เอาจริงๆ ลืมตัวเรื่องนี้ไปพอสมควรแล้ว ก๊อบของเก่าที่เคยเขียนมา ว่าจะอ่านซ้ำอีกสักที

.

.

.

เรื่องของเรื่องคือท่านแม่ทัพพญามารกับท่านอ๋องต้องมาแต่งงานกันด้วยสมรสพระราชทาน มันก็จะไม่อะไรถ้าท่านแม่ทัพสุดโหดหรือเยี่ยเจาไม่ใช่สตรีที่หล่อโคตร ชายในฝันของสาวน้อย เห็นแล้วน้ำลายหก ส่วนท่านอ๋องซย่าอวี้จิ่นก็เป็นท่านอ๋องเสเพลไม่เอาไหน ทำตัวไร้สาระไปวันๆ ร่างกายอ่อนแอบอบบาง และที่สำคัญคือมีใบหน้างดงามราวสตรี…

ชีวิตคู่อันแสนกลับตาลปัตรของทั้งคู่จึงเริ่มต้นขึ้น

ชื่อเรื่องนี่แปลมาเป๊ะๆ จากฉบับภาษาจีน ดังนั้นก็ แม่ทัพ “อยู่บน” และ ข้า “อยู่ล่าง” อย่างจริงจัง (ฮา)

โดยรวมๆ เรื่องนี้ถูกรสนิยมดีค่ะ ในแง่ของมุกและตัวละคร

ตัวเรื่องเป็นคอเมดี้ แต่ไม่ใช่หัวเราะแหลก การดำเนินเรื่องเป็นเส้นตรงๆ ไม่มีพีกหนักๆ เพราะฉะนั้นเราว่าหลายคนน่าจะรู้สึกว่างานค่อนข้างน่าเบื่อ แต่สำหรับเราถือว่าปริมาณกำลังดีค่ะ 

คือเรื่องนี้ท่องไว้ว่าเป็นเรื่องของท่านแม่ทัพกับท่านอ๋องล้วนๆ ปมประเด็นอื่นไม่มีอะไรมากมาย เนื้อเรื่องหรืออีเว้นต์ที่ใส่มาก็โอเค เรียงลำดับได้ดี

เราตอนอ่านเล่มสองแล้วต้องก้มลงดูเลขหน้า เอ๊ะ เพิ่งครึ่งเล่มสอง เหมือนมันไม่ได้มีเรื่องเดินหน้าเท่าไหร่เลย (วนๆ กันแค่ชีวิตของผัวเมียคู่นี้แหละ)

ในเรื่องการแปลเราไม่มีปัญหา แต่มีจุดที่อ่านแล้วงงๆ ว่าเราอ่านไม่แตก หรือแปลไม่ถูกอยู่…สักช่วงเล่มแรกๆ มั้งนะคะ ลืมอะ อ่านไปสักพักก็ชิน ถึงงั้นก็ยังมีมุมให้รู้สึกประหลาดอยู่เนืองๆ แต่ไม่มากเอาเป็นว่าเราโอเคดี

ตอนจบแฮปปี้ดีไม่มีอะไร ถึงเราจะรู้สึกว่าฉากรบตอนท้ายรวบไปก็ตาม (รวบเหลือไม่ถึงหน้า 555+) แต่อภัยให้ คือพระเอกไม่ได้เรื่องแบบนี้ถูกต้องแล้ว

พอดีเราอยากรู้ตอนจบเลยแอบอ่านจีนก่อนจะได้อ่านเล่มไทย เปิดอ่านแล้วงงเป็นไก่ตาแตกไปนิดหนึ่ง นึกว่านิยาย GL ตกลงท่านแม่ทัพนี่มีสาวที่ชอบพอกันด้วยเรอะ ← มึนไปแป๊บ แต่ย้อนขึ้นไปกว่านั้นก็เจอฉากก่อนไปออกรบ ก็…อ้อ โอเค (ฮา)

เรื่องนี้ทั้งเรื่องเราชอบพระเอก 5555+ คือชอบ คนคงชอบคนเก่งๆ กล้าๆ แต่เราชอบไอ้หมอนี่ที่ดูเหมือนไม่เอาไหน แต่มีสมองในการเอาตัวรอดเป็นเยี่ยม ผู้ชายรักเมียเป็นเรื่องดี

ในส่วนของตัวละครหญิงดีเด่นของจริงอย่างญาติผู้น้องท่านแม่ทัพนั้น…เราชอบบทบาทของนางไปพร้อมๆ กับไม่ชอบ 555+ งงตัวเอง คือเป็นตัวละครที่บทส่งมาดี เป็นวีรสตรีตัวจริง แต่ในเวลาเดียวกันก็เป็นจุดขมขื่นของเรื่องนี้แบบพูดไม่ถูก คือไม่ค่อยชอบนาง แต่เกลียดนางไม่ได้ เพราะที่นางทำแม่งคือผู้หญิงที่สู้เพื่อคนที่นางรักจริงๆ

