ในทุกวันของการทำงาน ผมเดินทางผ่านสี่แยกไฟแดงหลายทางแยก...

บางวันเจอไฟเขียวทุกแยก ไม่ต้องจอดติดไฟแดงให้เสียเวลา...

บางวันเจอไฟแดงทุกแยก เลยติดแหง็กอย่างคนโชคร้าย...

บางวันเจอทั้งไฟเขียว ไฟเหลือง ไฟแดง เพิ่มสีสันให้การเดินทาง...

แต่โดยมาก จะเจอไฟแดงซะเยอะ...

เพราะไฟเขียวต้องผลัดกันใช้ครั้งละ 1 แยก เท่านั้น...

บางครั้งก็รู้สึกโมโหตำรวจ ให้เวลาไฟเขียวกับเรานิดเดียว...

ไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมเขาไม่เรียก 'สี่แยกไฟเขียว'... 

ชีวิตก็เช่นสี่แยกไฟแดง ผ่านฉลุยบ้าง ติดขัดบ้าง...

บางครั้งเราไม่อยากหยุด แต่จำเป็นต้องหยุด...

แต่บางครั้งเราก็ไม่อยากหยุด และมีโอกาส ก็เลยผ่าไฟแดงซะเลย...

จังหวะท้ายๆ ของไฟเขียว แล้วเปลี่ยนจากไฟเหลืองเป็นไฟแดงนั้นลุ้นมาก...

ทันมั๊ย? ทันมั๊ยนะ? ไปดีมั๊ยวะ? เหลืองปั๊บ แดงปุ๊บ จะหยุดดีไม่หยุดดี...?

แลซ้ายแลขวา เหลือบมองที่ป้อม พ่อไม่อยู่ ไม่มีใคร ไปโลด!

ผ่าไฟแดงด้วยจังหวะต่อเนื่อง ทำเนียนตามๆคันหน้าไป...

พอมองกระจกหลังปั๊บ! แม่งมีคนตามกรูมาอีกคันสองคัน!

นึกว่าตัวเองเลวแล้ว ยังมีคนที่เลวกว่า...!!

แต่ถ้าไม่อยากหยุดแบบนี้ก็ต้องระวังอุบัติเหตุด้วย ระวังเสียค่าปรับด้วย...

วันที่โชคดี ไม่ได้มีทุกวัน...

วันที่โชคร้าย ก็ไม่ได้มีทุกวันเช่นกัน...

ในความโชคร้ายก็ยังมีข้อดีของมัน...

การติดไฟแดง ทำให้เราทำอะไรได้หลายอย่างเช่น...

พักเท้า ยืดเส้น ปรับเบาะ หาคลื่น กินน้ำ กินข้าว แต่งตัว เสริมสวย ส่องกระจก แอ๊ปแบ๊วถ่ายรูป...

ไฟแดงทำให้เด็กขายพวงมาลัยและป้าขายใบตรวจหวยมีงานทำ...

ไฟแดงทำให้ร้านทำป้ายมีรายได้จากการหยุดดูป้ายโฆษณาข้างทาง...

ไฟเขียว ไฟเหลือง ไฟแดง ล้วนแต่งแต้มสีสันให้กับชีวิต...

ทำให้การเดินทางเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ...