ตั้งแต่จำความได้ ละครไทยก็ได้ดูบ้าง ไม่ดูบ้างพอสักช่วงประถมฯปลาย จึงได้สัมผัสเข้าใจคำว่าซีรีส์มากขึ้นอีกนิด กับซีรีส์ไต้หวัน...และความรักใสใส

                ปฏิเสธไม่ได้ว่าช่วงนั้นคงไม่มีใครไม่เคยได้ยินชื่อ “ปิ๊งรักสลับขั้ว” (เวอร์ชั่นไต้หวัน) อห(ย่อไว้ให้เดา) เป็นเด็กกรี๊ดอปป้ามาตั้งแต่ตอนนั้น เด็กผู้หญิงคนหนึ่งปลอมตัวเป็นผู้ชายไปอยู่ในโรงเรียนชาวล้วน เพราะอยากเจอกับแชมป์กระโดดสูงที่เธอชื่นชอบเธอคนนั้นคือ ยุ่ยซี(เขียนแบบนี้หรือเปล่านะ) และผู้ชายคนนั้นก็คืออี้ฉวน ตอนนั้นจำได้แม่นว่าช่องที่มีสามสีนำมาฉาย ตอนดึก ๆ หน่อย แต่ก่อนเวลาจะนอนดึกต้องขออนุญาตพ่อกับแม่ก่อนว่า “เอ วันนี้ขอนอนดึกนะ อยากดูซีรีส์” ซึ่งแน่นอนว่าสำหรับผู้ปกครอง(สูงสุดของบ้านนั้น)แล้วการที่ลูกนอนดึกมันเป็นสิ่งไม่ดี ดังนั้นจึงได้ดูบ้างไม่ได้ดูบ้างตามอารมณ์ขององค์การปกครองส่วนครอบครัว แล้วจะมีช่วงหนึ่งที่ต้องไปเข้าค่ายเหมือนจะลงแดง ในสมองนี่คิดถึงแต่หน้าพระ-นาง ไหนจะเพื่อนสุดกวน รุ่นพี่หน้าสวยอีกโอย แม่ อยากกลับบ้านแล้ว อะไรแปลก ๆ ใหม่ ๆ สำหรับประสบการณ์การดูตอนนั้นก็คงต้องยกให้ซีรีส์เรื่องนี้ ไม่ได้ดูติดลมจนเช้าแต่ต้องดูด้วยความอดทนอดกลั้นต่างหาก ... และนั่นคือจุดเริ่มต้น

                (กลายเป็นติ่งเฟยหลุ่นไห่กับS.H.E แบบนิด ๆ สมาชิกชื่ออะไร เพลงไหนออกเคเบิ้ล ชุ้นรู้ชุ้นเห็นเหยียนหย่าหลุนของน้อง) หลังจากนั้นก็หาซีรีส์ไต้หวันมาดูอีกสามสี่เรื่องสะสมแต้มตามอายุ...

                พอโตขึ้นมาอีกนิดก็เริ่มรู้แล้วว่าโลกนี้มีหลากหลายภาษา ดังนั้น ซีรีส์ก็จะมีมากตามไปด้วย มาหมดเลยเกาหลี จีน ญี่ปุ่น นานาภาษา ต่างประเทศ อเมริกัน บริทิซ(สองอันหลังนี่แยกไม่เคยออกไม่เคยรู้ว่าเรื่องไหนของอะไร)สังเกตได้เลยว่าแต่ละประเทศก็จะให้ความสำคัญกับซีรีส์แตกต่างกันไปบ้างชอบให้ภาพสวย บ้างชอบพล็อตแหวก ๆ บ้างก็ชอบแบบเรียบง่ายแต่ตราตรึง

                ถัดมาเป็นซีรีส์เกาหลียุคเกาหลีใต้บูมนี่คือ กรี๊ดแรงมาก ไล่ชื่อก็ไม่หมด อย่างช่วงนี้ติด Moonlight Drawn by Clouds ตอนดูห้าตอนแรกคือไฟติดมาก ดูจบอีพีแล้วต้องหามาดูอีก สามจีพอมีก็เปิดๆ ไป wifi เสียก็หาที่สิงใหม่ ไม่ได้เลยไม่ได้องค์ชายรัชทายาทจะห่างหายจากสายตานี่ไม่ได้เลยจริง ๆ น่ารักน่าชังทั้งพระ-นางเลยฉากกุ๊กกิ๊กนี้คือจะบ้า โอย เอาค่ะคุณ เอาอีก ๆ แล้วหลังจากอีพีสิบขึ้นไปไฟติ่งนั่นได้มอดไหม้ลงแล้ว... ฮือ มีความเนือย หยุดการดูไปซะดื้อ ๆ ...

