คนเต็มร้านทะลักออกมาข้างนอก ยืนชนแก้วกันโครมคราม บรรยากาศดูเหมือนจะคึกคักด้วยจำนวนคน แต่ตัดอารมณ์ด้วยเสื้อผ้าสีดำที่ทุกคนพร้อมใจกันแต่งมา มองดำทะมึนไปทั่วร้าน ผมรู้สึกตื่นเต้นขณะเดินเข้าไปที่เวที วันนี้ทุกคนมาฟังเพลงของผม ผมเป็นคนชวนพวกเขามาเอง วันนี้ทุกคนพร้อมใจกันมาร้องเพลง มาร้องไห้ มาไว้อาลัยให้กับวันแห่งความรัก ในคํ่าคืนที่หัวใจเป็นสีดำ-แบล็กวาเลนไทน์

ทุกอย่างเริ่มต้นในคืนก่อนวันวาเลนไทน์เมื่อ 6 ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมหันไปทางไหนก็มีแต่คนบ่นว่าไม่อยากออกจากบ้านในวันวาเลนไทน์เลย ไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจ ขอเก็บตัวอยู่กับความเหงาที่บ้านดีกว่า วันแห่งความรักของบางคน กลับกลายเป็นวันที่ตอกยํ้าความเจ็บปวดให้กับบางคน วันที่คนมีคู่จับมือควงแขนกันไปฉลองให้กับความรักอันแสนหวาน แต่เป็นวันที่คนไร้คู่ คนที่เพิ่งถูกทิ้ง คนเหงาที่ไม่มีใครสนใจ ต้องปลีกตัวจากผู้คนเก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียว เฝ้ารอให้วันนี้ผ่านไปเร็วๆ ภาวนาให้ผ่านคืนอันเหน็บหนาวนี้ไป สีของวันวาเลนไทน์อาจเป็นสีชมพูสำหรับหลายคน แต่มันเป็นสีดำสนิทสำหรับอีกหลายคนเช่นกัน ผมเฝ้ามองวันวาเลนไทน์ผ่านไปอีกปีปีแล้วปีเล่าที่ผมรู้สึกว่าวันวาเลนไทน์เป็นวันที่แสนสุขและแสนเศร้า คนที่มีความสุขผมไม่ห่วง ผมเพียงแต่เห็นใจคนที่เป็นทุกข์เพราะวันนี้ แล้วผมก็ฉุกคิดขึ้นมา ทำไมคนอกหักชํ้ารักเกลียดชังวันวาเลนไทน์เหล่านี้ ถึงไม่รวมตัวกันแล้วทำอะไรสักอย่างเพื่อให้วันแห่งความบาดใจนี้ผ่านพ้นไปได้อย่างไม่หงอยเหงาเพียงลำพัง ทำไมไม่มาปาร์ตี้กันประชดวาเลนไทน์ซะเลย แล้วผมก็ประกาศลงในบล็อกที่ผมเขียนอยู่ประจำ เชิญชวนทุกคนที่ไม่อยากอยู่คนเดียวในวันวาเลนไทน์ให้มาปาร์ตี้กัน จะมีคอนเสิร์ตเล่นเพลงอกหักทั้งคืน ร้องตามกันให้สะใจ ใครเมาร้องไห้เป็นคนแรกในร้าน รับของรางวัลไปเลย!