• จุดสนุกแรก คือเมื่อลงทะเบียน เราจะได้รับแจกโปสการ์ดกับดินสอที่ resemble จมูกของตุ๊กตาสัญลักษณ์ พร้อมกับเปิดโอกาสให้คนดู เขียนสิ่งที่อยากถามพิชกับมิว แล้วให้ไว้กับทีมงาน ซึ่งตัวโปสการ์ดจะถูกเอามาใช้ในการแสดงจริงๆ!  อันนี้เป็นสิ่งที่ผมประทับใจมาก คือต้องซูฮกทั้งพิชและผู้กำกับและทีมงาน มันเป็น rehearsed improvisation ที่ต้องอาศัยการคิดและฝึกฝนไม่ใช่น้อยเลย คือไม่ใช่การด้นสดซะทีเดียวแต่เป็นการคาดเดา scenario ที่อาจจะเกิดขึ้นและฝึกซ้อมที่จะเล่นไปตามความเป็นไปได้นั้นๆ แล้วเชื่อมเข้ากับเส้นเรื่องปกติได้ (ทำเอาผู้นึกถึงการซ้อมผู้คุมห้องเชียร์ที่คณะฯเลย) 
  

• จุดต่อมาคือ ประเด็นหลักของเรื่อง สิ่งที่พิชอยากจะบอกคือ มิวมันเป็นแค่ตัวละคร ที่ถูกแต่งขึ้นและจบไปเมื่อนานมาแล้ว โปรดอย่าทึกทักเอามิวมาเป็นส่วนหนึ่งหรือส่วนเดียวกับพิช พิชไม่ได้มีพันธกรณีใดๆ ที่จะต้องรู้หรือแต่งเรื่องราวของมิวไปมากกว่าที่หนังมันบอก พิชเองก็รู้สึกขอบคุณมิวที่ได้พาพิชมาถึงจุดนี้ แต่บางทีมิวเองก็ไม่ได้ถามถึงความต้องการของพิชเลย มันถึงเวลาแล้วที่พิชจะ disassociate ตัวเองออกจากมิว ให้พิชได้เป็นพิชอย่างเต็มตัวเสียที จุดนี้ส่งผลกระทบอย่างแรงมาก คือเรารู้สึกโดนตบหน้า เพราะกูนี่แหละคือคนที่อยากมาดูเพราะมันเกี่ยวข้องกับ รักแห่งสยาม ไม่ได้แคร์พิชเลย (ขอโทษครับ) มันเป็นการตอกย้ำปรากฎการณ์ว่าพิชกับกำลังประสบกับ identity crisis ที่สังคมเป็นคนสร้างให้ (ตัวเราเป็นหนึ่งในสังคมนั้น) ยิ่งไปกว่านั้นความพีคคือในรอบที่ผมดู มีแฟนๆ ชาวจีน ร่วมสิบคนมาดู โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นแฟนหนังหรือแฟนคลับพิช แต่ทุกคนดูอินเบอร์ร้อยเบอร์ล้านราวกับคนสนิทของพิช/มิวจริงๆ ตอนโชว์ใกล้จะจบ พิชถึงกับเดินไปหาป้าคนจีนที่แอบถ่ายวีดีโออยู่ แล้วพูดกับแกว่า 'Next time, you have to write your own chapter.'
  

• จุดต่อมาคือเรื่องของโต้ง สังเกตได้ว่าทุกคนที่มาดูจะโฟกัสกับเรื่องโต้งมาก ดังเห็นได้จากคำถามที่ถูกเขียนส่งไป อยางรู้โต้งของพิชในชีวิตจริงบ้างล่ะ อยากรู้ว่ามิวยังรักโต้งอยู่ไม๊บ้างล่ะ ซึ่งที่จริงแล้วในเส้นเรื่องหลัก แทบจะไม่มีการใคร่ครวญถึงโต้งอยู่เลย มีแค่การพูดถึง มาริโอ้ then and now ที่กลายเป็นพระเอกร้อยล้าน และประโยคจี๊ดใจ 'เราคงเป็นแฟนกับมิวไม่ได้แต่ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้รักมิวนะ' เท่านี้ มันเป็นการชี้ให้เห็นว่าในฐานะคนดู เราเอาเรื่องความสัมพันธ์ของคนสองคนนี้มาขยายเสียจนเป็นไม่กี่สิ่งที่เวียนอยู่รอบชีวิตของมิว โดยที่แม้แต่ตัวมิวเองยังไม่ได้หมกมุ่นกับมันถึงขนาดนั้นเลย ก็แค่ผิดหวังและ move on เท่านั้นเอง

เราได้ดูการแสดงของพิชในระยะใกล้ชิด ฉากมีเพียงโต๊ะ โปรเจคเตอร์ โคมไฟคล้ายในห้องสอบสวนและเก้าอี้สองตัว