                ก่อนหน้านั้นอันนั้นที่นักแสดงดี ๆ ดัง ๆ ก็มักจะหามาดู แต่เรื่อง It’s okay, that’s Love. นี่คืออยากดูเพราะคยองซู แต่ดูไปแล้วมันได้อะไรเยอะกว่าความติ่งมาก ๆ นักแสดงอย่างโจอินซอง กับกงฮเยจินก็ดีมาก สนุก ได้มุมมองใหม่ ๆ อยากลองสัมผัสด้านจิตวิทยาบ้างเลยล่ะ ดีงามชามไหมาก ๆ ยืนยันนอนยัน God’s Gift: 14 days ก็ใช้ได้ ลุ้นดี แต่เสียดายฉากจบอยู่ติ๊ดนึงอยากดูเรื่องไหนอย่าสนใจสปอยล์ค่ะ กดดูเลย แล้วจะดีเอง...

ส่วนตัวแล้วการดูซีรีส์ที่ชอบถึงไม่ได้ดูติดกันจนเช้า 

ก็เหมือนการเสพติดแบบหนึ่ง ที่ว่าถ้ามีโอกาส จะต้องดู ดู ดู ดูอีกให้ได้

                เราจะติดซีรีส์แบบเดียวได้ยังไงในเมื่อโลกนี้มีตั้งหลายภาษา....

                ก็จัดไปเลยค่า The Walking Dead เอย Criminal minds เอย iZombie เอย โอย ดูกันไม่หวัดไม่ไหว ยิ่งดูคนละแนวก็ยิ่งรู้สึกว่าสีสันมันจะมากขึ้นตามไปด้วย แต่ซีรีส์ต่างประเทศมันน่ากลัวตรงนี้... เพราะมีหลายซีซั่น อย่าง Criminal Minds นี่ ss12 บ้าไปแล้ว มาเจอตอน ss8 คือต่อให้ดูตาแฉะก็ไม่มีแววว่าจะจบ มีแววว่าพระอาทิตย์จะขึ้นก่อน... Quote ของเรื่องนี่เหมือนของว่างโปรดเลยล่ะชอบอันไหนก็หามาเก็บไว้อ่าน บางตอนก็สะท้อนสังคมได้ดีมาก ๆ (ไว้ว่าง ๆจะมาโม้อีกยาว ๆ)

                จะกินก็หามาดูเปิดดูกับครอบครัวบ้างตามโอกาส แต่ถ้าเป็นซีรีส์ฝรั่งแล้ว หากเป็นสองเรื่องแรกถ้าเลี่ยงได้ก็จะไม่ดูตอนกินข้าว... ไม่งั้นโดนน้องชายกินหัวแน่ ๆ

                ไม่ว่าจะภาษาไหนชาติไหน ถ้าชอบแล้วล่ะก็ ติดลมบนได้อย่างง่ายดาย และจะสนุกยิ่งขึ้นไปอีกถ้าดูช่วงสอบ แน่นอนว่าสนุกทุกอย่าง ทำได้ทุกอย่าง ยกเว้นแตะหนังสือ ... อ่า

                (ไม่น่าเชื่อว่าจะบ่นเยอะขนาดนี้ออกน้ำออกทะเลไปถึงไหนแล้ว)

ใครมีเรื่องไหนอยากเล่า อยากแนะนำหรือว่าชอบเหมือนกันก็สะกิดได้นะคะ เพราะการดูแบบเหงา ๆ ไม่ได้โม้ เอ๊ยไม่ได้คุยกับคนอื่น มันก็อาจจะลดอรรถรสไปกึ่งหนึ่ง(ได้เหมือนกัน)

สำหรับสโลแกนในการดูซีรีส์ก็คือ “ไม่จบ ก็เลิก ง่วงก็นอน” เอย

 การหาอะไรดูแก้เครียดก็เป็นอีกหนึ่งตัวเลือกที่ดีนะคะ พักบ้าง จริงจังบ้าง Just relax.