ย่อๆ คือเรื่องชีวิตของเด็กหนุ่มที่เก็บปั๋วได้ ทะเลาะกะพ่อ หนีออกจากบ้าน สร้างบ้านฮาร์เวสต์มูน ไปสอบจ้วงหยวน เข้าราชสำนัก เกิดสงครามแล้วโดนจับ กลับมากลิ้งๆ เข้าไปทำงาน แล้วก็กลิ้ง แล้วก็ไปลอบสังหารเขา แล้วก็กลับมาทำงาน แล้วก็หนีตามปั๋วไป สร้างบ้านสร้างเมือง จบ.
จริงๆ ตรงฮาร์เวสต์มูนเราโอเคนะ คิดว่าจะยื้อแบบนี้ไปสามเล่มเลยด้วยซ้ำ แต่หลังจากนั้นคือทำเราเคว้งคว้างจ้ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราคิดต่างกับรีวิวนับแสนล้าน บ่นในทวิตเตอร์จนสงสารคนเขียน ทำไมฉันต้องทำกับเขาแบบนี้
ดังนั้น
คำเตือน: ถ้าคลั่งไคล้เรื่องนี้จนถึงขั้นหลงรักอย่าอ่านที่เราเขียนเลยค่ะ เดี๋ยวลมจุกอกอยากจะมาอะวาดา เคดาฟราใส่เรา
คำเตือนสอง: มีสปอยล์เล็กน้อยถึงปานกลาง
คำเตือนสาม: ไอ้นี่ไม่ใช่เม้าท์ ไม่ใช่รีวิว นี่เรียกบ่น
.
.
.
.
.
.
บอกเลยว่าเรื่องนี้เราบ่นเยอะมากกกกกกกกกกก อ่านไปบ่นไป อิหยังไปตลอด
บ่นแต่ก็อ่านจบนะ คือก็อยากรู้ว่าจะดึงเกมการเมืองยังไง สรุปไม่มีอะไรเป็นรูปธรรม ไม่มีฉากสงครามขับเคี่ยว ฉากลอบสังหารนี่น่าอายที่สุดที่เคยอ่านงานแนวๆ นี้มา ← พ่นก๊ากออกมาเสียงดังจริง
ทำไปทำมา สำหรับเราแล้ว เรื่องนี้มันคือปราชญ์ (ปล่อย) กู้ (เงินไว้ค้ำ) บัลลังก์ มากกว่า
เพราะเสียเวลาตั้งสามเล่มหนาๆ โดยที่ไม่สามารถส่งบทนายเอกให้เป็นคีย์คาแรกเตอร์ของเกมกระดานได้นี่มันไร้ประโยชน์มากเลยนะ มีเรื่องทีไรครึ่งหนึ่งคือกลับบ้านนอน ไม่งั้นก็ทำงานไซด์จ็อบ ไม่ได้ใช้สมอง ดีแต่จ่ายเงินงี้
อย่างแบบ
ต้นเรื่อง ปูมาใหญ่ เกมการเมืององค์ชายสาม องค์ชายรัชทายาท นั่นนี่โน่น เตรียมเข้าฝ่ายนั้น ตีฝ่ายนี้ สุดท้ายเมืองแตก ที่ปูมาไม่ได้ใช้เลย อุแงงง แล้วปูมาทำไมเยอะแยะ
แล้วระหว่างบ้านเมืองมีปัญหานายเอกทำอะไร เก็บเงินค่าตราประทับผ่านทาง จบ "..."
กลางเรื่องที่มีประเด็นตั้งราชวงศ์ใหม่ เขียนให้เสร็จสรรพว่าอาจารย์นายเอกบอกอย่าเพิ่งมา นายเอกเลยนอนกลิ้งไปกลิ้งมา เขียนให้เป็นบัณฑิตทำไมเนี่ย "..."