ปมความจริงที่ท่านแม่ทัพชอบพระเอกของเราก็…เราว่าไม่ค่อยคลิกเท่าไหร่ค่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่าคุณญาติผู้น้องดูมีน้ำหนักกว่าอีกอะ

แต่อ่านแล้วน้ำตาไหลอยู่หลายจุดนะคะ อิน (ฮา) รอบแรกคือตอนนางเอกประกาศว่าสามีนางดี๊ดี คือไม่ต้องให้คนทั้งโลกเห็นค่าก็ได้ แค่คนบางคนที่เชื่อในตัวเรา อะไรงี้ ดีนะ

ครั้งที่สองคือตอนพระเอกเถียงกับคนอื่นๆ แทนนางเอก ประกาศให้ทุกคนรู้ว่านางเป็นเมียตัวเอง อย่ามาว่าร้ายนะเว้ย ตอนฉีกใบหย่าก็ดี ตอนอาสาตัวเองก็ดี ส่วนมากที่ประทับใจคือที่พระเอกพูดกับนางเอกแหละ อย่างที่บอกว่าเป็นตัวละครประเภทที่ชอบด้วยล่ะมั้งคะ 555+

เรามองว่านางเอกเข้มแข็งจากใจ และในความเข้มแข็งของนาง พระเอกผู้ทำอะไรไม่ค่อยได้อยู่ตรงนั้นเพื่อโอบกอดจุดเปราะบางเล็กๆ ของนาง ซึ่งเอาเข้าจริงนางแข็งแกร่งจนนางแบกไว้และก้าวต่อไปได้ แม้จะไม่มีซย่าอวี้จิ่น นางก็ยังไปต่อได้

แต่พระเอกอยู่ตรงนั้นกับนาง…ไม่ใช่ในฐานะของสามีผู้เหนือกว่านาง แต่เป็นสามีที่รักนาง แค่นั้นแหละ

อ้อ ที่ชอบใจเรื่องนี้สุดขีดคือ

1. ไม่มีฉากบังคับตัวละครสุดหล่อ (นางเอก) ของเราแต่งหญิง คือเรารำคาญนิยายประเภทที่สาวหล่อพอใส่ชุดหญิงสาวแล้วสวยหยาดเยิ้ม ตกลงจะสวยหรือหล่อ ถ้าพระเอกไม่รักนางในแบบที่นางเป็น เราว่ามันไม่น่ารักอะค่ะ

2. พระเอกไม่จู่ๆ เก่งทัดเทียมนางเอก คือสุขภาพฮีดีขึ้น แต่ก็ยังง่อกๆ แง่กๆ เหมือนเดิม แล้วก็ไม่ได้พยายามจะทำตัวแมนๆ ด้านการต่อสู้ เรามองว่าแต่ละคนมีจุดดีของตัวเอง ไม่ต้องทำให้ผู้ชายคนหนึ่งเป็นเลิศไปหมดเพื่อให้รู้สึกว่าเหนือเมียได้มั้ย (ถึงอีตานี่จะพยายามปากแข็งปากเก่ง แต่ก็ไม่ได้ไม่ประมาณตัวจนเกินงามน่ะค่ะ)

3. จาก 1 และ 2 ทั้งสองผัวเมียนี่รักกันในแบบที่ทั้งคู่ต่างเป็นจริงๆ เราชอบที่คู่นี้เวลาคุยกัน อ้อมไปอ้อมมาสักพักจะบอก โอเค เรามาพูดตรงๆ กันไปเลยดีกว่า

หลายเรื่องเราไม่ชอบการที่สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าผู้หญิงจะแข็งแกร่ง (หรือกร้าว) เพียงใด ก็ต้องยอมสยบพอขึ้นเตียง กลายเป็นเมียผู้ว่าง่ายไปเลย…และพระเอกตอนแรกป้อแป้ยังไง สุดท้ายต้องจบแบบเหนือกว่าให้เมียที่แข็งแกร่งยอมรับ และเมียก็จะกลายเป็นสาวงามให้ทุกคนอิจฉาในบุญบารมี ลบคำปรามาสต้นเรื่อง

…ทำไมวะ? ถ้ารักใครสักคน ทำไมถึงรักเขาในแบบที่เป็นไม่ได้?

นี่คือจุดที่เราชอบที่สุดของเรื่องนี้ค่ะ