สาเหตุหนึ่งนั้นเป็นเพราะ  เราไม่ค่อยจะไปไหนมาไหนกับใครเท่าไหร่  เมื่อเทียบกับคนทั่วไป

     อย่างเวลาที่ทำงานชวนกันไปกินที่ไหน  หากเป็นร้านหรือที่ๆเราไม่ชอบ  เช่น  ร้านส้มตำ  ถ้าเลี่ยงไม่ได้จริงๆ  เราก็ไป  แต่หากไม่ได้สำคัญขนาดนั้น  เราจะบอกว่า...

     "ไม่ไปค่ะ"  แล้วก็แยกไปกินตามลำพัง

     ยิ่งถ้าชวนไปดื่มเหล้าด่ืมเบียร์นี่ยิ่งไม่ไปเลย  เพราะเราไม่ดื่ม

     และไม่มีการ  "ไม่กินก็ไปนั่งเฉยๆก็ได้"  ไม่ไปคือไม่ไปค่ะ  จบนะ

     นอกจากไม่ค่อยจะไปกับชาวบ้านเขาแล้ว  เรายังเป็นคน  "ไม่ตามใคร"  อีกด้วย  

     สมมติก้มหน้าก้มตาทำงาน  เงยหน้ามาแล้วพบว่าทุกคนไปกินข้าวกันหมดแล้ว  ใครหลายคนอาจกดโทรศัพท์ถามเพื่อนสักคนว่า  อยู่ไหน  รอฉันด้วย  

     ส่วนเรา...

     กลอกตา  ยักไหล่  แล้วหยิบกระเป๋าไปกินข้าว..............คนเดียว

     เราไม่แน่ใจว่าจะมีใครตั้งแง่หรือตะหงิดๆกับสิ่งที่เราเป็นหรือไม่................แต่เดาว่ามี

     ...และเราไม่แคร์...

     เพราะเราเลือกที่จะเชื่อหลักที่ว่า  " อย่าทำอะไรก็ตามที่เสียงภายในใจบอกว่า  ไม่ "

     ไม่อินคือไม่ไปนะคะ  ขออภัยค่ะ 

     เราชอบไปไหนคนเดียว  เราว่ามันสะดวกดี  

     ไม่ต้องรอใคร  และไม่ต้องให้ใครมารอเรา

     เวลาจะเดินดูอะไร  จะเลือกซื้ออะไร  ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะทำให้ใครเสียเวลาหรือเปล่า

     ...อิสระ..และเสรี...

     แต่เราก็ไม่ได้รักการอยู่คนเดียวถึงขนาดว่าวันๆนึงไม่คบใครเลยหรอกนะ  เรายังมีเพื่อน  มีสังคม  ยังคงไปกินข้าวกลางวันกับเพื่อนร่วมงานอยู่เสมอๆ  

     เพียงแค่เราไม่เคยรู้สึกแย่เวลาต้องไปไหนคนเดียว  และหลายครั้งเราก็เลือกที่จะแยกตัวออกมาเองบ้าง  หากพบว่าที่ที่เพื่อนจะไปนั้นไม่ถูกกับจริตของเรา

     แต่  ไม่รู้ทำไม  สิ่งที่เราเป็นกลับดูแปลกในสายตาคนหลายคน  จนได้ยินคำพูดเหล่านี้อยู่บ่อยๆ

     "น่าสงสารจังเลย  ไม่มีใครไปด้วย..."

     "น่าสงสารจังเลย  ถูกเพื่อนทิ้ง..."

     ในรอยยิ้มแห้งๆ  หลายครั้งเราก็อยากจะบอกว่า  คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ

     ...เราไม่ได้ไม่มีใครไปด้วย  เราแค่เลือกที่จะไปคนเดียว

     และเราก็ไม่ได้ถูกเพื่อนทิ้ง...เสมอไป  หลายๆครั้ง  เราต่างหากที่เป็นฝ่ายทิ้งเพื่อน(ไปคนเดียว)เสียเอง

     เรารู้ว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคม  และมันเป็นเรื่องปกติมากที่มนุษย์จะอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่ม..มากกว่าอยู่ตามลำพัง

     แต่เราไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งจำเป็นที่จะต้องอยู่รวมกันไปตลอดเวลา  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  หากการรวมกลุ่มกันนั้น  ทำให้เราอึดอัด  มากกว่าจะสบายใจ  

     น่าแปลกที่ความคิดนี้กลับดูแปลกในสายตาหลายๆคน  ที่รู้สึกกว่าการอยู่รวมกันนั้นมันดีกว่าการอยู่คนเดียว

     ในความคิดของคนบางคน  มันคือ  "ต้องอยู่คนเดียวเลยเหรอ?!"

     ในขณะที่เราคิดว่า  "ก็แค่อยู่คนเดียวเองนี่"

     .....หรือคิดอีกที  เราอาจจะแปลกจริงๆก็ได้

     ....บางทีโลกส่วนตัวเราคงสูงมากเกินไป  เกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ  

     .....แต่ไม่เป็นไร  เราก็ไม่เข้าใจเขาเหมือนกัน  ถือว่าเจ๊ากันไป  

     ก็แค่อยู่คนเดียวเอง......นี่นา