สุดท้ายช่วยด้วยการหาเงินมายัดให้ เออ อะ โอเค
กลางเรื่องค่อนท้ายหน่อยก็มีไปรบ มีเสนอใหญ่ว่าเอานายเอกไปชนะแน่นวล นั่นนี่โน่น อวยใหญ่อวยโต สรุป...ไม่เอาไป จบ โอ้โฮ นิยายการเมืองเข้มข้นที่เธอไม่ไปออกรบ ไม่แสดงสติปัญญา อยู่บ้าน
โอเค ก็พยายามชงว่าอยู่บ้านหาวิธีส่งข้าวส่งน้ำไปสนามรบ แต่ก็ไม่ลงดีเทลการยื้อ มันก็เลยไม่แสดงภูมิปัญญาใดๆ ให้เห็น
ตอนท้ายก็แบบ ชาติกู้ได้หรือยังไม่รู้ หนีตามปั๋วไปฮาร์เวสต์มูนบ้านปั๋วต่อ จบ.
คิดทุกทีว่าถ้าอ่านแบบไม่ปักธงแต่แรกว่ามันเป็นนิยายการเมืองและปวศ.เข้มข้น (แบบที่โดนทุกรีวิวสะกดจิตมา) อาจจะโอเคกว่านี้ อาจจะเหมือนที่นายเอกบอกว่าเป็นเรื่องของ "พ่อค้า" มากกว่า "ปราชญ์" แต่ก็อีก นายนี่ก็เป็นพ่อค้าที่ไม่ไหวอีกนั่นแหละ
เลยมองว่าเรื่องทำได้ไม่ดี มีพล็อตให้ตาค้างเยอะมาก (ไม่ใช่ทางประทับใจ)
ฉากที่ว่าค่อนข้างแย่สุด (จนขำออกเสียง) คือไปลอบสังหาร พอดีอ่านพยัคฆราชซ่อนเล็บที่สถานการณ์คล้ายกัน เรื่องหลังเด็ดขาดกว่าเยอะ เรื่องนี้แบบ อะไรของพวกแก๊ เล่นขายของกันเราะะะะะ อุแงงงงงงง
คือในพยัคฆราชเขายกทีมกันเข้าไป ตีสนิทคนในนั้น แตกทีมออก วางแพลนที่หนึ่งแล้วต่อแพลนสอง มีดีเทลว่าเข้าไปยังไง เริ่มงานตอนไหน จะออกไปยังไง เป็นขั้นเป็นตอนกว่าไงไม่ใช่วางแผนอะไรไม่รู้เยอะแยะ สรุปจับพลัดจับผลู เอ้าจับได้ ยิงแม่ง
ตอนอ่านนี่นิ่งไปหลายนาที โปรยจุด "........................" ตามด้วยตะโกน "อะไรของมึ้งงงงงง"
นี่เอาจริงๆ เลยนะ ที่คิดไว้ตอนต้นที่เห็นนายเอกเก็บพระเอกมาได้ และมีการเจอกับจ้าวเฉา คือสุดท้ายนายเอกที่เก็บชายต่างเผ่ามาได้มีชื่อเสียงมากมายในฐานะบัณฑิต แต่สุดท้ายเจอเรื่องต้องหนีออกไปกับพระเอก ช่วยพระเอกกู้บัลลังก์ และเผชิญหน้ากับพี่น้องร่วมสาบานอีกครั้งในสนามรบ ขับเคี่ยวกันในฐานะศัตรู ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครถูกใครผิด
และดูสิ่งที่ได้
เออ เอาเถอะ เราอ่านผิดฟังก์ชันเอง
นอกจากสตอรี่แล้ว ตัวละครเองเราก็ว่ายังทำไม่ค่อยดี
อย่างนายเอกปราชญ์นี่เราบอกเพื่อนเราว่าอ่านแล้วรู้สึกเหมือนคอลัมน์ดูดวง คือไม่ซ้ายไม่ขวา ฟีลแบบเป็นคนใจร้อนที่ยามสำคัญสุขุม เป็นคนฉลาดแต่ก็มีเวลาที่ทำตัวโง่งม คือมีสองอย่างสามอย่างผสมๆ กัน ไปไม่ถูกสักทาง ต้องการอะไรฟะ
