เอาป่าท้อก่อน

ครั้งแรกที่ได้อ่าน เราประทับใจบทเปิดมาก จวบจนอ่านทั้งหมดแล้ว เราก็ยังชอบแค่ตอนแรกที่สุด บีบคั้นบาดหัวใจ

เรียกว่าชอบแค่นั้นแหละ จบ

เรามองว่าสตรักเจอร์ของเรื่องนี้ค่อนข้างสับสน ยังไงดีหว่า คือมีวัตถุดิบที่ดี แต่การเล่าเรื่องยังไม่ลงล็อกเท่าไหร่ จุดเด่นของงานน่าจะอยู่ที่ตัวละครและพวกมุกตลกค่ะ เราว่าโทนงานออกไปทางคอเมดี้นะ

อย่างป๋ายเฉียนนี่ เอาเข้าจริงชีวิตไม่ได้รันทดอะไร ชีวิตดี แถมยังไงพระเอกก็ต้องแต่งกับนาง ดรามงดราม่านี่แทบไม่มีอะไรให้มากความ

ทั้งเรื่องนี่เราคาใจสุดขีดคือทำไมเยี่ยหัว (พระเอก) ต้องควักตานางเอกตอนเป็นมนุษย์ออกมา คาใจมาก แบบฮีเย็นชา พีค คาใจแบบไปอ่านสปอยล์ก็ไม่มีคนเขียนถึง ถามรุ่นน้องที่ซื้อน้องก็บอกไม่มีอะไรพี่ …บ๊ะ ทำไมวะ คาใจนะเนี่ย

สุดท้ายขวนขวายหามาอ่าน…โอเค ก็ไม่มีอะไรจริงๆ โธ่เว้ย! OTL

เรื่องนี้จริงๆ เราชอบคู่เจ๋อเหยียนกับพี่สี่ กับราชาปีศาจกับหนุ่มคนรักที่โดนหยอดๆ มา

ตอนนางเอกเสียใจเพราะเยี่ยหัวเรายังไม่น้ำตาตกสักหยด พอได้ยินว่าราชาปีศาจพยายามจะออกมางานฉลองวันเกิดหนุ่มคนรักเรากลับเสียใจ 555+

คืออ่านที่คุณหลินตอบนักอ่านที่มาถามเรื่องที่นางเอกขาดความเป็นแม่ เราเห็นด้วยอย่างยิ่ง เคยคุยกับคนอื่นแล้วเขาเฉยๆ กัน บางคนอธิบายว่าก็เป็นเทพเซียน ทิ้งขว้างลูก หรือว่าแยกกันนาน เลยไม่รู้สึกเป็นลูก แต่เราก็อ่านแล้วขัดๆ อยู่ดี (อ่านเหตุผลมาก่อนอ่านเรื่องแล้วด้วยนะ)

ในเล่มลิขิตฯ ที่ป๋ายเฉียนมีบทพร้อมลูกชายมันก็…พอไหว แต่รวมๆ ของเล่มนี้เรารู้สึกว่านางเห็นลูกเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง คือมีก็ได้ ไม่มีนางก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์อะไร แทบไม่มีสัญชาตญาณของความเป็นแม่เลย เป็นนิยายที่เราว่าไม่ใส่ลูกชายมาแต่แรกก็ไม่ได้ทำให้เรื่องผิดอะไร ค่อยมามีกันทีหลังยังจะดูสดใหม่น่ารักกว่าเลย

จะชมว่าดีมากก็ไม่เต็มปาก เพราะจุดที่มองว่าลำดับการเล่าออกไปทางสะเปะสะปะก็ไม่น้อย จะบอกว่าแย่มันก็ไม่แย่นะ ดีกว่ามากกว่ารักที่อ่านมาหลายสิบเรื่อง…เรายืนตรงกึ่งกลาง ไม่รู้จะกระโดดไปทางไหนดี

แต่เทียบกับเรื่องหนี้ดอกท้อที่มีประเด็นกับเรื่องนี้ ก็ให้หนี้ดอกท้อเขียนได้ดีกว่าเยอะ

ต่อด้วยลิขิตเหนือเขนย