กินข้าวคนเดียวไปไหนคนเดียวแบบสบายใจมาก ๆ แต่คนรู้จักที่บังเอิญเจอมักถามว่ามาคนเดียวหรอ เขาก็ถามด้วยอัธยาศัย ไม่ได้มีอะไรหรอก แต่ก็ภาวนาในใจตลอดว่าอย่าเจอใครเลย ขี้เกียจตอบ

ไม่มีเพื่อนสนิท ถ้าถามว่าสนิทกับใคร เราจะถามกลับว่าสนิทแบบไหน ถ้าทำงานด้วยกันบ่อย ๆ ก็ 2-3 คนนี้เพราะในห้องเพื่อน fix กลุ่ม มีแบ่ง ๆ บางงานที่กำหนดจำนวนคน แต่เราตั้งแต่ปี1-3อยู่ครบทุกกลุ่มละ จริงจัง555 กลุ่มไหนขาดดึงไปเลย ไม่ค่อยกล้าเสนอตัว ไม่ได้ไม่กระตือรือร้นหรอก พอมีโหวตในกลุ่มว่าใครอยู่กลุ่มไหน เราก็นับโพลตลอดว่ากลุ่มไหนขาด กลุ่มไหนเพื่อนเค้าจะอยู่ด้วยกัน กลุ่มไหนเราพอเข้าไปได้ ไม่อยากไปแย่งที่เค้า รึไปพูดว่าเราอยากอยู่กลุ่มนี้ ๆ เพราะคิดไปว่าแล้วเค้าอยากให้เราไปอ่อ

เเรก ๆ เพื่อนก็ชวนไปกินข้าว ไปหาร้านนี้กันไหม นี่ก็ตามเขาไปนะ ก็ไม่ได้อะไร แต่หลัง ๆไม่ค่อยไปเกรงใจเขา เขาอาจชวนเฉย ๆ เป็นมารยาทก็ได้เพราะเราก็อยู่แถวนั้นตอนเขาคุยกัน กับอีกข้อคือเราไม่มีรถ ถ้าจะไปก็ต้องติดรถเพื่อนไป เกรงใจเขาต้องขับมาส่งเราที่หออีก จะเลี้ยงตอบแทนเขาก็ไม่เอา

จริงๆ ก็ขี้เกียจไปแหละ อยากกลับหอไปนอน ไม่ได้มีเรื่องอะไรจะคุยกับใคร หมูกระทะชาบูบุฟเฟ่ต์เราก็กินไม่คุ้ม ไปก็เสียดายตังอ่ะ เคยไปนั่งกินริมหาดเพราะติดรถเพื่อน ละเพื่อนเค้าชวนเค้าไป ก็เลยติดเราไปด้วย เขาก็กินไปคุยไปกันก็เพื่อนเราด้วยนั่นแหละ เราก็นั่งได้แต่ไม่รู้จะคุยอะไรกับเค้า มาทำไมนะ เรื่องที่เค้าคุยกันเราหาโอกาสมีส่วนรวมไม่ถูก แสดงความคิดเห็นไม่ถูก อยากกลับห้องจัง

ถ้ามีใครกลัวว่ามหาลัยจะไม่มีเพื่อน มัันปกตินะ เราตอนมปลาย โต๊ะนั่งเป็นคู่ เราก็นั่งคนเดียวมาตลอด ข้าวตอนเที่ยงไปกินช่วงนึง หลังๆ ก็ไม่ไป ไปนั่งห้องสมุดคนเดียว ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับใครในห้อง เพื่อนก็รู้ว่าเราอยู่แนวไหน ทำงานได้เล่นได้คุยได้หมดเลย อาจมีบางคนที่ไม่ค่อยกล้าคุยกับเราเพราะเราเคยวีน55 ไม่ได้วีนเค้านะ แต่วีนเพราะเพื่อนคุยเสียงดังชิบหาย หงุดหงิด เป็นคนไม่ชอบเสียงดังกับขี้รำคาญด้วย วันนั้นหมดความอดทนเลยวีน เพื่อนก็เลยเรียกเราว่าเจ๊

ทำการบ้านไม่เป็นทำข้อนี้ไม่ได้ก็เดินไปเกาะโต๊ะให้เพื่อนช่วยสอน คนนี้ไม่รู้ก็ไปหาคนต่อไป ก่อนสอบก็นั่งกันหน้าห้องให้เพื่อนสอน สลับกันวิชาที่ทำได้ เราก็ทำโพยส่งให้เพื่อน เพื่อนสอบแก้อยู่ในห้อง ถ่ายข้อสอบมาให้เราช่วยทำละส่งให้ก็เคยละ ทีมสอบผ่าน2-3คนหน้าห้องนั่งทำข้อสอบแก้ให้คนในห้องอ่ะ

