The Sweet Far Thing
X-Men: First Class Fanfiction by Tippuri~ii *

 

 

Pairing: Erik Lehnsherr x Charles Xavier

 

* แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบังเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น boy’s love…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ * 

  – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

ชุดสีขาว…ดอกไม้ช่อใหญ่…คำอวยพรและเสียงระฆังกึกก้องในโบสถ์…ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ความรักของพวกเขาไม่มีทางจะมีได้

           

   เพราะอย่างนั้น… 

“…แค่แหวนก็น่าจะพอนะ นายว่าไงล่ะชาร์ลส์?”

“ก็ต้องใส่สลับกับถอดเก็บน่ะสิ…ไม่งั้นก็เป็นรอยแย่เลย”

เสียงทุ้มหัวเราะ จุมพิตอุ่นประทับบนเรือนผม

“ใครบอกล่ะ? ต้องใส่ไม่ถอดเลยต่างหาก…ทุกคนจะได้รู้ว่านายมีฉันแล้ว”

           

  ทุกสิ่งทุกอย่าง…อ่อนหวานเหมือนอยู่ในฝัน 

 

 

*****

แทนที่จะเป็นเงินหรือทอง…เขากลับเลือกให้เหล็กสีเทาถูกหลอมเป็นแหวนวงบาง

วงหน้าคมคายมองเครื่องประดับที่หมองไร้ประกายนั้นอย่างไม่เข้าใจ

“แบบนี้ดีแล้วหรือ ชาร์ลส์?”

รอยยิ้มละไมระบายเต็มเรียวปาก เสียงนุ่มตอบอย่างมั่นคง

“ดีแล้ว…ถ้ามันจะเป็นตัวแทนของนาย ก็ต้องเป็นแหวนวงนี้เท่านั้นแหละ”

นัยน์ตาสีเทาฉายแววล้อเลียน

“เพราะฉันมันดูหมองๆ ไม่มีค่าน่ะเหรอ?”

“นายนี่นะ…”

เสียงหัวเราะดังแผ่ว มือเรียวโน้มวงหน้าคมสันนั้นให้เข้ามาใกล้

“มันหมายถึงว่า…ไม่ว่าใครจะมองว่านายเป็นยังไง…เหมือนกับที่คนอื่นจะตีค่าแหวนวงนี้ว่าไม่มีราคา…”

นัยน์ตาสีแซฟไฟร์พริบพราว ความรักฉายชัดอยู่ในสีน้ำเงินสดใสนั้น

“…แต่แหวนวงนี้ก็จะเป็นของล้ำค่าที่สุดในสายตาฉัน…เหมือนกับนายที่เป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับฉันเสมอต่างหาก”

ไม่มีคำตอบใดจากคนฟัง…นอกจากวงหน้าคมคายที่เลื่อนเข้ามาใกล้

 

  จุมพิตบนริมฝีปากนั้น…หวามไหวตราตรึงในความรู้สึกเสมอ 

 

*****

…แต่แล้ว…ทุกสิ่งก็แตกสลาย

พวกเขาหันหลังให้กับอีกฝ่าย…ต่างคนต่างเลือกทางที่เป็นดั่งเส้นขนานไร้จุดบรรจบ

ความรักกลายเป็นสิ่งเลือนราง ความทรงจำถูกใจบังคับให้ลืม

 

  หากสุดท้าย ก็ยังนึกหวังเสมอ…ให้นายกลับมาหาฉัน…

 

*****

เวลายังไม่ได้ผ่านไปเท่าไรนัก…แต่เขากลับรู้สึกเหมือนว่าเนิ่นนานเหลือเกินแล้วตั้งแต่วันที่อีริคจากเขาไป

           

  หัวใจปิดตาย…ปฏิเสธที่จะเชื่อเพราะไม่อยากจะรับความจริง 

“ศาสตราจารย์คะ ไปกันเถอะค่ะ”

ร่างโปร่งของหญิงสาวในชุดเครื่องแบบเดินเข้ามาใกล้ อาวุธในมือเป็นแบบรุ่นใหม่ที่ไม่มีเหล็กเจือปน…วิธีการตัดไฟตั้งแต่ต้นลมในการต่อสู้

“ช่วยหน่อยได้ไหม…ฉันยังไม่ชินกับเก้าอี้เลื่อนนี่จริงๆ”

เสียงนุ่มขอร้อง ร่างบางเดินเข้ามาขยับเก้าอี้ให้ ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงสิ่งที่สายตาของหญิงสาวจับจ้อง

แหวนประกายหมอง…บนนิ้วนางข้างซ้าย

“นั่นเหล็กนี่คะ ถอดออกดีกว่าไหม?”

รอยยิ้มนุ่มนวลถูกมอบให้ คำตอบนั้นเป็นสิ่งที่เขาไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลง

“ขอบใจนะที่เป็นห่วง…แต่ไม่ล่ะ”

ความหนักแน่นในท่าทีทำให้อีกฝ่ายไม่คิดแย้ง

“คนที่ให้มา…เป็นคนพิเศษของศาสตราจารย์สินะคะ?”

แหวนสีเทาให้สัมผัสเย็นๆ บนผิว…แตกต่างจากครั้งแรกที่มีคนสวมให้

           

  อาจเป็นเพราะ…ความอบอุ่นที่เคยมีให้กัน…มันหายไปหมดเสียแล้วก็ได้ 

 

“ใช่…”

นัยน์ตาสีน้ำเงินสุกใสทอดมอง…ภาพของความอ่อนหวานนั้นดูห่างไกลเสียจนเลือนราง

           

   หากไม่ว่าจะนานเท่าไร…เขารู้ดีว่ามีสิ่งเดียวที่จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง 

 

“เป็นคนที่ฉันรักมาก…มากเสียจนตัวฉันเองก็ไม่อยากเชื่อ…ว่าจะรักใครสักคนได้มากขนาดนี้เลยล่ะ”

 

   …แหวนวงนี้จะเป็นของล้ำค่าที่สุดในสายตาฉัน…เหมือนกับนายที่เป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับฉันเสมอ…อีริค             Fin.