ฉันเป็นคนชอบอ่านหนังสือ
ผลของการชอบอ่านคือทำให้ฉันอยากเป็นนักเขียน
ฉันลองเขียนเรื่องเล่าอะไรสักอย่าง
แล้วค้นพบว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะถ่ายทอดความรู้สึกนั้นออกมาได้
จนวันนึงฉันเศร้ามากๆ
ฉันระบายมันออกมาผ่านตัวหนังสือ
...

นี่แหละตัวฉัน

ฉันเข้ากับความเศร้าได้ดีกว่าความสุข
ทุกครั้งที่เศร้าหัวสมองจะเเล่นเสมอ
ทุกครั้งที่เศร้าฉันจะเขียนมันออกมา
ฉันคิดว่า ฉันกลายเป็นนักเขียนที่ดีเวลาเศร้า
และใช่.. วันนี้ความรู้สึกนั้นมันกลับมาอีกแล้ว

ฉันเคยเกลียดตัวเองที่เป็นโรคนี้เพราะมันทำให้ฉันไม่มีความสุข

แต่เปล่าเลย..

ตลอดระยะเวลา 6 เดือนที่ฉันเป็นโรคซึมเศร้า
ฉันค้บพบอะไรบางอย่าง
เมื่อก่อนเรามักมองหาความสุขที่ยิ่งใหญ่
ความสุขที่เกินตัว
ความฝัน
อนาคต

แต่ตอนนี้โรคซึมเศร้า ทำให้ฉันรู้จักคำว่า
ความสุขเล็กๆ
การเป็นโรคนี้ทำให้ฉันกลายเป็นคนที่มีความสุขกับเรื่องเล็กน้อย
อย่างการที่ได้คุยโทรศัพท์กับเพื่อน
ได้อ่านหนังสือดีๆสักเล่ม
หนังดีๆสักเรื่อง

.
.
และวันที่ไม่เศร้า


สำหรับโลกของฉันแล้วมันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ
มันทำให้ฉันรู้ว่า
การที่วันนี้เราไม่รู้สึกอะไรเลย 

นั่นแหละคือวันที่ดีที่สุดแล้ว

อีกเรื่องนึงที่ฉันค้นพบคือการมีชีวิตอยู่เพื่อใครสักคน
วันหนึ่งหลังจากที่ฉันพยายามฆ่าตัวตาย
ฉันเห็นแม่ตกใจมาก เพราะฉันไม่เคยเป็นแบบนี้
พ่อที่ปกติจะไม่ค่อยพูดมากนัก กลับพูดให้กำลังใจฉันตลอดเวลา
บ้านที่ปกติจะไม่ค่อยมีใครพูดคุยกัน 

.

.

วันนี้มันเปลี่ยนไป

ความรู้สึกประหลาดเกิดขึ้นมาอีกครั้ง
ความรู้สึกที่ฉันไม่เคยสัมผัสมาก่อน
เป็นครั้งแรกที่ฉันอยากมีชีวิตเพื่อใครสักคน
ความรู้สึกมันเป็นแบบนี้สินะฉันคิด

ว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก
แต่มีจุดหมายเพื่อใครคนหนึ่ง

.
.
ความเศร้าอยู่กับฉันมานานเหลือเกิน

แต่แปลกจังที่ฉันไม่ได้เกลียดมันมากเท่าเมื่อก่อน
ตอนนี้ฉันรู้สึกเข้ากับมันได้ดีมากๆ
เพราะมันทำให้ฉันได้รู้สึกในสิ่งที่ฉันลืมไปนานแล้ว

แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่า
'มีความสุขบนความทุกข์'