แม่เปิดไปเจอแล้วก็ชมว่ารูปสวย  ไล่สายตาไปเรื่อยๆก็ไปงงกับคำบรรยาย  "Photo by คุณชาย & I"

     "เอ๊ะ  ลูกฉันไปมีคุณชายในชีวิตตั้งแต่ที่ไหนเมื่อไหร่???"

     "กล้อง  แม่  กล้อง"  ก่อนที่จะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้  ตากล้องสมัครเล่นจำเป็นต้องอธิบายให้เข้าใจเสียหน่อย  

      "เรียกกล้องว่าคุณชายเนี่ยนะ?"

      "ก็มันหล่อแบบชนชั้นสูงอ่ะ"  

      เถียงข้างๆคูๆไปแบบนั้นแหละ

     ใช่  เราตั้งชื่อเล่นให้กล้องตัวเอง

     ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน  สิ่งของในชีวิตเรา  ยิ่งสิ่งไหนที่ใช้บ่อยๆ  เราตั้งโค้ดเนมให้มันทั้งนั้นแหละ

     แล้วช่วงนี้ออกจะหลงกล้อง  จะให้เรียกชื่อเต็ม  มันก็กระไรอยู่มั้ยล่ะ

     เราซื้อกล้องใหม่มาได้ประมาณสองเดือนแล้ว  ตั้งแต่สอบทำงานที่ใหม่ได้  และพอมีเวลานิดหน่อยก่อนรายงานตัว  จึงจัดการสอยสิ่งที่ตัวเองอยากได้มากว่าครึ่งปีในที่สุด  

     แต่ถามตอนนั้นเลยว่า  เราอยากได้รุ่นไหน  บอกตามตรง  เราไม่รู้หรอก  เรามีเล็งๆในใจไว้สองสามรุ่น  กะว่าจะไปดูหน้างานเอาเลย  อันที่จริง  ตอนแรกเรากะว่าจะซื้ออีกรุ่นนึงแล้วด้วยซ้ำ  แต่แล้ว  ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะโชคชะตา  หรืออะไรก็ตาม  กลับเป็นรุ่นนี้  ที่ได้เป็นของเรา

     Olympus  E-pl 8 สีดำ

     พอตัดสินใจซื้อก็นึกในใจทันทีเหมือนกันว่า  นี่เราตัดสินใจผิดหรือถูกนะ  ทว่า  ในแวบแรกที่พนักงานเปิดกล่องและหยิบกล้องออกมา  สายตาเรากลับไม่สามารถมองที่อื่นได้เลย  นอกจากมันเท่านั้น  

     ........มันหน้าตาดีมาก  หน้าตาดีมากจริงๆ  

     ที่เขาว่าจริงๆแล้ว  คนไม่ได้เลือกกล้องหรอก  กล้องต่างหากที่เลือกคน  มันเป็นแบบนี้นี่เอง

     

     นี่ก็ถ่ายนั่นถ่ายนี่ไปเรื่อยอ่ะ  ถามว่าชอบถ่ายอะไร  คำตอบคือ  ถ่ายทุกสิ่งอย่างยกเว้นตัวเอง  

     .....นะ.....  ลองมีหน้าตาและรูปร่างแบบเรา  คุณจะเข้าใจเองว่าทำไม

     หลังจากใช้งานมาพักหนึ่ง  เรายังคงเรียกตัวนี้ตามชื่อรุ่นอยู่  พอเรียกไปเรียกมาสักพัก  เริ่มรู้สึกว่า  "มันยาวว่ะ"  

     แล้วเลยเพ่งมองกล้องตัวเองอีกรอบ  จะเรียกมันว่าอะไรดีนะ

    ดูไปดูมา  เราเริ่มรู้สึกว่ามันหล่อ  จริงๆชอบรุ่นนี้มานานแล้ว  ทั้งสเปคและหน้าตาโอเคหมด  

    .........ว่าแต่  แล้วชื่ออะไรดีล่ะ?........

     จู่ๆเราเริ่มรู้สึกว่ามันดูดีแบบหรูหรา  แถมยังจุกจิก  เพราะถ้าคุณเป็นมือใหม่มาใช้รุ่นนี้  คุณจะรู้เลยว่ามันค่อนข้างซับซ้อนเมื่อเทียบกับกล้อง mirrorless ทั่วไปในตลาด  ด้วยความที่เมนูมันต้องใช้เวลานิดหนึ่งในการทำความเข้าใจ  แถมยังมีลูกเล่นยิบย่อยไปหมด  แต่ถึงกระนั้นกลับดูบอบบางและต้องคอยประคบประหงบอย่างดี  ต้องคอยดูแลยิ่งกว่ามือถือเสียอีก

     ..........แล้วกล้องก็โดนมือถือเขม่นไปอย่างเงียบๆ  รักผู้หญิงคนเดียวกันต้องทำใจนะแก  555

