ฉันชอบฝนและรักโลกหลังฝนตกยิ่งกว่าอะไร แต่หากจะให้ฉันเดินฝ่าห่าฝนเหมือนนางเอกเอ็มวีเพลงอกหักของไทยก็คงไม่เอาด้วย ยิ่งไปกว่านั้น—หวัดครั้งล่าสุดที่กินเวลากว่าครึ่งเดือนทำเอาฉันเข็ดขยาด การนั่งเขียนงานไปด้วยปาดน้ำมูกน้ำตาไปด้วยไม่ใช่เรื่องหรรษาเลยสักนิด 

ฝนยังตกอยู่อย่างนั้น และฉันก็ยังยืนนิ่งไม่ไปไหน คนรอบตัวที่ดูหนังรอบเดียวกับฉันเริ่มตัดสินใจพากันวิ่งฝ่าฝนไปหาที่กำบังแห่งใหม่ ส่วนคนที่มีร่มก็เริ่มหยิบมันมากางแล้วเดินออกไปอย่างปลอดภัยจากเม็ดฝนสมกับที่เขาเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี ฉันเริ่มพร่ำบ่นกับตัวเองในใจ ตั้งแต่เรื่องที่งี่เง่าไม่ยอมพกร่มมาเรื่อยไปจนถึงการไม่ยอมอดทนรอดูรอบปกติธรรมดาจนต้องถ่อมาดูรอบ sneak preview และต้องมาติดแหง็กอยู่ที่นี่ แต่เอาเถอะ สุดท้ายก็คงต้องรอให้ฝนซากว่านี้แล้วฝ่าไปอยู่ดี

"เธอ ๆ ไปกับเราไหม เรามีร่ม" เสียงที่ฟังดูคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสที่ไหล่ฉันจากด้านหลัง 

ดีจังที่ท้องฟ้ายังเห็นใจ นอกจากจะส่งฝนลงมาแล้วก็ยังส่งคนใจดีมาช่วยฉันจากวิกฤตนี้อีก
"อ้าว เอย !/เฮ้ย" 

เมื่อฉันหันตัวกลับไปประจันหน้าผู้มาช่วยเหลือ ทั้งฉันและเขาก็ต่างทำหน้าประหลาดใจ ตลกดีที่จู่ ๆ ฉันก็มาบังเอิญเจอเขาหลังจากที่ไม่ได้คุยและเห็นกันมานานนับปีหลังจากเรียนจบ

"มาดูหนังหรอ" คำถามโง่ ๆ หลุดออกจากปากจนฉันอยากจะตบหน้าผากตัวเอง 

ฉันเคยไม่เข้าใจเวลาคนรู้จักเจอฉันที่โรงหนังแล้วถามคำถามประเภทนี้ แต่พอได้มาเจอสถานการณ์กับตัวก็ทำให้เริ่มเข้าใจแล้วล่ะว่าเวลาเราต้องการจะทักหรือหาเรื่องคุยกับใครสักคนเพื่อไม่ให้กระอักกระอ่วน มันยากแบบนี้นี่เอง 

"ใช่ เรื่องเดียวกับเมแน่เลย Carol ป่ะ" เขาถามกลับ
"งั้นใช่ละ แล้วทำไมเราไม่เจอเอยวะ" 

รับรู้ได้ว่าคิ้วทั้งสองข้างเริ่มขมวดเป็นปม ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันทำเป็นนิสัยเวลาครุ่นคิดหรือพยายามนึกอะไรมาก ๆ
"เราเข้าโรงช้ามั้ง แล้วนี่มาดูคนเดียวหรอ" เขาทำท่าชะเง้อชะแง้เหมือนมองหาคนที่คิดว่าฉันน่าจะมาด้วย
"แน่นอนสิ ชวนใคร ใครจะมา เลิกดึกขนาดนี้" 

ฉันเอ่ยตอบเสียงเนือย แต่จริง ๆ แล้ว ฉันก็ชอบดูหนังคนเดียวเป็นปกติ เอยสิที่เป็นฝ่ายไม่ชอบดูหนังคนเดียว
"วันหลังชวนเราก็ได้นะ อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง" ฉันยิ้มเจื่อนให้คำชวนของคนที่บังเอิญเจอ 

ไม่แน่ใจว่าเขาพูดเพราะมารยาทหรืออะไร แต่คนไม่ได้คุยกันเป็นปี ๆ จะให้ไปทักเพื่อชวนดูหนังรอบดึกนี่ก็จะแปลกไปหรือเปล่า

-
"ยังอยู่หอเดิมใช่ไหม" เขาที่เริ่มขยับมายืนข้าง ๆ ยังชวนฉันคุยต่อ
"ย้ายออกมาแล้ว แต่ก็อยู่แถวนี้แหละ ไม่ไกลจากเดิมเท่าไหร่"
"งั้นเราไปส่งได้ ดูแล้วฝนไม่น่าจะหยุดตกง่าย ๆ" 

เราทั้งสองคนเงยหน้ามองฟ้าสีดำอีกครั้ง แน่นอนว่านี่ผ่านมากว่าสิบนาทีแล้ว ฝนก็ไม่มีท่าทีจะเบาลงเลยแม้แต่น้อย
"ไม่เอา เราเกรงใจ" ฉันตอบปฏิเสธ แม้ภายในใจจะคิดหนักกว่าถ้าเอยทิ้งฉันไว้จริง ๆ ฉันจะทำยังไงดี

"เพื่อนกันจะเกรงใจทำไม จะได้เดินคุยกับเมด้วยไง ไม่ได้คุยกันตั้งนาน"
เขาเผยรอยยิ้มเดิมแบบที่ฉันเคยเห็นเมื่อตอนเรียนด้วยกันอีกครั้ง 

และเมื่อนั้น—ฉันก็เหมือนได้เห็นแสงอาทิตย์ตอนห้าโมงเย็นในเวลาเกือบเที่ยงคืน

-
หลังจากพูดจบ (ที่ฟังดูเหมือนเป็นการมัดมือชกกลาย ๆ) มือเล็กของเอยก็ออกแรงกางโครงเหล็กร่มสีฟ้าอ่อนออก ก่อนจะทำหน้าพยักเพยิดให้ฉันเข้าไปยืนข้าง ๆ 

ฉันยังรู้สึกแปลกแปร่งกับคำว่า เพื่อน ของเขานิดหน่อย อันที่จริงก็ได้ยินคำเรียกนี้จากเขาไม่บ่อยนักตั้งแต่รู้จักกันมา จะว่ายังไงดีล่ะ—ความสัมพันธ์ของฉันกับเอยมันเบาบางและซับซ้อนจนฉันยังไม่กล้ากำหนดคำนามแห่งมิตรภาพนั้นแทนระหว่างกันลงไปเลย 

ใจจริง ฉันอยากจะเอ่ยถามว่าทำไมเอยถึงมาดูหนังคนเดียว แล้วอีกคนของเขาหายไปไหน 

แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่กลืนคำถามลงไป แล้วยอมเดินใต้ผืนผ้าสีฟ้าอ่อนที่เหมือนถูกสร้างมาพอดิบพอดีกับพื้นที่ของผู้หญิงทั้งสองคน