เรายืนมองเขากินไวตามิลค์อยู่บนสะพาน
เรายืนมองจากหน้าต่างห้องใต้หลังคาตอนห้าโมงเย็น
และนั่นคือจุดเริ่มต้น...
"เฮ้ย โยนขวดไวตามิลค์ลงแม่น้ำได้ไง"
"ก็หมดแล้ว เก็บไว้ไมอะ"
"เอาไปทิ้งขยะดิ"
"เสียเงินซื้อมา จะทิ้งที่ไหนก็ได้ป่ะวะ"
คนอะไรกวนตีนชิบหายเลย
"เฮ้ย โยนขวดไวตามิลค์อีกแล้วนะ"
"ก็หมดแล้ว เก็บไว้ไมอะ"
"ก็เอาไปทิ้งขยะดิ"
"พูดแต่คำเดิมๆ ไม่เบื่อหรอวะ"
นั่นสินะ ไม่เบื่อหรือไง?
ยืนมองเขา คุยกับเขาจากหน้าต่างห้องใต้หลังคา
เวลาเดิม สถานที่เดิม คนเดิม
แต่จะเบื่ออะไรเล่า คุยกันแต่เรื่อง
ไวตามิลค์
.
"เฮ้ย โยนขวดไวตามิลค์ลงแม่น้ำได้ไง"
"เห้อ"
"ก็... คือ... ชื่ออะไร"
"มิล"
มิลเหรอ มิลชอบกินไวตามิลค์
เราจดทดไว้ในสมอง มองมิลต่อเงียบๆ
แปลกแต่จริง นับตั้งแต่วันที่ได้รู้จักชื่อ
เราก็กลายเป็นเพื่อนกับมิล
มิลเลิกทิ้งไวตามิลค์ลงแม่น้ำแล้ว
เพราะเอามาทิ้งถังขยะในห้องใต้หลังคาบ้านเราแทน
.
"มิลอยู่กับอาม่าท้ายซอยเหรอ"
"อือ สองคน"
"เราอยู่กับพี่สองคนเหมือนกัน"
ขาด เรารู้สึกว่ามันคือคำที่เชื่อมมิลเข้ากับเรา
มันเชื่อมและเริ่มก่อตัวเป็นตารางเวลา
เวลาตอนห้าโมงเย็น ที่ห้องใต้หลังคา
จะมีเรา มีมิล มีไวตามิลค์
"กินไวตามิลค์ทุกวันไม่เบื่อเหรอ"
"ไม่หรอก ว่าแต่จำได้ใช่ป่ะว่าเราชอบกินไวตามิลค์"
"จำได้ดิ จะลืมได้ไงว่า มิลชอบไวตามิลค์"
"อือ ชอบไวตามิลค์แบบไม่เบื่อ ชอบตรงนี้ด้วย"
จากขาดกลายเป็นเต็ม เราเติมมิล มิลเติมเรา
.
เรายืนมองเขากินไวตามิลค์อยู่บนสะพาน
เรายืนมองจากหน้าต่างห้องใต้หลังคาตอนห้าโมงเย็น
และนั่นคือจุดเริ่มต้น...
"เฮ้ย โยนขวดไวตามิลค์ลงแม่น้ำได้ไง"
"ก็หมดแล้ว เก็บไว้ไมอะ"
"เอาไปทิ้งขยะดิ"
"เสียเงินซื้อมา จะทิ้งที่ไหนก็ได้ป่ะวะ"
"คือ... ชื่ออะไร"
"มิล"
มิลเหรอ มิลชอบกินไวตามิลค์
เราจดทดไว้ในสมอง มองมิลต่อเงียบๆ
"ว่าแต่จำได้ใช่ป่ะว่าเราชอบกินไวตามิลค์"
"จำได้ จะลืมได้ไงว่า มิลชอบไวตามิลค์"
จากขาดกลายเป็นเต็ม เราเติมมิล มิลเติมเรา
"ชื่ออะไรน่ะ"
"มิล"
มิลเหรอ มิลชอบกินไวตามิลค์
เราจดทดไว้ในสมอง มองมิลต่อเงียบๆ...
"กินทุกวัน แต่ไม่เบื่อหรอก จำได่ใช่ป่ะว่าเราชอบ"
"อื้อ จำได้ จะลืมได้ไงว่า มิลชอบไวตามิลค์"
รู้อะไรไหม ทั้งชีวิตมิลน่ะ ไม่มีวันเบื่อไวตามิลค์หรอก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in