สาเหตุก็ไม่ใช่อะไร  ตอนเย็นวันนี้ทุกคนมีแบ่งกลุ่มอบรมพิเศษ  ซึ่งกระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทาง

     อยู่กันคนละห้อง  เวลาเลิกจึงไม่ตรงกัน  แถมเลิกออกมายัง...

     เจอฝนตกหนัก

     สุดท้ายรถตู้ก็ทยอยมารับพวกเราไปทีละนิดทีละหน่อย

     .....ไม่เจอคนที่คุ้นเคยกันเลยอยู่ดี

     เดินตุปัดตุเป๋มาถึงห้องอาหาร  เหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่พบใคร  เอาไงดีวะ

     ...คือ  เคยไปนั่งโต๊ะอื่นแล้วพอเพื่อนมาเลือกกลับมาโต๊ะเดิม  แล้วรู้สึกผิดยังไงไม่รู้

      เอางี้ละกัน  นั่งคนเดียวมันซะเลย  เผื่อเพื่อนมา

     ตักข้าวมาถึง...เพื่อนยังไม่มา  งั้นเดินยอกแยกไปเอาน้ำมาก่อน

     ครึ่งจานผ่านไป...เพื่อนก็ยังไม่มา

     หมดจานแล้ววุ้ย...ไม่เห็นใครสักคน  เดินไปตักผลไม้ดีกว่า

     กลับมานั่งโต๊ะยังคงไร้วี่แวว  อั้มม  มะม่วงอร่อยอ่ะ

     เปิดกระเป๋า  หยิบยาเข้าปาก  นี่ทุกคนยังติดฝนอยู่ตรงไหนกันมั่งเนี่ย???

     กรอกน้ำตาม...เป็นอันเสร็จพิธี

     เฮ้อ...ช่วยไม่ได้นะ  เก็บจานแล้วกลับเลยละกัน :p

     ลุกออกจากโต๊ะ  เห็นเพื่อนเดินผ่านมา  ยิ้มให้..ไม่ยิ้มตอบ...

     ...ถึงแม้นางนี่จะชอบพาลคิดล่วงหน้าไปว่า  ทุกคนต้องเกลียดตรูแน่ๆ  แต่ว่ากันตามตรง

     "ฉันรู้นะ  ว่าใครไม่ชอบฉันบ้าง"  

     ฉันไม่เคยคิดร้ายใครก่อน  แต่อย่าทำให้ฉันต้องปลุกพระไพรีพินาศขึ้นมานะ...

     ระหว่างนั่งอยู่คนเดียว แอบเห็นสายตาบางคนมองเราแปลกๆ

     อันที่จริง  อยากจะสนใจ  อยากจะทำตัวระริกระรี้  "ขอนั่งด้วยคนนะคะ"  กับคนโน้นคนนี้

     แต่...ขี้เกียจ  วันนี้ฝึกมาหนักหน่วง  การฝึกเขียนคำพ....เอ่อ  หมายถึง  เขียนรายงานประกอบการทำงานไม่ใช่เรื่องง่าย

     ใครอยากมีเวลามาสนใจสายตาคนรอบข้างก็เชิญ  ทางนี้ขอผ่าน(ถอนใจ)

     เดินกลับออกมาจากห้องอาหาร  ผ่านทางเชื่อมตึก ฝนยังคงสาดมาอย่างต่อเนื่อง  

     "มันสาดมาทางไหนเนี่ย"  ยกมือขึ้นบัง  แต่แค่เสี้ยววินาที  คำนี้กลับหลุดออกมา

     "ช่างแม่งเหอะ"  แล้วเดินดุ่ยๆไปขึ้นลิฟต์

     ระหว่างทางก่อนถึงลิฟต์เป็นที่เปิด  สามารถมองออกไปเห็นตึกรามบ้านช่องได้  

     ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว  อาคารต่างๆเริ่มเปิดไฟ  สีเหลือง/แดงของไฟช่างตัดกับสีฟ้าครื้มยามฝนพรำได้ดียิ่ง

     'สวยจังเลย'  เผลอคิดในใจเบาๆและยิ้มออกมา

     เดินต่อมาอีกหน่อยกลับคิดถึงสายตาที่มองมาแปลกๆตอนกินข้าว  แล้วคำๆหนึ่งจึงหลุดออกมาจากปาก

     "ทำไมการกินข้าวคนเดียวของเราต้องไปหนักหัวใครด้วย?"

     เออนะ  แปลกจริง  เวลาผู้หญิงอยู่ตามลำพังมักตกเป็นเหยื่อของการนินทาเสมอๆ

     .....ถึงมีฝูงก็หากินคนเดียวเป็นนี่คะ......

     แทนที่จะปลูกฝังกันให้หาพวกเพื่อที่จะดูน่าเกรงขาม  มนุษย์ควรถูกสอนให้รู้จักเคารพคนที่กล้าจะอยู่คนเดียวมากกว่านะ

     แทนที่จะคิดว่าการไม่มีใครเป็นเรื่องน่าสมเพช  ทำไมไม่คิดบ้างว่า  ถ้าใครสักคนไม่มั่นใจในตัวเองมากพอน่ะ  เขาไม่กล้าหันหลังให้ฝูงชนเพื่อใช้ชีวิตตามลำพังหรอก

     ภาพที่เราเห็นจนชินตาคือสัตว์ซึ่งอยู่รวมกันเป็นฝูงมักเป็นผู้กุมชัยชนะเวลาต่อสู้กับตัวอื่น  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...

     ....หากอีกฝ่ายอยู่ตามลำพัง  

     แต่  ถามหน่อยเถอะ  มีสัตว์มีฝูงตัวไหนบ้างไหม  ที่กล้าต่อกรตามลำพัง  กับสัตว์ซึ่งอยู่ตัวเดียวเป็นปกติวิสัย

     ....ไม่มีใช่ไหม  ไม่ต้องใช้ปัญญาคิดมากก็พอรู้ว่ามันไม่กล้าหรอก

     กล้าแค่เวลามีพวก  กับกล้าตามลำพังตลอดเวลา  ถามหน่อยเถอะว่า...

     ....ใครเก่งกว่ากัน?

     เหนื่อยจัง  เหนื่อยกับการงาน  และเหนื่อยกับความคิดด้วย

      โอ้  สิ่งศักดิ์สิทธ์  ช่วยเสกให้ลูกไปอยู่ที่ทำงานที่ผู้ชายเยอะเหมือนเดิมที  อยู่กับผู้หญิงเยอะๆทำไมมันจุกจิกจัง

     เฮ้อออ  เตรียมตัวอาบน้ำดีกว่า

     นี่ยังไม่ได้อ่านส......เอ้อ  งานของพรุ่งนี้  เลยนะเนี่ย!!!