แต่จะมีใครรู้บ้าง...สำหรับบางคน...ท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้าไม่มีอยู่จริง

ในโลกของเขาและสิ่งที่ตาของเขาเห็นอาจจะมีเพียงแค่สีดำและขาวก็ได้


ตั้งแต่...วันนั้นมาซาโตะก็ไม่เคยเห็นท้องฟ้าหรือสิ่งของอื่นในชีวิตมีสีสันเลย


ตั้งแต่วันที่คนคนนั้นไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้...


ตั้งแต่วันที่คนคนนั้นหายไปจากชีวิตเขา...เขาไม่เคยเห็นสีสันของชีวิตอีกเลย...


“เฮ้! มาซาโตะ นายมานั่งทำอะไรคนเดียว”  ชายร่างสูง หุ่นดี กล้ามแน่น และมักเซอร์วิสแฟนๆด้วยการใส่เสื้อย้วยๆเดินเข้ามาทักมาซาโตะ

คนถูกทักเงยหน้าขึ้นไปมองคนมาเยือน พบว่าเป็น ‘โยโกจิ’  เพื่อนร่วมวงคนหล่อของมาซาโตะเอง


“อ่า...เรื่อยเปื่อยน่ะ ไม่รู้จะไปไหนดี”

“ไปกินข้าวกันไหมล่ะ”  โยโกจิเอ่ยชวนเพื่อนหน้าเศร้า ตั้งแต่อีกคนจากไปเขาเองก็ไม่เคยเห็นเพื่อนตัวโตยิ้มอีกเลย ไม่สิ! ต้องบอกว่าไม่เคยเห็นเจ้านี่ยิ้มแบบมีความสุขอีกเลยต่างหาก

“ไม่ล่ะ ขอนั่งที่นี่เงียบๆดีกว่า”  หนุ่มลูกครึ่งหน้าหล่อเอ่ยปฏิเสธ โยโกจิรู้ดีว่าไม่ควรเซ้าซี้จึงบอกลาออกมาอย่างง่ายดาย

คนคนนั้นจะรู้ไหมนะ...ว่าการจากไปของเขามันทำให้โลกของอีกคนเหี่ยวเฉาลงแค่ไหน

เจ้านั่นจะรู้ไหม...ว่าการที่ตัวเองจากไป...มันได้ดึงความสดใสของมาซาโตะไปด้วยจนไม่มีเหลือ

มาซาโตะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น เข้าไปดูอัลบั้มภาพเก่าๆที่เคยถ่ายไว้...

น่าแปลก...โทรศัพท์ของมาซาโตะที่มีแต่รูปของ....

รอยยิ้มสดใส หน้าตาที่เหมือนจะหลับตลอดเวลา ริมฝีปากเรียวหยักสวยอิ่มแดงน่าสัมผัสอยู่ตลอดเวลา อยู่เต็มความจำในโทรศัพท์ของมาซาโตะไปหมด ส่วนใหญ่มีแต่รูปที่แอบถ่ายเจ้าเหมียวนั่นไว้ น้อยนักที่จะมีรูปคู่กัน หากไม่ใช่วันสำคัญหรือพิเศษจริงๆ

เจ้าแมวเหมียวตัวโตในรูปส่งยิ้มสดใสมาให้มาซาโตะทุกครั้งที่เปิดดู ไม่มีครั้งไหนเลยที่โทรุมองกล้องแล้วจะไม่ยิ้มให้เขา รอยยิ้มที่มีให้เขาเพียงคนเดียว

ไม่บ่อยนัก...ที่มาซาโตะไม่เข้มแข็งพอที่จะกลั้นน้ำตาและความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้ามาได้ เขาเข้มแข็งกับทุกเรื่อง ยกเว้นเพียงเรื่องของ โทรุ เรื่องของเจ้าเหมียวนี่มันทำให้เขาเปราะบางเหลือเกิน

น้ำตามากมายไหลลงอาบแก้มเนียนของมาซาโตะ โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้คิดจะปาดมันออก

สองตาเริ่มพร่ามัวกับรูปตรงหน้า เริ่มมองอะไรไม่เห็น ลมหายใจติดขัด มาซาโตะรู้สึกทรมานจนเจียนจะขาดใจตาย ความทรงจำที่มีแต่โทรุลอยวนไปวนมาในหัวเต็มไปหมด เขาไม่สามารถลบภาพความทรงจำนั้นทิ้งไปได้...ไม่ได้เลย

เสียงทุ้มที่คอยเรียกแค่ชื่อ มาซาโตะ ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว...

ไม่มีคนหน้าง่วงที่คอยหอบข้าวหอบของมาฝากเวลาไปต่างประเทศ คนที่คอยเรียกชื่อ คอยถามนั่นถามนี่ คอยหวงเขากับทากะหรือกับคนอื่นๆ ไม่มีอีกแล้ว...

ตรงนี้...ข้างๆเขา...ไม่มี ยามาชิตะ โทรุ อีกแล้ว