คิดว่า cause ของตัวเองคือมะยมเชื่อมที่กินไปตอนเที่ยงคืน ลุกมากินแล้วนอน ตอนเช้าปวดท้อง นอนต่อ สักพักปวดกว่าเดิม มีอาการ ลงไปอ้วกเป็นน้ำสีเขียวขมๆ ไม่มีแรงจะไปกินข้าวละ ให้เพื่อนหาให้ แต่ก็กินไม่ค่อยได้ ผ่านไปหนึ่งวัน อาการไม่ดีขึ้น  อยู่ตัวงอเหมือนกุ้ง ครูหอโทรเรียกแม่มารับกลับให้

กลับบ้านไปอีกหนึ่งวัน เพราะรู้สึกว่าปวดในระดับทนได้ เดะคงหายมั้ง จนเย็นไปหาหมอ เจาะเลือดที่คลินิก เป็นไส้ติ่งจ่ะ ได้ใบส่งตัวไปรพ. งดข้าวงดน้ำไปพลางๆ ไปถึงรพ. เขาส่งตัวไปอีกรพ.ในเมือง กว่าจะถึงก็เริ่มค่ำละ นั่งรถเข็นปู้นๆ ยังแฮปปี้ได้แต่ปวดท้องอยู่ ถูกเจาะเลือดรอบสอง รอรอรอรอ สักพักไปเปลี่ยนชุดเขียว ใส่แค่กางเกงในนะจ้ะ ขึ้นเตียงไปนอนรอหน้าห้องผ่าตัด โคตรเย็น โคตรนาน

จนเขามาเข็นเตียง เข้าห้องสว่างๆ มีไฟอยู่บนหัว มีพยาบาล กำลังมองไปรอบๆ สักพักสลบไปเลย รู้สึกตัวอีกทีตอนออกจากห้องผ่าตัด จำได้ว่าร้องเสียงดังมากว่าเจ็บ แม่บอกแม่ใจจะขาดแทน นอนห้องรวมก่อน แม่กับอา ป๊าก็นอนพื้นแถวๆ นั้น หมอก็มาดู จนได้ห้องพิเศษ 

สภาพแบบ แย่มาก กินน้ำเกลือเป็นอาทิตย์ ปกติเขาผ่ากันไม่กี่วันกลับ ของนี่ไส้ติ่งมันอักเสบ ต้องสังเกตอาการเผื่อติดเชื้อเผื่อเป็นไร หมอเจ้าของเคสก็เป็นพ่อของเพื่อนนี่เอง

งดอาหารอยู่นาน สักพักหมอบอกน้ำหวานได้ แต่จิบๆ จิบๆคือแตะปลายหลอดพอรู้รสอ่ะ555 จนเริ่มกินได้ อยู่รพสองสัปดาห์ได้ กลับไปพักฟื้นที่บ้านต่อ สรุปขาดเรียนเกือบเดือน

ไม่ได้กินไม่เท่าไหร่ ที่หนักคือเจ็บแผลแม่ พยาบาลมาล้างแผลทุกวัน นี่ก็เรียกป๊ามานั่งจับมือข้างๆทุกวัน ขอโทษที่หยิกมือป๊านะ แต่ว่าเจ็บจริงๆ มันเหมือนเขาเอาอะไรยัดไปในแผลแล้วหมุนๆแล้วดึงออกอ่ะ ยึ่ย

กับเจ็บตอนลุก เวลาลุกมันใช้กล้ามเนื้อหน้าท้องด้วยไง ทีนี้จะลุกยังไงไม่ให้เจ็บ = กระดึ้บ แล้วพลิกตัวลุกพรึ่บเดียวให้เจ็บทีเดียว ต้องลุกมาเดินสักนิดทุกวันไม่ให้เป็นผังพืด 

โชคร้ายอีกข้อคือเมนส์มาพอดีช่วงนั้น อย่างแย่ สภาพร่อแร่เว่อ เช็ดตัวได้แรกๆ หลังๆลุกไปอาบน้ำได้ แต่ต้องระวังไม่ให้เลือดไหลย้อนไปในสายน้ำเกลือ โดนไปแล้วรอบนึง พี่พยาบาลดึงเข็มออก= พุ่งปรี้ด เลือดกระฉูด พอจะเจาะใหม่ก็หลายรอบกว่าจะเข้า แย่มาก คนกลัวเข็มอย่างผมอยากสลบ

จำไม่ได้ว่ากลับบ้านก่อนหรือเย็บแผลก่อน เจ็บตอนฉีดยาชานิดเดียว แต่ตอนเย็บคือรู้สึกได้เลยว่าเข็มกำลังแทงขึ้นแทงลงนะ555 สี่เข็มถ้วน

ตอนกลับบ้านก็ต้องไปรพ.ทุกวันไปล้างแผล อาบน้ำก็ห้ามแผลโดนน้ำ นั่งรถสะเทือนมากไม่ได้ ใช้แรงรึขยับตัวมากไม่ได้ จนได้กลับไปโรงเรียน มีสอบวิ่งแต่ผมไม่ทำรายงานเพราะนั่นล่ะ555

ก็ไปล้างแผลห้องพยาบาลทุกวัน จนถึงวันตัดไหม ตัดรพไหนก็ได้ครูหอก็พาไปตัดจบๆ

มันหายละจริงแต่ช่วงแรกๆมันติดแพนิคว่าเจ็บอยู่ หัวเราะก็เจ็บแล้ว 

มันก็แย่แหละใครจะอยากนอนรพใครจะอยากป่วย แต่เรื่องสนุกตอนนั้นก็มี ตอนบุรุษพยาบาลเข็นเตียงนี่ไปนั่นนี่อ่ะ มุมมองเราตอนนอนบนเตียงมันต่างไปจากปกติมากเลยนะ ไม่รู้ว่ากำลังไปที่ไหน เห็นแต่เพดานกับไฟ กับอะไรบนๆ พื้นกึกๆกักๆบ้าง เลี้ยวบ้างตรงบ้าง ทางลาดบ้าง อุ้ยเข้าลิฟต์แล้ว อาห์ถึงหน้าห้องหมอแล้ว เออ555

ก่อนจบ อันนี้แล้วแต่ความเชื่อจริง แต่ก่อนหน้าที่จะเกิดอ่ะ นี่พูดเล่นๆกับเพื่อนว่าอยากนั่งรถเข็นดูนะ เป็นไง ชิบหายเลย555 อย่าหาทำจ้า บายย แผลเป็นไม่หายด้วยจ่ะแม่ แต่เท่ดี

ขอบคุณพ่อแม่ย่าอาที่ช่วยกันมาเฝ้า คอยดูแลเราตลอด ดึกดื่นรึลำบากอะไรก็อยู่ ขอบคุณจบิง