าสามี (ในมโน) ของฉันจากเกาหลีซึ่งกำลังจะขึ้นแสดงคอนเสิร์ตในวันรุ่งพรุ่งนี้จะแลนด์ดิงยังไทยแลนด์แดนแม่ในวันเดียวกันกับที่ฉันและเพื่อนนกจะบินไปโปรตุเกส ใช่ค่ะ เราสองคนกำลังจะไปโปรตุเกส แต่ก่อนไปก็ขอทำหน้าที่ติ่ง*ให้สมบูรณ์แบบเสียก่อน ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อย่าได้ปล่อยโอกาสนั้นไป 

" ขอโทษนะคะ พอดีเพื่อนกำลังจะมาจากเกาหลี จะนัดเจอกันก่อนอ่ะค่ะ ไม่ทราบว่าไฟลท์นี้จะออกที่เกทไหนคะ" 

เพื่อนนกทำการสอบถามจากพนักงานสาวสวยประจำเคาเตอร์ information ประจำสนามบิน 

"เกท E1 ค่ะ"

เพื่อนที่ไหนล่ะ นั่นสามีชัดๆ เมื่อทราบแน่ชัดแล้วว่าสามีจะออกเกทใด พวกเราก็เดินสวยๆ ไปจนถึงหน้าประตูที่มีป้ายอลูมิเนียมสะดุดตาแสดงตัวอักษร E1 อย่างเด่นชัดอยู่ ก้มดูนาฬิกาแล้วยังพอเหลือเวลา เราจึงนั่งฆ่าเวลากันเล่นๆ ตรงหน้าทางออกที่มีตัวอักษร E1 นั่นแหละ

สักครึ่งชั่วโมงต่อมาเริ่มมีคนแปลกหน้าเข้ามาแสตนบายด์ในถิ่นนกที่เรานั่งเงียบสงบอย่างกับป่าช้ามานานสองนาน เหล่ากลุ่มคนที่ว่านี้มีตั้งแต่คุณลุงใส่สูทที่มองไม่ออกว่าเขามาทำอะไร เหล่าพนักงานสนามบินหญิงที่เดินมาพร้อมกล้องและมือถือ เด็กๆที่มาพร้อมกล้องที่เลนส์ยาวประหนึ่งเอามาส่องดาวซึ่งน่าจะถ่ายแล้วมองเห็นไปได้ถึงผิวดวงจันทร์และมองยังไงก็ไม่ได้บินไปไหนอย่างแน่นอนในค่ำคืนนี้ 

เมื่อใกล้จะถึงฤกษ์งามยามดีก็มีพนักงานสนามบินผู้หญิงที่ขับรถกอล์ฟ (บ้านฉันเรียกมันว่ารถกอล์ฟ บ้านพวกเธอเรียกว่าอะไรเหรอ) เข้ามาจอดรอเทียบท่าข้างเก้าอี้ที่ฉันและเพื่อนนกนั่งแสตนด์บายหน้าเกท อย่างพอดิบพอดีจำนวน 3 คัน ทุกคนล้วนยังสาวและสวย น่าจะเป็นแอร์กราวด์ไม่ผิดแน่ ในใจฉันอยากขึ้นไปนั่งแทนที่พวกเธอใจจะขาด แต่ทำได้แค่คิด 

รอแล้วรอเล่าในที่สุด ก็ถึงเวลาที่ทุกคนตั้งตารอคอย เมื่อผู้โดยสารเริ่มทยอยเดินออกมา และสามีก็เดินออกมาจากเกทด้วยความตกใจ ถึงจำนวนคนที่มายืนรออยู่ภายใน จากนั้นกิจกรรมฝึกภาษาเกาหลีก็เริ่มขึ้น เมื่อผู้คนที่มายืนรอเริ่มสปีคเกาหลีสำเนียงไทยใส่สามี บ้างก็กรีดร้อง โดยมีเสียงรัวชัตเตอร์ แชะๆๆๆ ประกอบตลอดเวลา 

เมื่อสามีประจำที่บนรถกอล์ฟเรียบร้อย ราชรถก็เริ่มเคลื่อนออกจากจุดที่จอดไปยังทางออกพิเศษของสนามบิน กลุ่มคนที่ฉันเห็นในช่วงแรกนั้น ก็เหมือนกับมีองค์ของอูเซน โบลต์เข้าสิงกลายร่างเป็นนักวิ่งตีนผีจากอูกานด้ากันเป็นทิวแถว ไม่เว้นแม้แต่ฉันและเพื่อนนก และนี่คือเหตุผลที่พวกเรามายืนหอบอยู่หน้าเกทขาออกนอกประเทศก่อนเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางจริงที่ตั้งใจไว้ กำไรมั้ยถามใจดู...

* หมายเหตุ: ติ่ง คือ สิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง ซึ่งคุณอย่าได้ดูถูกพวกเขาเป็นอันขาด เพราะแม้แต่โคนันยังต้องอาย เชอร์ล็อคเหรอ เด็กๆ เพราะติ่งรู้ติ่งเห็น แม้แต่พิกัดละติจูดและลองจิจูดของเครื่องบินที่สามีพวกเธอโดยสารมาก็ไม่สามารถรอดพ้นไปจากญานทิพย์ของพวกเธอได้ วะฮะฮ่า

ฉันพิมพ์ข้อความดังกล่าวทิ้งไว้ในไลน์กลุ่มของครอบครัว แล้วทำการเปลี่ยน mode ของโทรศัพท์ให้เป็น flight mode ก่อนที่เครื่องจะ take off 

ฉันและเพื่อนนกของฉัน (เห็นเรียกแต่เพื่อนนกๆ ฉันจึงอยากแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักว่านางไว้ นางชื่อเล่นว่า โบว์ นาจา ) โดยสารนกยักษ์ที่มีสัญลักษณ์เป็นรูปนกสีเหลือง แห่งสายการบินสัญชาติเยอรมัน 
กิจกรรมในระยะเวลาเกือบ 12 ชั่วโมงของเรา 2 คนก็ไม่มีอะไรมากนอกจากกินและนอน ตื่นมาก็กิน ดูหนัง ฟังเพลง วนไปแบบนี้

13.20 น. ตามเวลาประเทศไทย