ใกล้ถึงวันเกิดเธออีกปีแล้ว
ไม่เคยมีเซอร์ไพรส์ ไม่เคยมีเป่าเทียนปักเค้ก
ไม่เคยมีของขวัญ ไม่มีแม้แต่ช่อดอกไม้
ตั้งแต่รู้จักกันมา มีเพียงข้อความอวยพร
ไม่ก็เสียงผ่านสาย ส่งไปว่า "สุขสันต์วันเกิดนะคะ"
กระนั้น เราก็ไม่เคยรู้สึกว่า เราเป็นคนอื่นคนไกล
เพราะต่อให้ชีวิตจะวุ่นวาย มีพันธะสารพัน แต่หันมาเมื่อไหร่
"ก็ยังเจอกันเสมอ"
ไม่เคยคิดเลยว่า การเป็นคนรักจะต้องการอะไรมากกว่านี้ไหม
ไม่เคยเลย
แค่รู้สึกว่ามีชีวิตอยู่บนโลกนี้คนเดียวมันอาจจะเหนื่อยเกินไป
และการมีใครสักคนอยู่ "ไกล ๆ " คอยซัพพอร์ตมันก็ดีอยู่แล้ว
เพราะเรารู้สึก(ไปเอง)ว่า การใช้ชีวิตคนเดียวไม่ใช่ของยาก
แต่ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น
การรักใครสักคนเหมือนการเอาใจไปวางไว้กับใจเขา
ไม่ว่าจะทำอะไร คิดอะไร มันจะนึกถึงคนอีกคนอยู่เสมอ
แม้กระทั่งจะเป็นรักข้างเดียวก็ตาม
นี้แหละที่ทำให้ความรู้สึกแห่งการไม่สมหวังเป็นสิ่งที่คนเขาเรียกกันว่า
"กลัดหนอง"
แต่สิ่งที่อยู่ข้างในไม่ใช่หนอง ทว่าเป็น "ความรัก" ท่ี่กลัดกลุ้มอยู่ในหัวอก
คาคั่งอยู่ในนั้น และส่งอันตรายได้ไม่แพ้กันกับหนอง
และหากจะมีสิ่งใดที่สามารถบรรเทาแผลเจ็บได้
ก็คงเป็นการระบายความรู้สึกในจิตใจให้พรั่งพรูออกมา
แต่เธอคงไม่รู้หรอก ไม่รู้ด้วยซ้ำมั้งว่ามีแอคเคาท์งานเขียน 5555555
ขอมอบสิ่งนี้เป็นเซอร์ไพรส์วันเกิดแด่เธอที่ไม่มีวันได้อ่านเซอร์ไพรส์ชิ้นนี้
Happy Birthday to you - บุคคลที่ทำให้รู้จัก "รัก" และ "พิษรัก"
ด้วยรักและเจ็บปวดในรัก
ฉันเอง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in