ป้ะ รู้สึกตัวเองก็อยู่กับคนอื่นได้ แต่มีคนบางประเภทที่เรารำคาญจริง ๆ เช่น คนพูดเสียงดัง จะดังทำไมอยู่แค่นี้ พยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นธรรมชาติ มันเป็นเสียงเค้า ได้แต่ปวดหัวอยู่ในใจ ตอนเรียนจะคุยกันทำไม หันไปจุ๊ๆแล้วก็เงียบ แต่ก็ดังต่อ อันนี้เลยเออ รึเราไม่เหมาะอยู่กับคนอื่นวะถ้าจะขี้รำคาญ

อ่ะ ตัดมามหาลัย มันมีงานที่ต้องเป็นคู่เป็นกลุ่มอยู่ตลอด แล้วจะเอาตัวรอดยังไง ในห้องมันก็ต้องมีคนที่ตอนเปิดเรียนแรก ๆ บังเอิญอยู่กลุ่มเดียวกัน ก็ดูๆว่าเราพอคุยกับคนไหนได้ ก็ลองคุยลองถามงานกับเค้า ให้พอมีคนที่พึ่งได้ไว้ ถ้าตัวตนเราจาง ก็อย่าทำให้จางนัก แบบทั้งห้องจับกลุ่มแล้วไม่รู้ว่าขาดใคร อ่อ เราเองงี้ จะเริ่มลำบากละ55 ถ้าจะเป็นคนท้ายๆ อย่างน้อยให้มีเพ่ื่อนที่พอจำเราได้หน่อย แต่ไม่ใช่รออยู่ฝ่ายเดียวตลอด พอเริ่มเรียนไปสักพักจะเริ่มรู้ว่ากลุ่มไหนมักไม่ครบ ก็ลองทักเขาไปก่อนดูบ้างว่าครบยัง

ตอนทำงานก็ทำ อย่าให้เพื่อนตามบ่อย เราเข้าใจว่าบางทีเป็นคนขี้เกียจตอบ ขี้เกียจแชท ไม่ชอบรับโทรศัพท์ พูดนำเสนอไม่เก่ง ไม่กล้าเสนอความเห็น ก็ให้คิดว่าทำเสร็จดีเราก็ได้คะแนน ไปอยู่กลุ่มเค้าเค้าก็ช่วยเราก็ต้องช่วย ถ้าไม่ถนัดงานออกหน้างานพรีเซ้นงานแสดง เราก็ต้องมีที่พอทำได้ดี ไม่ใช่อะไรก็ทำไม่เป็นเลย เช่น ทำพ้อยสวย หาเนื้อหาเก่ง ช่วยจัดเล่ม ช่วยสรุปได้ ทำบทที่ไม่ต้องวิเคราะห์มากได้ ช่วยตกแต่งได้ ช่วยคิดบทให้งี้

ถ้าในส่วนการใช้ชีวิต เลิกเรียนกลับหอ กินข้าวเที่ยงคนเดียว เสาร์อาทิตย์ไม่ได้ไปไหนกับใครมันปกตินะ อาจจะมีบางแวบที่คิดว่าอยากไปจังแต่ไม่รู้จะชวนใครดีก็เลยไม่ได้ไปบ้าง ไอติมสองแท่งลดราคา ชานม1แถม1 อยากกินแต่จะแบ่งกับใครก็กินคนเดียวสองอันไปเลย มีปัญหาไม่รู้จะปรึกษาใครดี ส่วนตัวนี่เปิดพันทิป เปิดทวิต หาอะไรที่มีคนเป็นคล้ายกับเรา ละอ่านคำแนะนำในนั้นเอาบางที55 รู้สึกไม่สนิทกับเพื่อนขนาดที่เราจะเอาปัญหาเราไปปรึกษาเขาโดยที่ไม่รู้สึกเกรงใจอ่ะ ไปรบกวนเวลาเขาอีก 

คิดมากเว่อ ๆ  แค่จะบอกแม่ว่าจะกลับมอแล้วนะยังคิดอยู่นานเลยจะพูดยังไงดี

อยู่กับตัวเองเยอะมาก ๆ ส่วนตัวติดอนิเมะ เพราะเปิดตอนกินข้าวตลอด วันๆเรียนเสร็จบางทีทั้งวันยังไม่ได้คุยกับใคร เพราะเรียนแลคเชอร์เราก็เข้าไปนั่งที่ว่าง จดๆ ไม่ได้คุยอะไรกับใครมาก ได้หัวเราะได้ขำกับอนิเมะนั่นแหละ ไม่ได้รู้สึกเป็นปัญหาอะไร แฮปปี้กับชีวิตดี สนิทที่สุดก็คงเป็นน้องสาวแท้ๆ ที่พอจะบ่นให้ฟังได้ สำหรับเราก็มีอนิเมะ ที่พยายามลดๆลงละ55 แมว กับครอบครัวมั้ง

เคยคิดตั้งแต่มปลายละว่าถ้าเราตายจะมีใครมางานมั้ยนะ เรียนต่างจังหวัดมาตลอดด้วย น่าจะไม่ได้มีใครรู้ว่าเราเสียเลยมากกว่าเพราะไม่ได้มีอะไรติดต่อกัน55 แต่ก็ไม่อะไร นึกขำๆ เฉยๆ