เมื่อคำว่าตลอดกาลไม่มีอยู่จริง แด่ความหวังที่ยังเหลืออยู่....
อิสระนั้นมีอยู่จริงเหรอในเมื่อสุดท้ายแล้วเราล้วนยึดติดกับอะไรบางอย่าง
คำว่ารักกลายเป็นคำว่าเกลียด
คำขอโทษกลายเป็นคำด่าทอ
เธอกวาดฉันลงพื้นราวกับเศษอาหารเหลือทิ้ง
สุดท้ายแล้วจานชามที่ไม่สะอาดก็ต้องถูกชำระทิ้งไป
หรืออยากจะปล่อยให้มันเหม็นเน่าต่อไป?
บางครั้งดูไร้ค่า บางครั้งดูสำคัญ
สิ่งใดถูก สิ่งใดผิด ?
ทุกๆคนล้วนแยกจากกันในท้ายที่สุด
ไม่ว่าจะความสุขความเศร้านั่นล้วนเป็นเรื่องชั่วคราว ฉันเขียนบันทึกความเจ็บปวดเหล่านั้นออกมา
น้ำแข็งที่ละลาย รสชาติที่เย็นชืด
คุ้นชินกับชีวิตแบบ Routine อันแสนเหนื่อยหน่ายโดยไม่รู้ตัว
ก้าวไปตามการชักจูงของใครสักคน
ดิ้นรนเป็นหนึ่งในมนุษย์จำนวนพันล้านคน
การที่วันนึง ไม่มีคนเห็นค่าในสิ่งที่เราทำนั้นน่ากลัว
เราจึงดิ้นรนเพื่อให้เป็นที่ยอมรับ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นขอแค่หนึ่งคนก็พอ...
หน้าจอสี่เหลี่ยมคือคำตอบของทุกอย่าง แบบนั้นรึเปล่านะ
คนเราจะทำอะไรแบบเดิมไปทั้งชีวิตได้เหรอ
แรงขับเคลื่อนของคุณคือสิ่งใด ?
พลิกกระดาษไปมาด้วยดวงตาว่างเปล่า เสียงหัวเราะอันขมขื่น
บทเปรียบเปรยที่ไม่มีจริง
แผลเป็นแห่งความโกรธเกลียด สุดท้ายมันก็ค่อยๆเลือนลางไป
การที่ไม่มีใครรักและมองไม่เห็นความสำคัญนั้นน่ากลัว
ฉันนั่งอยู่มุมห้อง บางครั้งกลับรู้สึกชอบการอยู่คนเดียว
นิยายเล่มนั้นที่อ่านจบไปแล้วไม่รู้กี่รอบ หน้ากระดาษที่อ่านซ้ำๆกับตัวอักษรที่เลือนลาง กับหนังสืออีกเล่มที่ไม่เคยเปิดมันออกเลย และคงไม่ได้เปิดมันอีก
เพื่อนที่เคยโทรหากันทุกวัน ตอนนี้ต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตของตัวเอง
เพื่อนที่สนิทตอนนี้ก็ไม่สนิทเหมือนเดิม
อาจาร์ยที่เคยดุด่าว่ากล่าว คอยสอนตักเตือน จนทำให้ร้องไห้ออกมาหลายครั้งต่อหลายครั้ง ตอนนี้ไม่มีแล้ว เพื่อนที่คอยพูดปลอบโยน คุณหมอที่คอยรับฟังเรื่องที่เก็บไว้มานาน
รุ่นพี่ที่ใจดี รุ่นน้องที่เฮฮา
ความจริงใจคือการที่เราพยายามจะทำดีกับคนที่เราเกลียดงั้นเหรอ ?
ความหวั่นไหวของอารมณ์และจิตใจ ความพยายามที่ไร้ค่า...
การทำร้ายตัวเองที่เหมือนเป็นเรื่องโกหก
คำพูดที่ทำร้ายจิตใจ คำพูดที่เยียวยาจิตใจ
พ่อที่เคยเป็นคนที่โกรธง่าย ตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว แต่ความรักของแม่ไม่มีเปลี่ยนแปลงเลย
เคยคลั่งไคล้สิ่งของหรือผู้คนก็ตาม ความรู้สึกนั้นสุดท้ายก็จางหายไปในที่สุด
ไดอารี่ความทรงจำอันแสนไร้สาระของฉัน
ไม่มีแม้แต่คนรับฟัง เป้าหมายที่พร่าเลือน
เกมส์ที่ต้องมีวันจบ...
คนที่เราเคยชอบมาก ตอนนี้ก็ทำได้แค่ลืม
สถานที่ที่สวยงาม เพื่อนต่างชาติที่สนิทกัน เสียงหัวเราะแสนสั้น
หลงใหลในใครสักคน เป็นความรักที่สวยงาม แม้มันจะไม่สมหวังก็ตาม
เดือนปีที่ผ่านไป กลับรู้สึกว่าโลกยังมีอะไรให้น่าค้นหาอยู่
ถึงแม้ว่าจะพลัดพรากจากหลายๆสิ่ง แต่นั่นก็หมายความว่าเราได้ก้าวไปข้างหน้าแล้วรึเปล่านะ?
เพื่อไปยังเป้าหมายเล็กๆที่เราวางไว้
ฉันในวันนี้ก็คงเก่งกว่าคนเมื่อวานเล็กน้อย เข้มแข็งขึ้นอีกนิด มีชีวิตต่อไปอีกหน่อย..
พยายามทีละเล็กทีละน้อย แม้จะก้าวสั้นๆ แต่สักวันอาจจะไปถึง
หวังว่าจะได้ไปในที่ต่างๆมากขึ้น และเลี้ยงแมวสักที...
แต่วันนี้สิ่งเหล่านั้นคือการปลดปล่อยเราจากพันธนาการ ที่เคยผูกมัดเราไว้
วันนี้เราได้ใช้ชีวิตของเรา จากที่เราโดนชีวิตใช้เรามาตลอด