     "เหมือนพวกคุณชายเลยว่ะ"  จู่ๆก็นึกขึ้นมา

     สุดท้าย เราจึงเรียกมันว่า  "คุณชาย"  และยังคงเรียกแบบนี้มาจนทุกวันนี้    

     ส่วนถ้าจะถามว่า  สนิทกันแค่ไหน  อ่ะเหรอ

     คือ  ถ้าไปเที่ยว  ก็จะพยายามนำไปด้วยเพื่อเก็บภาพวิวทิวทัศน์ไปเรื่อย  ตามสไตล์สายลมแสงแดดของคนถ่าย

     บางครั้งก็อาสาถ่ายคน  เลยได้ตำแหน่งช่างภาพไปโดยปริยาย  

     ส่วนถ้าไม่ได้ไปไหนมาก  เวลาว่างๆและออกไปข้างนอก  ถ้าเอาไปได้จะพยายามเอาไป  เก็บภาพโน่นนี่ไปตามเรื่อง  

     หรืออย่างน้อย  ถ้าไม่ได้ไปไหน  แต่อยากใช้งาน  ก็จะเอามาฝึกถ่ายดอกไม้หน้าบ้านไปตามเรื่อง  จริงๆอยากเอาไปเดินถ่ายดอกไม้บ้านอื่นเหมือนกัน  แต่กลัวเขาจะแจ้งตำรวจมาจับ :p

     

     สุดท้ายที่ใช้  คือ  เวลาดูบอล  ล่าสุดสำหรับบอลนี่คือนัดปิดฤดูกาลที่ผ่านมา  ซึ่งทีมสุดที่รักของเราแข่ง  และมีนักเตะสองคนเตะเป็นนัดสุดท้ายก่อนแขวนสตั๊ส  และหนึ่งในนั้นคือนักบอลคนโปรดของเราเอง

     ......คืนนั้นทั้งคืนดิฉันดูบอลไปถือกล้องไปค่ะ  เก็บภาพนักเตะ  เหอๆๆๆ  ใช้งานนังคุณชายหนักได้อีก

     จะสรุปว่ารักนักบอลมากกว่ากล้องก็กลัวกล้องน้อยใจ  รักทั้งคู่น่า  แค่รักคนละสถานะ

     ถ่ายไปถ่ายมาก็รู้สึกว่า  ไหนลองเอามาเผยแพร่ดูหน่อยซิว่า  จะมีใครว่าอะไรบ้าง  ก็เหมือนจะมีคนชอบอยู่เหมือนกัน  และนี่คือที่มาของอัลบั้มที่ว่านั่นแหละ

     ตกลงว่าสนิทขั้นไหนล่ะ???

     ตอนแรกเราว่ามันเป็นเพื่อนคน(ตัว?)สำคัญนะ  เพราะเราชอบไปไหนมาไหนกับมันบ่อยๆ  

     คิดไปคิดมา  เอ....เพื่อนกันนี่  มันสามารถทำให้เรานั่งมองแล้วยิ้มขึ้นมาเองได้มั้ยเนี่ย

     แถมยัง..........ชอบหาเวลาทำตัวติดกัน  

     เวลามีเหตุจำเป็นพาไปไหนไม่ได้  ต้องเก็บเข้ากล่องไป  พอไปเจออะไรสวยๆก็ชอบคิดถึงอยู่บ่อยๆ

     ชอบคิดว่า  อยากไปเที่ยว  เพราะอยากพาคุณชายไปด้วย  (จริงๆคือพาไปทำงาน  งานถ่ายรูป  555)

     มันดูมากกว่าเพื่อนนะ  ว่ามั้ย?

     เมื่อนานมาแล้ว  เคยคิดว่า  อยากมีแฟนเป็นตากล้อง  เพราะอยากมีใครสักคนที่เรากล้าโพสต์ท่าที่คิดว่าสวยให้เขาถ่ายรูป

     พอเวลาผ่านไป  เห็นตัวเองในกระจกแล้วละเหี่ยใจ  ประกอบกับเริ่มเรียนรู้ทักษะในการถ่ายรูปขึ้นมาบ้าง  เลยเริ่มคิดว่า  คงไม่ถ่ายตัวเองละล่ะ  เอาดีกับการถ่ายนกถ่ายไม้  ถ่ายภูเขา  ถ่ายทะเล  ไปตามเรื่องตามราวของเราดีกว่า

     ส่วนเรื่องหาแฟนเป็นตากล้องนั้น............ช่างมันเถอะ

     ไม่มีตากล้องเป็นคู่ใจ  งั้นเป็นคู่ใจกับกล้องแทนก็ได้ฟะ  

     .....มีโอกาสเราไปเท่ี่ยวด้วยกันอีกนะ.....

  

     ...................คุณชายของฉัน.....................