พราวพร่างเป็นเรื่องที่พูดยาก ภาพรวมคือชอบนะ
เรื่องนี้คนบ่นตอนต้น แต่เราอะอ่านได้แต่แรก มองเห็นภาพของงานว่าจะไปทางไหน
เรามาบ่นเอาตอนเล่มท้ายที่ตัดจบ/ใส่เรื่องล้นเกิน
หรือเอาแบบที่เคยพูดคือ "จบเหมือนกระดาษหมด" 555555555555555
นี่เสียดาย เรื่องมันไม่แย่ อยากจะให้เกลี่ยให้ดีๆ เอาเรื่องย้วยๆ ของลูกนางเอกออก กินที่มาก แล้ว wrap up ให้ดีกว่านี้หน่อย
เรื่องคือนางเอกที่เกิดในบ้านที่พราวด์ในตระกูลตัวเอง จำไม่ได้ละ แต่ภาพจำคือแบบ บ้านที่มีภรรยามืออาชีพ แต่นางเอกถูกใส่ร้าย ทำให้ต้องระหกระเหินออกจากบ้านมากับพระเอก
ทั้งสองคนก็ค่อยๆ ใช้ชีวิตกันไป พระเอกไต่เต้าในอาชีพการงาน นางเอกก็ดูแลบ้าน มีลูก มีชีวิตที่ดี
แล้วก็ค่อยๆ เคลียร์คดีที่ถูกใส่ร้าย
ฟีลการเล่าโทนสโลว์แหละ แต่พระนางนี่เรื่องจบตั้งกะเล่ม 5 ละ (รู้สึกจะเป็นเล่มที่เราอ่านไปแบบไร้ฟีลสุด) จนเข้าบ้านตัวร้ายค่อยบันเทิงขึ้น เป็นนิยายที่เรากับเพื่อนคุยกันว่าสนุกตรงเสือกเรื่องชาวบ้านนี่แหละ บ้านตัวร้ายสนุกมากจริงๆ
พูดไปแล้วเรื่องนี้จริงๆ โทนคล้ายๆ กับปรปักษ์ ช้าๆ เนิบๆ
ชอบโทนปกของพราวพร่าง เราว่าเข้ากะเรื่องดี ชอบวิธีตั้งชื่อด้วย มันแบบ พราวพร่าง เหมือนนางเอกที่ค่อยๆ บาน โทนอารมณ์เป็นสีนุ่มๆ
เป็นนิยายที่ระบุยากว่าจะเหมาะกับสไตล์ไหน เรียกว่าอ่านได้ ไม่กรีดร้อง แต่ด้วยความที่ตอนจบมันกระดาษหมด เลยแนะนำคนอื่นได้ไม่เต็มปากอะน้า
แต่เทียบกับเรื่องที่ออกแบตช์เดียวกันแบบยอดหญิงหมอเทวดา เราชอบเรื่องนี้มากกว่าแหละนะ แต่เรื่องนั้นดีกรีความบันเทิงสูงกว่า
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in