จะบอกว่าฉลาด เอาจริงๆ นะ นี่เป็นนายเอกคงอยู่บ้านแล้วหาวิธีโค่นพ่อแบบนิ่มๆ ส่งเมียน้อยพ่อไปตุ๋น พี่ชายเก็บไว้ดูเล่น ยึดทรัพย์อะ
พอดีตอนนั้นอ่านคำโปรยแล้วพบว่าโปรยมาซะแบบชีวิตพลิกผันต้องไปอยู่ปราสาทเขาพระวิหาร ...ทำตัวเองที่แท้ทรู
ก็เถียงได้แหละ มันเด็ก มันตัดพ้อ มันเลยหนีไป 55555555+ แต่เด็กฉลาดนี่ว่าน่าจะต้องเฉลียวด้วย พอมันไม่เฉลียวแล้วมันเลยคอนทราสต์กับการเป็น "คนฉลาด"
เอาจริงๆ ไม่ใช่แค่นายเอกหรอก ต้องบอกว่าตัวเอกทั้งคู่ไม่ทิ้งรอยประทับอะไรไว้ให้ พระเอกนี่คือแบบ แทบจำอะไรเกี่ยวกับฮีไม่ได้เลย แบนๆ เบลนด์ๆ นายเอกเหมือนจะจำได้ แต่ภาพเลือนๆ เบลอๆ นึกออกแต่ฉากเอาต์ดอร์กำแพง ←
จริงๆ เรื่องฉากซั่มคือสิ่งที่ดีที่สุดของเรื่องละเนี่ย แต่ส่วนตัวมองว่าเคมีคู่พระ-นายไม่ดี หรืออย่างน้อยก็คือทำให้เราอินไปด้วยไม่ได้ อ่านมานี่คิดแค่ว่าเขาแค่ชอบซั่มกัน ไม่ได้ทำให้เชื่อว่ารักกันจริง OTL
แล้วคนก็มะรุมมะตุ้มรุมรักนายเอก ขนลุกช่วงแรกหน่อยๆ ที่คนแบบแตะเนื้อต้องตัวเป็นว่าเล่น หรือจ้าวเฉาเจอหน้าก็พยายามแตะนิดหนุบหน่อย บรื๋อพอสมควร และก็คงสถานภาพคนทั้งหลายรักแบบนี้ไปจนจบด้วยนะ หงึก
ที่สุดของเราคือเนี่ยตัน เห็นคนชมเยอะ ตายแล้วร้องไห้กัน ตูบ่นก่นด่าจนเหนื่อย อุแงงงง
ยูเป็นแม่ทัพใหญ่อะไรวะเนี่ย ฟังไอเดียแล้วฉันจะร้องไห้ แค้นสุดคือนายเอกเถียงไม่ได้อีก อู้หู จริงๆ เรียนหนังสือมายังไงเนี่ย พ่อบัณฑิต เขาความคิดพังมากเสือกอึ้งกะเขา เถียงเขาไม่ได้ แอบเห็นด้วยกะเขานิดๆ อีก โอ๊ยยยย 5555555555555+
ฮีเป็นแม่ทัพใหญ่ที่ความคิดตลกมาก เหมือนเด็กอะ ชี้หน้ากระทืบเท้า เจ้าสัญญาแล้วว่าจะคืนให้ คืนมาน้าาาา ต้องคืนน้าาาาา
อ่านตัวละครแม่ทัพมาไม่น้อย เพิ่งเคยเจออะไรแบบนี้ จริงๆ ทำให้เรื่องเสียสมดุลด้วย
คือถ้าบอกบัลลังก์นี้มีเนี่ยตันค้ำอยู่ จ้าวเฉาถึงคานอำนาจกับขุนนางทั้งหลายได้ เราเชื่อ พอฮีคัดค้าน งงเลยข่าาาา
นี่ทุกวันนี้ยังงอีพวกขุนนางที่เห็นดีเห็นงามกะเนี่ยตันมาก คือใต้เท้าคะ ปกติแล้วจะลากใครลงมา ต้องชัวร์โนะว่าตัวเองทำได้ สัก 70-80% ก็ยังดี นี่ครึ่งๆ กลางๆ พอทำไม่ได้ก็มากลัวตายกัน อะไรของพวกลื้อวะ
