ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว  ที่บอกตัวเองแบบนั้น  ทุกครั้งที่พบเจอสถานที่สวยๆจากในทีวี  หนังสือพิมพ์  อินเตอร์เนต  หรือที่ไหนก็แล้วแต่

     มันเหมือนสัญญาลมๆแล้งๆ  ที่ยิ่งพูด  ก็ยิ่งรู้สึกถึงความแล้งมากขึ้นทุกที  ด้วยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ทำแบบนั้น  

     เพราะทุกวันนี้  อย่าว่าแต่ต่างประเทศ  อย่าว่าแต่ต่างจังหวัด  เอาแค่นอกเส้นทางไปที่ทำงาน  กลับบ้าน  หรือห้างสรรพสินค้า  ก็ยังไม่มีเวลาไป  

     ด้วยหน้าที่การงาน  ด้วยภาระการสอบ  หรือด้วยอะไรก็แล้วแต่

     ขนาดที่ว่า  พอคิดว่าจะซื้อกล้องมิลเลอร์เลสสักตัว  แล้วโดนแม่เบรคว่า  "ซื้อไปทำไม  ช่วงนี้ไม่ได้ไปไหนเลยอยู่ดี..."

     ความเป็นจริงนั้นโหดร้ายเสมอ...

     บางครั้ง  เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง  แล้วเผลอนึกๆไปว่า  หากบินได้คงจะดี  จะบินไปเที่ยวให้ทั่วเลย  

     .......แค่ได้คิดก็ยังดี  

     บางที  มันคงถึงเวลาแล้ว  ที่เราต้องอยู่กับที่เสียบ้าง  หลังจากที่ไปนั่นไปนี่มานานหลายปี

     ถึงเวลา  ที่ต้องทำงานเก็บเงินเอาเอง  เพื่อจะได้รู้ว่า  ไอ้เงินพ่อแม่ที่เอามาให้เราเที่ยวเมื่อตอนเด็กๆนั้น  กว่าจะได้แต่ละบาท  มันเหนื่อยแค่ไหน

     และคงถึงเวลาที่จะก่อร่างสร้างตัวและยืนให้ได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง  เพื่อที่ว่า  การไปเที่ยวครั้งต่อไป  จะได้ไม่ต้องรบกวนใครอีก  

     ระหว่างนี้คงต้องท่องเที่ยวด้วยสายตา  ด้วยการอ่านหน้งสือท่องเที่ยว  ดูสารคดี  หรืออ่านบล็อกท่องเที่ยวจากอินเตอร์เนตไปพลางๆก่อน

     หวังเป็นอย่างยิ่งว่า  โอกาสที่เราจะได้ท่องเที่ยวอีกครั้ง  จะกลับมาในเร็ววัน  

     

     ระหว่างนี้ก็คง  เป็นนักท่องเที่ยว...ด้วยสายตา  ไปเรื่อยๆก่อน  เพื่อจุดประกายความฝันให้ยังมีไฟอยู่เสมอ  

     เป็นแรงบันดาลใจในการทำงานว่า  เราจะเก็บเงินไปเพื่ออะไร(บ้าง)  

     จนกว่าวันนั้น  วันที่จะได้เป็นนักท่องเที่ยว  มาถึงอีกครั้ง...