ฉันยังจำวันแรกที่เราเดทกันได้ดี มันเป็นวันที่ท้องฟ้าอึมครึมและหนาวกว่าปรกติชวนให้นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มมากกว่าที่จะออกมาเดินเล่นข้างนอก ฉันจำได้ว่าตื่นเต้นมากๆกับการเจอกันครั้งแรกของเรา คุณไม่ได้มาสายอย่างที่คนอื่นๆทำกับฉัน

ความประหม่าในตอนนั้นยังเต้นตุบๆ จนถึงครั้งสุดท้ายที่เราพบกับ

จากวันแรกจนถึงตอนนี้ เราเดินเล่น ยิ้ม หัวเราะ ใช้เวลาด้วยกันกี่ครั้งแล้วฉันไม่เคยนับเลย คุณก็เช่นกัน

เราคุยกันผ่านโทรศัพท์น้อยมาก คุณพูดอยู่เสมอว่า ชอบที่จะเจอกันมากกว่า 

ในตอนนั้นฉันยังไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่มันเปลี่ยนไปนี่มันอะไรกัน ความรู้สึกไม่สบายตัวแต่ก็สบายใจเมื่อคุณอยู่ข้างๆ

ลึกๆแล้วฉันรู้แหละว่ามันคืออะไร

ฉันแค่ไม่ยอมรับมัน

และคุณไม่เคยชัดเจนกับความรู้สึกพวกนั้นเลยตลอดเวลาที่เราสบตากัน

จนวันนึงฉันบอกกับตัวเองว่า พอเถอะ พวกเรามันไปด้วยกันไม่ได้ และฉันไม่อยากเดินไปกับความรู้สึกแย่แบบนี้อีกแล้ว 

ก่อนวันสุดท้ายของการหายไปของฉัน

คุณพยายามทำทุกอย่างให้มันชัดเจน แต่คุณไม่เคยรู้เลยว่ามันสายเกินไปแล้ว ฉันผลักคุณออกให้พ้นทาง และฉันโอเคกับการไม่มีคุณอีกต่อไป 

บทสนทนาระหว่างเราก่อนทุกอย่างจะปิดจากลง คุณบอกว่า เพื่อนก็ทำกันอย่างนั้น เพื่อนก็จับมือ กอดจูบกันแบบนั้น

ฉันกับคุณเรากำลังตีความคำว่าเพื่อนต่างกัน

ฉันตัดสินใจที่จะหายไปจากชีวิตคุณเพราะ เพื่อนในนิยามของฉัน คือคนที่มองเห็นความรู้สึกและซาบซึ้งต่อสิ่งดีๆที่มีให้กัน ไม่ใช้คนที่แกล้งมองไม่เห็นและปล่อยให้เวลาเป็นตัวตัดสิน

เราเดินสวนกันตั้งแต่แรก เราแค่บังเอิญเท่านั้นเอง