เอาจริงๆ แก๊งเพื่อนนายเอกนี่เราก็แอบขำๆ อีตอนหนีจากการเป็นเชลยนี่วิ่งลืมตายกันไป ลืมฝ่าบาทกันไว้ด้วย ไม่เห็นมีตัวไหนมันแบบ ข้าจะเสี่ยงตายเพื่อไปช่วยทั้งสองพระองค์ออกมา แต่พอเขากลับมาก็ร้ากกกกเขาเหลือเกิน เออเอ้า
จริงๆ ก็สงสารจ้าวเฉา ทำไมต้องมาเจอกับคนแบบพวกนี้ -___-; ผีเข้าผีออก นายเอกที่อยากจะพึ่งพาก็พึ่งพาไม่ได้หรอก ฮีก็คิดถึงตัวเองเป็นหลักนั่นแหละ
มีคนบอกเรื่องนี้ตัวละครเทาๆ เราว่ามันเป็นตัวละครโอเทลโล่ ความคิดที่สีขาวก็ขาว ความคิดที่สีดำก็สีดำ ไม่มีตรงกลางเลย ตรงนี้ข้าคิดว่าขาวก็คือขาวเท่านั้น
อนึ่ง นี่ว่านโยบายเปลี่ยนฮ่องเต้กันง่ายๆ ประหนึ่งหัวหน้าห้องแบบนี้มันพิลึกไปหน่อย
ในประวัติศาสตร์ที่ไปอ่าน เคสโดนจับมีสองเคส เคสแรกคือทิ้งไว้ไม่เอากลับ เข้าใจว่าโยงกับเรื่องนี้แหละ ทางโน้นไม่ฆ่าเพราะมีคนให้ความเห็นว่าสมัยนั้นฆ่าเจ้าผู้ครองแคว้นมันบ่เป็นมงคล ก็เลี้ยงกันไปจนแก่ตายทั้งพ่อทั้งลูก เคสที่สองเข้าใจว่าโยงกับฮ่องเต้ในเรื่องรัชศก รายนี้กลับมานั่งจ๋องอยู่พักใหญ่ ถึงค่อยได้คืนหลังเขาตาย (ที่เลยระแวงจะโดนชิงคืน)
ก็ไม่แน่ใจว่าอาจจะมีเคสแบบนี้จริงๆ ก็ได้ เคยเจอแต่เคสขุนนางกดดันให้สละราช ซึ่งทำได้เพราะอำนาจฝ่ายขุนนางมากกว่า
ถึงได้อิหยังวะไปหมด ไม่เมกเซ้นส์จนงงงวย
ที่พูดงี้เพราะบางจุดการกระทำมันไม่ได้ผิด แต่มันไม่เมกเซ้นส์ในการยกระดับตัวละคร และเล่าเรื่อง คือเราอ่านแล้วตอบไม่ได้ว่าตกลงนิยายเรื่องนี้อยากจะเล่าอะไร
รักชาติ?
ก็เกือบๆ จะดี แต่เขาจบแค่ครึ่งๆ กลางๆ กู้ชาติได้ไม่ได้ไม่รู้ (ตามปวศ. ก็ไม่ได้แหละนะ) หนีตามไปฮาร์เวสต์มูนกับปั๋วเรียบร้อย
การใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ของนายเอก?
ก็เข้าไปพัวพันอะไรเยอะแยะไปหมด สลับกับกลิ้งอยู่บ้าน ชีวิตสับสนเหลือเกิน
เลยมองว่าแก่นเรื่องนี้มันไม่ชัดแหละค่ะ
ถ้าถามว่างานแบบไหนดีกว่า งานที่แสดงการฟาดๆ กันในราชสำนักแล้วแสดงความสามารถของนายเอกออกมาได้โดดเด่นที่เราชมคือรัชศกเฉิงฮว่า ซึ่งไว้จะเม้าท์ในเพลาต่อไป
ภาพประกอบ: เว็บแจ่ม --- เบลอก็ช่างเถอะ
ว่าแต่ปกเล่มสามคืออะไร ฉากไหน เรามีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ นึกไม่ออกนะเนี่ย
สรุปคือเราว่าปกจริงจังไป ชื่อเรื่องนำไปผิดทางไปนิด มันเลยทำให้ผิดผีไปหมด
จริงๆมันสนุกนะ ถ้าไม่เอาอะไะมาก ?