เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Sweet potato in the potflowerinshade
[อรุณ] พานพบอีกครายามบุปผาโปรยปราย / ฉงจื่อ ลิขิตหวนรัก
  • เอาคุณสู่เคอมายัดไว้ที่เดียวกันเลยละกัน

    เอาพานพบอีกครายามบุปผาโปรยปรายก่อน

    ลองอ่านตัวอย่างบวกโปรยแล้วมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีต่อพระเอก 

    สุดท้ายถ้าซื้อหวยคือถูกเลขท้าย รำคาญพระเอกจริงๆ ด้วย 555555555 

    คืออ่านแล้วสงสัยว่าฮีต้องการอะไรจากโลกนี้ เดี๋ยวเอา เดี๋ยวไม่เอา ไม่ใช่เลือกซื้อกระเป๋านะคะ จะได้ตัดสินใจกลับไปกลับมาได้ สงสัยเนืองๆ ว่าเป็นโรคบุคลิกแตกแยกหรือเปล่าฟะ

    นางเอกก็ไม่ได้ทำตัวน่ารักขนาดนั้น ตรงจุดดีมีแหละ หลายจุดเป็นไทป์แบบที่เราควรจะชอบ แต่เขาก็จะมีจุดบางอย่างที่มาขัดความชอบ ทำให้อ่านไปหงุดหงิดไป

    เนื้อเรื่องไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้ดี เห็นอยู่ว่าเป้าประสงค์ของเรื่องคืออะไร 

    แต่โดยสตอรี่เองมันก็ไม่มีจุดว้าวขึ้นมาแหละ ก็เลยพูดยาก มันมีวัตถุดิบที่ดีนะ เทพเซียน พระเอกคือเซียนผู้สูงส่ง นางเอกเป็นเพียงดอกไม้น้อยๆ ที่หลงรักพระเอก 

    ตอนอ่านโปรย/เรื่องย่อเราสนใจมากเลยนะ

    พอได้อ่านจริงวิธีการดำเนินทำเอาเหวอไปหลายจุด อาจจะเพราะเขาไม่เรียงการเล่าตามลำดับเวลาด้วย มันเลยยิ่งทำให้ภาพรวมมันสะเปะสะปะ แต่ไม่ถึงกับแย่ แค่มันก็ไม่ค่อยดี

    มองว่างานชิ้นนี้หลักๆ เราติดปัญหาที่ตัวละครมากกว่า และวิธีจบ

    ตอนท้ายคือแบบ อ้อ เอางี้โนะ เออ ง่ายดีโนะ ขมวดจบแบบนี้เลย อะไรงี้ ก็ไม่ได้แย่ แต่ก็แบบ อะไรของแกวะพระเอก เหมือนนึกได้แล้วว่าเป็นพระเอก นึกได้แล้วว่าจะเอานางเอก

    นี่ชอบพระรองอื่นหมดเลย ถึงงั้นก็ไม่ค่อยเก็ตอะนะถึงความรักจะเป็นจะตายของพระรอง คิดว่าความรักเรื่องนี้ไม่ค่อยมีมิติเท่าไหร่ อ่านแล้วมันจะรู้สึกแบนๆ ไปนิด

    ตอนเฉลยปมในอดีตก็อ่านแล้วก็ไม่ได้อะไรมาก

    เอาว่ารวมๆ อ่านได้ เพราะความรำคาญตัวละครนี่น่าจะเกิดแค่กะเรา


  • ต่อด้วยฉงจื่อ

    เล่มนี้แปลสู้เล่มบนไม่ได้ สำนวนหลุดๆ เยอะ 

    ตัวเรื่องก็คล้ายฮวาเชียนกู่แหละ มีศิษย์ อาจารย์ เทพมาร ศิษย์หลงอาจารย์ เมื่อเป็นไปไม่ได้เพราะตัวเองมีเชื้อมาร ก็เข้าสู่ทางมาร เข่นฆ่าทั้งหกภพภูมิ

    แต่ต่างกันที่ฉงจื่อเราอ่านจบ เชียนกู่เราอ่านข้าม 55555 

    เออ คือเรื่องนั้นเอาอ่านเล่มหนึ่งไปหน่อยแล้วข้ามไปสามเลย -__-;; เอาจริงๆ ชอบแค่เล่มสามด้วยซ้ำ เพราะตอนจบเชียนกู่ทำได้ประทับใจกว่า โดยเฉพาะบทพูดเฉาะไป๋จื่อฮว่าปิดท้าย ทุกวันนี้ยังจำได้อยู่เลย 

    แต่จริงๆ ฉงจื่อทำได้กระชับกว่านะ ระหว่างทางน้ำน้อยกว่ามาก เป็นจุดที่ชม 

    จัดอยู่ในหมวดงานอ่านจบแล้วจบไป ไม่ได้มีอะไรประทับใจเป็นพิเศษ เหมือนเรื่องที่แล้วเป๊ะ คือวัตถุดิบตั้งต้นมี แต่เอามาทำแล้วมันสะเปะสะปะ ไม่คม อย่างเชียนกู่แม้จะย้วยน้ำเยอะ แต่ตอนจบเขาจบได้คมนะ ลงดาบเดียวจำกันไปอีกนาน

    แต่ถามว่าก็อปกันไหมเราก็มองว่าไม่นะ แค่พล็อตเบสมันเหมือนกัน ที่เหลือไม่ให้ฟีลเดียวกันเลย อย่างน้อยไป๋จื่อฮว่าก็ไม่น่ารำคาญขนาดตาพระเอกคนนี้ (ฮา) ตาพระเอกเรื่องนี้นี่นิสัยตลกๆ 

    ไม่สิ เรียกว่าตัวละครคุณสู่เคออ่านแล้วตลกๆ ความคิดแปลกๆ กันดีแทบทุกตัว ตั้งแต่เรื่องที่แล้วละเนี่ย

    ที่สำคัญคือตอนพานพบอีกคราฯ นี่ว่าพระเอกน่าบีบคอแล้ว พระเอกฉงจื่อหนักกว่าเข้าไปอีก 

    เลยดองหงส์น้อยไม่ใช่เซียนไปเลย เพราะแอบว่าเขาชอบเขียนนิยายทรงนี้ ทรงแบบพระเอกผลักไสๆๆๆๆ นางเอกตาม จนนางเอกเลิกตาม พระเอกก็กลับมาจะเอาๆๆๆๆ

    จริงๆ นางเอกเขาเหมือนจะมีมิติ แต่จมตายเพราะพระเอกเนี่ย ที่พอไหวคือตัวประกอบอีกแล้ว

    เอาว่าไม่ถึงกับแย่ แต่ไม่ดีมาก และคิดว่าถ้าเลือกได้คงไม่หยิบงานคุณคนเขียนมาอีกเพราะไม่คลิกกันจริงๆ แต่เขาชมหงส์กันก็เป๋นิดๆ ขอคิดดูก่อน


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in