น้าคนนี้...ฉันไม่มีโอกาสได้รู้จัก                             เพราะพำนักอยู่บนห้วงสรวงสวรรค์

นานมาแล้วเกือบเก้าพันวัน                                               เหลือแต่รูปใบนั้นฉันเพ่งมอง

สูง   ผอม ยิ้มเก่ง                                                                บุคลิกครื้นเครงแคล่วคล่อง

ทำไร่ไถนาเลี้ยงปากท้อง                                                   เลี้ยงพ่อแม่พี่น้องร่วมสิบคน

เสียดายอายุที่แสนสั้น                                                        ด้วยอุบัติเหตุกะทันหันท้องถนน

วินาทีที่ตัวลอยคอยหลุดพ้น                                               ห้วงวังวนแห่งเกิดแก่ เจ็บ ตาย

น้าเกิดมารู้จักแต่ความจน                                                  อันเป็นผลครั้งปู่ย่าสืบเชื้อสาย

ไม่เคยได้สัมผัสความสบาย                                                ตื่นย่ำรุ่งจูงควายเข้าไถนา

เรียน   น้าก็ไม่ค่อยได้เรียน                                                ได้แต่พากเพียรบนเส้นทางแห่งรากหญ้า

น้ารู้จักอิทธิฤทธิ์ฝนฟ้า                                                       ยิ่งกว่าตำราวิทย์เล่มใด

หลังจากนั้นน้าเข้ากรุงเทพฯ                                               แต่ละความแสบเจ็บถั่งโถมเข้าใส่

ชีวิต  การงาน ความรักยากไร้                                             เริ่มต้นจากไม่มีอะไร  สุดท้ายไม่มีอะไรเหลือ

น้าหอบบาดแผลกลับบ้านเกิด                                            ซบตักพระผู้ประเสริฐผู้โอบเอื้อ

สองมือแม่หยาบละมุนคอยจุนเจือ                                       ไม่น่าเชื่อเพียงคืนเดียวน้าหายดี

กลับมาเป็นน้าคนเก่าเฝ้าขยัน                                             ทุกคืนวันขันแข็งแรงล้นปรี่

ทำไร่ไถนาฟ้าฝนเข้าที                                                        ราวกับว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย

ครบวันลาน้าถึงกำหนดกลับ                                               แม่เฝ้าจับสองมือกลัวน้าหาย

น้าต้องกอดปลอบแม่จนคืนคลาย                                       พนมมือไหว้ “แม่จ๋า ไปก่อนนะ”

นั่นคือคำลาน้ากลับบ้านเก่า                                               น้าไม่เมาไม่ประมาทสักชั่วขณะ

แต่ความตายวิ่งตามน้าไม่ลดละ                                          แม้แต่พระก็ช่วยไม่ได้  ณ ตอนนี้

น้าเรียนรู้หมดแล้วเกิด แก่ เจ็บ ตาย                                   น้าจึงไปสบายที่ไหนสักที่

สวรรค์เหมาะสมกับคนดี                                                    ฉันเงยหน้า...น้าคนนี้คงอยู่บนนั้น